Arrivée in Frankrijk!

Aan de sluislichten kun je niet zien of je "gewoon" even moet wachten of dat de sluis helemaal niet draait. Hier is het rood, rood+groen of groen. Rood betekent wachten. Dat kan zijn tot het water op jouw niveau gebracht is, maar het kan ook zijn "morgenvroeg ben je de eerste". Best grappig eigenlijk. 

Rood+groen betekent net zoals in Nederland dat je je klaar kunt maken om in te varen, en groen licht spreekt voor zich.

Vanochtend zijn we het dorp even ingelopen. Weer viel ons op dat alle automobilisten heel voorzichtig met fietsers en voetgangers omgaan. Als je aanstalten maakt om over te steken, remmen ze al bij voorbaat. 

Oh, en de groene huursteps die we in Dinant zagen, staan hier ook. Gisteren zagen we dat ze veel gebruikt werden. Vanochtend nog even niet, maar dat zal nog wel komen vandaag. 

Tegen negen uur vertrokken we. In een zonnetje. Het was zo goed als windstil, het was rustig op het water, het voer lekker. 

Her en der stonden mooie huizen. En groot. Bij dit kasteel, dat je evenals de bijbehorende tuinen kon bezichtigen, stond ook een prachtig huisje. Van de tuinman misschien? Het leek ons leuker dan grote vierkante bouwsel.

Oh, en de rotsen. Wat een rotsen! Heel indrukwekkend. Vandaag zagen we geen bergbeklimmers, misschien was het wat te ruig.

De Meuse is hier, in Zuid-België best wel breed. Tenminste, als je bedenkt dat er nauwelijks vrachtverkeer vaart. Soms was de oever best wel laag, maar soms was het ook enorm opgehoogd met aarde of met stenen. 

De sluiswachter van Waulsort deed het niet rustig aan. Buurtje kreeg flink op zijn donder, maar weerde zich kranig. Wat een uitvinding, zo'n sluishaak. Dat scheelt heel veel vieze lijnen en moeizaam overpakken. 

De laatste sluis van België staat bij Hastière. Hij heeft nummer 1. Van ver af gaf de sluiswachter ons al rood+groen, en het schutten ging lekker rustig. 

Het laatste stuk België was minder mooi. We waren juist gewend vanochtend aan de kasteelachtige huizen met mooie tuinen, maar de laatste kilometers waren wat saai en onverzorgd.

Rond 12:00 uur passeerden we de Franse grens, en werd het gastenvlagje gewisseld. In écluse des Quatre Cheminées, dat nummer 59 heeft, hadden we een vignet-dingetje. Je moet een vignet kopen voor de vaarwegen in Frankrijk. Dat kun je thuis doen, maar ook bij de eerste sluis.

We maakten ons met Buurtje vast aan de trap, maar nee, dat mocht niet. De sluiswachter kwam met een lange pikhaak en vertelde in rap frans dat hij de lijn aannam en op de bolder belegde. We moesten maar goed op letten op de gele pijlen. Okee.....

Hij vroeg ook hoe diep we lagen. Bij mijn antwoord 1,3 meter keek hij erg bedenkelijk. In vele volzinnen vertelde hij van alles, en ik begreep dat het verderop slechts 1,6m diep was. 

En toen vroeg hij of we een vignet hadden. Nee nog niet, kunnen we dat bij u kopen? Nee, dat kon niet want hij had een technisch probleem. Oh, en nu dan? Wachten tot zijn collega kwam, tegen 16:00 uur. 

Nou, laat hem maar even kletsen en ons naar boven schutten, dan zien we wel weer. Het had nog wel wat voeten in de aarde, want in zijn sluiswachterskantoor had ik heel slecht bereik met de telefoon. Dus ik kon ter plekke geen vignet via het internet kopen.

We moesten maar even buiten de sluis wachten op zijn collega. Want hij ging over een paar maanden met pensioen en wilde niets meer leren over computers. 

Gelukkig lukte het supersnel om aan boord een vignet te kopen. Voor dertig dagen, voor €142,00 . Dus ik ging met twee telefoons naar de beste man toe, eentje met het opgeslagen vignet in beeld en eentje met de Rabobank-app, zodat hij kon zien dat ik betaald had en het vignet had.

Ik kwam binnen en zei "monsieur, j'ai acheté le vignet". Hij keek me aan of ik iets heel raars had gedaan. Maar ik liet het hem zien en hij was tevreden. Met nog wat folders en een "télécommande", een afstandbediening wenste hij me goede reis. Het was toen anderhalf uur later.....

We voeren langs de indrukwekkend grote citadel van Givet, maar besloten door te varen. Gisteren hadden we al oude stenen gezien, vandaag hoefde het even niet. 

Verderop leek de berg wel van leisteen gemaakt te zijn. Vroeger werd hier veel leisteen gewonnen hadden we gelezen, maar het ligt hier nu gewoon aan de oppervlakte.

Helaas, twintig meter verderop bleek de halve berg weggehaald te zijn. Het zag er maar wat triest uit. Lang konden we daar niet bij stilstaan want de tweede Franse sluis kwam er aan, en een tunnel.

Weer was er een sluiswachter aanwezig die onze lijnen aanpakte. Dat is toch wel een soort leuke service hoor. Alles ging van een leien dakje. En toen voeren we naar de tunnel van Ham. Een oude tunnel, want hij is gebouwd ergens tussen 1874 en 1882. Dat kun je wel zien aan de stenen en de afmetingen: 565 meter lang en slechts 4,30 meter hoog. In het midden.

Er was geen verlichting in de tunnel, maar omdat we de uitgang konden zien was dat niet echt nodig. Toch was het wel spannend hoor! Ik zat voorop, Hidzer stuurde. We praatten via ons Axiwi-communicatie-systeem met elkaar, over dat we mooi in het midden voeren, dat de vleermuizen mij om de oren vlogen, dat het af en toe drupte en dat het lichtje van Oeli en Petra spontaan aanfloepte.

Eerlijk, we waren blij dat we de tunnel zonder problemen uit waren, en riepen "Ajeto", zoals Buurman en Buurman dat ook altijd doen. De foto's die ik in de tunnel maakte waren onduidelijk, maar deze, bijna op het eind gemaakt, geeft wel een goede indruk.

Vlak daarna kregen we sluis nummer 57, ook weer met een sluiswachter. Zijn pikhaak was nauwelijks lang genoeg om onze lijnen aan te pakken. Ha, en toen kwam sluis nummer 56, de écluse de Mouyon. Die moesten we zelf bedienen met onze télécomande. Het was bijna saai, zo perfect ging het.

En nu liggen we aan de kade van het dorpje Villeux-Wallerand. Tegen kwart over vier kwamen we hier aan. De zon was fel en warm, dus we hebben lekker in de kuip gezeten. We liggen aan de rustige kant van het dorp, er komt geen doorgaand verkeer langs. 

De mensen hier houden van frietjes. En mega-grote snacks. Wat het is kunnen we niet goed zien, maar aan beide kanten van de Maas staat een Frieterie, en bij beide is het megadruk. Het begon tegen vijf uur, en nu, tegen negen uur wordt er nog eten besteld. 

Er kwam vanmiddag nog een meneer van de VNF langs. Dat is Voies Navigables de France, zeg maar de Rijkswaterstaat, waar we ook het vignet moesten kopen. Meneer vroeg of we morgen verder voeren, en dat hij langskomt als we morgen een probleem hebben. H'm, is dat een soort service-gerichtheid of voorspelt dat niet veel goeds? We gaan het beleven morgen!