Zes sluizen en een tunnel

Het begon als een grijze dag vandaag. Een beetje fris en het zag er niet naar uit dat dat gauw zou veranderen. Wandelen of fietsen? Nee, we besloten te varen. Weer een paar sluizen "doen".

Tegen kwart voor negen vertrokken we. De télécommande en Buurtje lagen klaar, KNS (Klaas eN Sjieuwkeline, zo noemen we de super grote stootwil die we van hen gekregen hebben) hing voorop bakboord over de reling, dus we konden gaan.

Zo'n driehonderd meter voor de sluis staat er een paaltje waarop je de télécommande (afstandbediening) moet richten. Het is geen grote paal, soms staat -ie links en soms staat -ie rechts. Dus als we in de buurt van een sluis komen moeten we even goed zoeken. De afstandbediening "raakt" de paal al van ver, en dan gaat er een geel lampje knipperen.

De hele dag hadden we de sluizen voor ons alleen. Lekker. Zo gauw we de sluis lieten activeren kregen we een groen en een rood licht en zagen we het water uit de sluis stromen. Daarna begon er een geel licht te knipperen en gingen de sluisdeuren open. Hier zijn het allemaal "gewone" deuren. Oude deuren, dat wel, met soms veel onkruid en halve struikjes erop. 

Als het licht op groen stond voeren we naar binnen. We moesten mikken op de hele belangrijke paal, bij een ladder, met een rode en een blauwe stang. Soms stond -ie links, soms stond -ie rechts. Lekker handig....

Die paal is zo belangrijk, omdat de blauwe glijstang omhoog geduwd moet worden om de sluis te laten werken. Bij een paar sluizen moesten we ruim 4 meter opgetild worden, en dat betekent dat de blauwe stang even vies was als de muren en de trap. Vies? Nou, zeg maar smerig!

Maar goed, even klimmen op de reling werkte prima, en zo gauw de stang omhoog geduwd was ging het blauwe licht branden.

Die rode stang betekent "alarm", en hebben we gelukkig niet hoeven te gebruiken.

Soms kwam het water met best geweld de sluiskamer binnen. Buurtje kreeg het weer goed te verduren. Bij één van de sluizen raakte hij zelfs wat verbogen, de scherpe bocht was een ruime bocht geworden zeg maar. 

Hidzer zag op de wal een oude stalen vlet liggen, en heeft door Buurtje flink tegen die vlet te drukken ons maatje weer in zijn oude vorm gekregen.  

Sommige oude sluiswachtershuisjes waren bewoond, sommige stonden leeg. Ik weet niet of het zo'n mooi plekje is om te wonen, met al die toeristen die er 's zomers langskomen. Gelukkig klonk er alleen in de allerlaatste sluis van vandaag een bel wanneer de deuren zich openden, dat was waarschijnlijk voor de fietsers. Maar die bel was zó luid dat wij er van schrokken!

Bij 't vertrekken uit de sluizen zagen we het waterpeil lekker hoog staan. We zitten nu al boven de 110 meter boven NAP. De sluisdeuren gingen automatisch direct weer dicht en het licht stond op rood.

Bij de tweede sluis van vandaag ging het mis. Sluis nummer 54, 'l écluse de Fépin, bracht ons braaf naar boven, maar de sluisdeuren gingen niet open. Ik liep naar de intercom, heb verteld wat er loos was, en een aardige mevrouw zei dat hulp onderweg was. 

Het duurde een uur, maar toen kwam het witte autootje toch aanrijden. Niet de meneer van gisteren helaas, maar een andere. Hij liep naar zijn hokje, heeft waarschijnlijk op een knop gedrukt en ja hoor: de deuren gingen open. Hij maakte zijn excuses nog, vertelde dat hij in Givet was toen de oproep kwam. Hemelsbreed is dat iets van 15 kilometer, maar hier heb je niet zoveel aan hemelsbreed.....

Vaak kom je na een sluis op een stuk smal vaarwater. De oude Maas stroomt ergens naast ons, maar die zien we niet, wij moeten het dan doen met een gekanaliseerd stukje. En dat is niet breed. Soms spannend smal, vooral als het water erg helder is en je de bodem ziet. Gelukkig voeren we steeds in ons eentje en kwam er ons niemand tegemoet.

De bergen waren mooi, erg mooi. Minder rotsachtig, vooral bomen. We hoorden wel vogels, maar zagen nauwelijks dieren. Geen roofvogels, op platte oevers geen reeën of zo, dat vonden we wel bijzonder. 

Er dreven best veel takken en stukken boomstam in het water. Bij één sluis heb ik zelfs een stuk boom bij de deuren weggeduwd met de pikhaak, stel je voor dat het tussen de deuren zou gaan klemmen!

We waren van plan om tegen 13:00 uur een ligplaats te gaan zoeken. Maar in het stadje Fumay was een treffen van de Barge Association, dus de kade lag bijna hartstikke vol met binnenvaartschepen die als woonschip fungeerden. We hadden er wel bij gekund, maar het was nog grijs en fris, dus we voeren verder. 

Toen Revin ongeveer in zicht kwam (nog een paar bochten te gaan) kwam de zon er door. Heerlijk! Af en toe waaide het flink, we zagen zelfs golfjes.

We namen de laatste sluis van vandaag, de écluse de Revin, (die met die bel), en gingen direct daarna een tunnel in. Souterrain de Revin noemen ze dat hier. Hij snijdt een stuk van de Maas af. Deze tunnel is niet zo lang, 224 meter werd gezegd, en is tegelijkertijd ook een tunnel voor fietsers. 

Direct na deze tunnel kwamen we bij Revin. Nou, dat verdient geen schoonheidsprijs, met oude meuk op de oever en veel takken en stukken boom in het water.

Maar we namen een bochtje naar rechts en kwamen aan bij een leuke steiger. Met bloembakken, palmbomen (ja echt!) en we lagen heerlijk in de zon. Super!

Als je een cirkel om ons heen trekt liggen wij echt in het centrum van de stad, maar daar merken we niets van. Groen, groen en groen is alles wat we zien. Ergens in de verte wat huizen, maar de bergen en bomen zorgen voor rust. Heerlijk!