Weekend Verdun

Onvoorstelbaar: liggen we midden in de stad en het was hartstikke rustig. De eerste terassen werden om negen uur al afgebroken, de laatste tegen half elf. Tegen een uur of één gisternacht werd het vuilnis gehaald, verder hoorden we niets.

Het was prachtig weer, direct ’s ochtends al, beide dagen. Gisteren deden we een klein rondje, lopend, even een baguette halen en naar de Tourist Office.  Onderweg zagen we mooie franse balkonnetjes en soms gekleurde luiken op een achtergrond van vreemd-gelige muren.

 

Een winkeltje met suikersnoepjes voor dankjewelkadootjes voor bruiloften en geboortes (heerlijk kitsch) had als buurman een winkel met messen. Leuke combinatie!

Na de koffie hebben we een paar stootwilhoezen in de week gelegd (ze waren bruin-grijs van de klei), en toen zijn we op de fiets gestapt.

Een pittige rit heuvelop. De eerste versnelling werd flink gebruikt, het was echt pittig! We kwamen bij Douaumond. Douaumond, het dorpje, bestaat niet meer.  In juni 1916 is het vernield in de oorlog.

Tja, wat is hier niet vernield? In de heuvels hier, rondom Verdun, schijnen nog miljoenen granaten te liggen. Tijdens de Slag om Verdun, van 21 februari 1916 tot 20 december 1916, zijn meer dan 300.000 mensen gedood en 400.000 gewond geraakt. Heel Verdun ademt in alles nog steeds die oorlog.

We zagen op de heuvel een fort, en onderweg veel loopgraven, en een plek dat heette Quatre Cheminéés, (waar reservisten zeven dagen op de vijand wachtten), maar we kwamen natuurlijk voor het grote monument.

De 46 meter hoge toren hadden we al van ver gezien. Okee, dat was indrukwekkend, met de namen van 5000 verdwenen soldaten. Maar het kerkhof, dat was eigenlijk eenvoudig, maar zó imponerend! Meer dan 16.000 omgekomen Franse soldaten liggen hier. Mooie witte kruisen, strak in ’t gelid, met bij elk kruis een rozenstruikje.

Ja, we vonden het mooi en verschrikkelijk tegelijk.

We waren blij dat de zon scheen. Dit was met prachtig weer al indrukwekkend genoeg voor ons.

Via een andere weg zijn we de heuvel afgegaan. Nou, dat was ook een zware rit. Niet voor de beenspieren, maar wel voor de remblokjes!

Bij de sluis van Bras-sur-Meuse zijn we naar een kleine zij-arm van de Maas gefietst, en daar hebben we lekker gepicknickt. Het water was hartstikke helder, als was het kraanwater! Maar wel erg, erg koud, dus we hielden het niet lang vol met de voeten in het water.

Langs het lateraal kanaal zijn we weer naar Verdun gefietst. Daar hebben we de boot afgespoeld en gesopt, in de wetenschap dat –ie er over een dag of twee weer verschrikkelijk vies uit ziet. Nou ja, dat is dan maar zo.

Gisteravond hebben we nog een wandeling door de stad gemaakt. In het Centre Mondial de la Paix (des libertés en des droits de l’Homme) was een buitenexpositie. Foto’s gemaakt op 8 maart (dus nog maar kort geleden) in Kiev. Nou, daar werden we weer hartstikke stil van. Wat een ellende!

En zo raar, “wij mensen” leren blijkbaar niet van ons verleden. Zou er na de Eerste Wereldoorlog ooit wel een dag geweest zijn dat er op de hele wereld vrede was? Wij denken van niet. Maar dat is wel een sombere gedachte!

We kwamen nog twee oudere heren tegen, die aan ons vroegen of wij inderdaad van de blauwe boot waren. Ze hadden ons gezien. Ha, grappig!

In totaal liggen we met zijn drieën. Ver uit elkaar, dat lijkt gek maar is ook wel prettig. De Brasseur en een Duitse kruiser zijn gisteren bij ons gekomen. 

De Brasseur vertelde dat we, al hadden we dat gewild, vandaag niet hadden kunnen vertrekken. Er is een personeelstekort bij de VNF en morgen is er niemand beschikbaar. Nou, ze hebben gelijk, een vrije zondag is toch lekker?

Vandaag was weer een stralende dag. We hebben iets van 45 kilometer gefietst. Eerst langs het Maaskanaal, waar we aan een picknicktafel een koffiepauze namen. Het mooie picknickkleedje dat we van Durk en Ria hadden gekregen (misschien was het als theedoek bedoeld maar ik vind het een mooi picknickkleedje) heb ik gisteren klaar gelegd maar toch vergeten. 

Op een gegeven moment zijn we van de route afgeweken omdat we het wat saai vonden. We kwamen door kleine dorpjes die veel op elkaar leken: huizen met kleine ramen, gelige muren, geen bloemen of vrolijkheid in de tuin, veel leegstaande panden,  erg vrolijk werden we er niet van.

Het dorpje Cumières is ook in de Eerste Wereldoorlog vernield. Net als Douaumond en nog zeven andere dorpen. Negen villages detruits. Tien dagen voor de Slag om Verdun, dus op  11 februari 1916, kregen de inwoners van Cumières te horen dat ze binnen 24 uur moesten verdwijnen. Het werd te gevaarlijk, met  het Duitse leger zo dichtbij.

Van Cumières is niets meer over. Ter herinnering is een klein stukje land ommuurd, met een kapelletje en een paar graven, en een foto van het dorp uit betere tijden.

Ergens aan een watertje dat naar de Maas vloeit, in een klein dorpje, picknickten we . In het half uur dat we er zaten hebben we niemand gezien of gehoord. Zondagsrust.....

We hebben de VNF gebeld en afgesproken dat we morgen om 9:00 uur bij de eerste sluis zijn.

Zojuist hebben we nog wat gewandeld, en zowaar een baguette-automaat en weer een pizza-automaat gezien.

Hier in de buurt valt nog van alles te zien, te ontdekken en te leren, maar wij gaan weer verder. Ons doel is St-Mihiel.