Naar Maastricht

Vanochtend stapten we tegen half negen op de fiets, om naar Brach te gaan. Brach, zo wordt Maasbracht hier genoemd. We hadden wat Vetus-reserve-dingetjes besteld voor de motor, en die lagen op ons te wachten.

Ruim een uur later vertrokken we. Lekker in de zon. Het blijft vreemd, dat een grindplas als de Grote Hegge, zoals het hier heet, af en toe meer dan 25 meter diep is. En dan zomaar weer zes meter diep. Of negen. Ze hebben de bodem niet netjes glad achter gelaten, haha.

We konden zo de sluis van Maasbracht invaren, het ging best snel. Okee, om ruim 11 meter te stijgen, dat duurt even, maar qua tijd viel het mee.

Ook de sluis van Born bracht ons weer meer dan 11 meter omhoog. Hier hadden ze ook weer drijvende bolders, dus dat scheelde enorm veel werk. Het was nu een kwestie van in de gaten houden en lekker relaxen.

Het zijn trouwens knoeperds van deuren! Als ze gesloten worden, krijg je bijna een opgesloten gevoel. Nu moet dat ook, anders stroomt het water weg natuurlijk. Ik denk dan maar aan de techniek: dat het knap bedacht is en dat het knap uitgevoerd is. En stiekem hoop ik dat alles werkt zoals het moet werken, want anders.......

De dikke balk hoopt schepen tegen te houden die veel te hard en veel te ver vanaf de andere kant de sluis in varen. Want als ze de deur kapot varen storten ze 11 meter naar beneden natuurlijk. 

De reuze lange zwemtrap is voor mensen die in 't water zijn gevallen. Nou, ik moet er niet aan denken dat je 11 meter omhoog moet klimmen. Officieel hoor je er niet je boot aan te binden, maar dat gebeurt wel eens. 

Het was weer fijn om na een poosje in de schaduw te hebben gestaan weer in de zon te komen. De wereld wordt er weer mooier van.

En de dikke balk? Die ligt bijna op het water. Te wachten tot hij ooit bewijst dat hij er niet voor niets hangt. Nou, misschien is er al eens iemand tegenaan gevaren, want één van de houten balken had een andere kleur dan de rest.

We zijn door deze sluis op bijna 44 meter boven NAP gekomen. En 't kostte niets. 

+

Verderop, in het begin van het Julianakanaal ben ik even met de blog aan de gang geweest. Veel foto's van vorige week moest ik nog selecteren, en dat kost veel tijd. Het zat lekker, op een krukje, met de laptop op een stapeltje van koelkastkussen, kuipkussen en het plankje dat op de kookplaat ligt (en waarop één van ons zit wanneer we binnen sturen).

Het Julianakanaal was best mooi. Af en toe een bocht, lekker groen aan weerskanten, maar op een gegeven moment voeren we in een soort groot troepeiland, met takken, plastic dingetjes, balkjes en nog meer rotzooi. Het was even spannend, maar alles ging goed.

En heel apart: zóveel heksenbezems hebben we nog nooit gezien. Het werd bijna mooi!

Enkele mijlen voor Maastricht werd het kanaal smaller en ook drukker. De schepen vervoeren zand, grind of stenen heen en weer. Echt, we zagen zand heen gaan en ook weer terug komen. Op een ander schip. Misschien was het de ene keer zand van ronde korreltjes, en de andere keer van hoekige korreltjes, maar toch..... Je zou zeggen dat ze dat even beter met elkaar moeten afspreken.

De entree van Maastricht is door de industrie niet mooi. Echt niet mooi. Maar we hebben wel tegen kwart voor vier een fantastisch plekje gevonden voor de nacht: in het centrum, tussen twee bruggen. Er is een lange betonnen scheiding tevens steiger gebouwd, en de grote doorgaande scheepvaart gaat ten oosten van die scheiding, en wij lagen ten westen lekker veilig. Met de zon in de kuip!

We hebben een klein rondje gewandeld. Een paar jaar geleden hebben we Maastricht al ontdekt, en nu wilden we even wat fruit halen en bij de Kruidvat iets tegen het hoesten. Want ik kuchel al sinds we op reis zijn en heb vaak last van mijn stem, dus daar moet ik nu toch eens iets aan doen.