Naar een mooie baai op de Prinseneilanden

Oh, weet je wat hier niet mag, in Turkije? Met een jerrycannetje benzine halen voor je bijbootje bij de benzinepomp. Dan moet je eerst een vergunning halen bij de politie. Ze zijn bang voor zelfgemaakte bommen of zo. Alsof je die benzine niet uit je auto kunt halen....... Dus dat wordt een volgende uitdaging. 

Na de koffie zijn we vertrokken. We zeilden langs een groot deel van het Aziatische Istanboel, en daarna richting de Büyükadalar, de Prinseneilanden. Dit zijn negen eilanden, waarvan er vijf worden bewoond, op ongeveer 20 kilometer varen.

We deden rustig aan, dansten om elkaar heen zodat we foto's van elkaar konden maken. Het zeilde heerlijk. Oh, wat is het lekker om met dit warme weer met zo’n mooi windje te zeilen.

We hadden een ankerplek uitgezocht dat Çam Limani heet, een baai in het eiland Heybellada. En druk! Er lagen wel 100 boten! Maar iedereen ligt hier nogal dicht op elkaar, tenminste, dichter op elkaar dan we in Nederland zouden doen, dus we voeren op zijn Turks naar een vrij plekje en gingen ankeren.

De baai ligt lekker beschut door hoge bergen. Het strand ziet er niet uit. Overal rommel en troep, maar mensen gaan er gewoon tussen zitten en liggen. Dat is in onze ogen wel apart hoor, die troep. We hebben een heerlijke middag gehad, met zwemmen en luieren.

Hidzer heeft Thomas nog geholpen met zijn rolzeil. Er miste een katrolletje. En nog één. Gelukkig heeft Hidzer een leuke voorraad met van alles, dus het euvel (alles ging zeer stroef) was na een poosje werken en proberen verholpen.

Vanavond, tijdens onze traditionele routebespreking (ahum...) besloten we nog een dag te blijven liggen. Even bijkomen van de Istanboel perikelen, lekker zwemmen, lekker in de zon of schaduw, het voelt als een beloning!