Tot voorbij Dinant

We hebben weer heerlijk in alle rust geslapen. En vanochtend werden we wakker in mist. Eigenlijk wilden we op tijd vertrekken, want ons doel was Dinant. Met vijf sluizen in het traject. En soms kost een sluis een uur, dus reken maar uit, dat kan een lange dag worden.

Maar goed, mist betekent: blijven liggen. Ach, het viel allemaal erg mee, want om even voor negen uur vertrokken we. Er was weer van alles te zien, ondanks dat het was heiig bleef. Mooie huizen op rotsen, waarvan we dachten: "als je hier iets uit je raam laat vallen......". Maar waarom zou je iets uit je raam laten vallen? Dat doen we thuis ook niet. 

Ook zagen we aan bakboordskant huizen die echt niet met hun erfafscheiding kunnen sjoemelen: aan hun achterkant loopt een spoorlijn, aan de voorkant stroomt de Maas. 

Het Nederlandse vrachtschip Engelina kwam ons tegemoet, maar was helemaal niet te zien op AIS. Dat is apart! 

Sluis nr 8 heeft de naam Ecluse 8, Taifer. Ik vond het fijn dat het licht al op groen stond, want hoe je Taifer nu moet uitspreken? Ik had er wel iets van gemaakt, maar het was dus niet nodig. 

In de sluis maakten we koffie, en al gauw bleek dat je nog slechter aan de Maas kunt wonen. Met aan je tuin achter een berg, en aan je voorgevel een weg, een spoorlijn en de Maas. 

Het bleef een klein beetje mistig, maar we hadden steeds veel te zien onderweg. Een deel van de berg werd bijvoorbeeld afgegraven voor stenen/kalk/grind. 

En boven op de steile bergwand stond plotseling een restaurant. Hoe hebben ze dat daar in vredesnaam kunnen bouwen? Welke architect durft dat aan? En welke aannemer?

De Meuse, zoals ze de Maas hier noemen, is over 't algemeen echt heel mooi om te bevaren. Het verveelt ons totaal niet!

De sluizen liepen prima over 't algemeen. Behalve de écluse van Hun, die had een technisch probleempje. We gingen mooi omhoog, bijna drie meter, en toen riep de sluiswachteres dat we weer naar beneden moesten omdat er iets was met de deur. Okee....

We gingen weer naar beneden en direct weer naar boven, en toen was het probleempje blijkbaar opgelost. Het duurde al met al 45 minuten, dus het viel wel mee. De zon scheen, dat was fijn, en we hadden alle tijd om te kijken naar bergbeklimmers. Die haalden gevaarlijke toeren uit aan een zeer steile wand.

En toen was het tijd voor tosti's! Een lekkere manier om oud brood op te maken. Het smaakte prima, en voor we 't wisten hadden we de vijfde sluis genomen en vonden we een mooi plekje in Dinant.

Hier is Adolphe Sax geboren, de uitvinder van de saxofoon, en dat merk je aan alles hier. Een stuk of 10 grote saxofoons op de brug (die heet de Charles de Gaulles-brug, en er staat wel een standbeeld van die beste man maar verder doen ze er niets aan), restaurantjes en barretjes heten ook 'Restaurant Sax' of een afgeleide daarvan, en zelfs koek is naar die man vernoemd.

Wij zijn over die beroemde brug gelopen naar de trap richting de Citadel. Vierhonderd en acht treden. Moet te doen zijn toch? Was het ook, maar het waren wel wat ongelijke treden en ook nog knap steil. Maar we hebben het gered. 

De citadel was weliswaar toeristisch, maar had een expositie over WO1, met name over de datum 23 augustus 1914. Op deze dag werd 80% van de stad verwoest, 674 burgers gedood, en bleek het later het grootste bloedbad te zijn dat de Duitsers in 1914 onder de burgerbevolking hebben aangericht.

Trouwens, Charles de Gaulle (toen nog een jonge luitenant) werd 8 dagen eerder hier gewond toen ze de Duitsers probeerden terug te drijven. Dat ze een brug naar hem vernoemd hebben is leuk, maar er zijn vast ook soldaten gesneuveld.....

Boven in de citadel hadden we mooie uitzichten. We zagen de boot liggen, en keken naar een stuk Meuse dat we nog wilden bevaren en een stuk dat we al hadden gedaan.

We hoopten een route te vinden die geleidelijk weer naar beneden ging. Niet die trappen dus. Maar dat zou een enorme omweg worden, dus daar zagen we maar van af. Wel zagen we bij onze poging daartoe een indrukwekkende begraafplaats. We lazen dat hier 1177 soldaten begraven zijn, die stierven tijdens WOII en WOII.

We namen de trappen weer naar beneden, dat ging een stuk sneller trouwens, liepen een eind langs de Meuse, kochten een stokbrood en stapten weer aan boord. We hadden bedacht om een stuk verder te varen, want we wilden liever bij een rustig dorpje liggen dan in de stad.

We voeren langs de Rocher Bayard, en verbaasden ons over het feit dat er een vlaggenmast op staat, en er zelfs een vlag aan hangt. Weliswaar is de vlag wat naar beneden gezakt, maar vind maar iemand die hem wil hijsen!

Het verhaal van de vier Heemskinderen (Ritsaert, Writsaert, Adelaert en Reinout), die eigenlijk Aymon heten maar dat hebben wij Nederlanders flink verbasterd, is hier bijna op elke straathoek te lezen. De broertjes kregen van hun vader elk een paard. Maar Reinout, de sterkste, doodde zijn paard per ongeluk. (hoe dat kan moet je mij niet vragen, het blijft een soort sprookje natuurlijk). Het tweede paard dat hij kreeg brak bij zijn eerste rit de lendenen. (tuurlijk, dat geloof ik direct!). Nou ja, hij kreeg uiteindelijk een driftige zwarte hengst, dat Bayard heette. Wij noemen het Ros Beiaard. 

Reinout ging een keer schaken met zijn neef Lodewijk, de zoon van Karel de Grote. Maar de jongens kregen ruzie en Reinout sloeg Lodewijk dood met het zware zilveren schaakbord. (het klinkt als een slecht film....)

Nou ja, de vier broers vluchtten op Ros Beiaard naar het woud, en daarbij schijnt het paard de naaldvormige rotspunt Rocher Bayard met één hoefslag gespleten te hebben. Maar helaas was hun vader gegijzeld door Karel de Grote. Karel wilde Pa Aymon wel ruilen tegen het paard. 

Maar ja, Ros Beiaard heette onoverwinnelijk te zijn, dus Karel de Grote wilde hem verdrinken. Met zware molenstenen om zijn nek werd het dier in de Maas gegooid. Tot twee keer lukte dat niet omdat het met één hoefslag de stenen verbrijzelde. (technisch gezien kan dat niet volgens mij, maar ja....). De derde keer kon Reinout dat niet aanzien, wendde zijn hoofd af en Ros Beiaard dacht dat zijn baas niets meer van hem wilde weten en liet zich verdrinken.

Geen leuk verhaal dus.

Maar wij voeren in de late middagzon een uurtje, namen nog een sluis en liggen nu bij het plaatsje Anseremme aan een lange steiger. Direct aan de Maas. Met een prachtig uitzicht stoere bergen. Hier hebben de broertjes Aymon (de Heemskinderen) ooit rondgezworven....