Dagje Toul

Vanochtend hebben we Toul verkend. Eerst een kort rondje, langs de vestingmuren, en na de koffie in de eerste versnelling door het oude centrum en daarna ook nog een stuk langs de Moezel. De moezel is breed, mooi, en was vandaag erg rustig. We hebben geen schip gezien. Ja, op het droge: bij een opslag van de VNF en op een werfje stond veel oude meuk op de wal. Daar was al jaren niet naar om gekeken.

De binnenstad was weer hoofdzakelijk beige-geel van kleur. Met veel oude gebouwen. En straatnamen die volgens de folder een link hebben met de Middeleeuwen. We kwamen door Rue de l’anneurs  (Leerlooiersstraat), de Rue de la Boucherie (Slagerstraat), en die link begrijpen we. Maar de Rue de Moutons (Schapenstraat) vonden we wat vreemd in een stad.

We zijn afgestapt bij “la dame de pierre”.  Zo wordt de Cathédrale Sint-Etienne ook wel genoemd. Nou, we hebben heel vaak met ons hoofd in de nek naar boven gekeken. Indrukwekkend hoor. Ze hebben bijna drie eeuwen gedaan om het te bouwen, met vertragingen door hongersnoden, ziekten en oorlogen.

Maar dat er veel tijd in is gestoken is heel duidelijk te zien. Wat een tierlantijntjes, oneerbiedig gezegd. Alle 65 meters hoog! En dan te bedenken dat tijdens de Franse Revolutie ook nog eens 150 beelden van hun sokkels zijn gehaald. Aan de voorkant, buiten! Ongelofelijk!

Hidzer, praktisch als altijd, vroeg zich af hoe ze in die tijd die beelden naar beneden hebben kunnen laten storten. Ik vraag me altijd af hoeveel levens de bouw van zo’n grote kerk heeft gekost.

We hebben onze tijd genomen om de kathedraal van binnen en buiten te bekijken. De gebrandschilderde ramen, de schilderijen, de vele beelden (ook een heleboel beelden waren onthoofd), en de dierenbeelden die uit de muren staken.

Wat een werk, wat een werk! Er was ook een relikwieën schrijn met schedels. Eentje was van Sainte-Aprône, de zus van de zevende bisschop van Toul. Zij schijnt een draak te hebben gedood met haar spintol. Ja, dan verdien je blijkbaar zo’n ereplaats.

Vanmiddag hebben we gewassen, gelezen, geluierd in hangmat en in de kuip en besloten dat we weer naar ons eerste plan gaan. Van Nancy naar Strasbourg, en daar de Rijn afzakken (we hebben altijd al Bataviertje willen spelen) tot Mainz. Voelt goed, dit plan!