Over de Zwarte Zee naar Mangalia (Roemenië)

We hadden met Thomas afgesproken om om zeven uur te vertrekken. Wij waren al wat eerder wakker en hebben de laatste dingen klaargemaakt. De lifelines bevestigd, het afritsbare deel van de bimini er af gehaald, de boel binnen zeevast gezet enzovoort.

Toen we de haven uitvoeren heb ik Port Control opgeroepen, maar ik kreeg geen reactie. Ik heb ze  nog maar een keer opgeroepen en direct ons doel voor vandaag verteld. Geen reactie. Tja, dan vraag je je af waarom je je moet melden.....

De wind was niet constant. We hebben gezeild, gemotord en gemotord met het zeil erbij. Tja, wanneer we sukkelen met een gangetje van 3,1 kilometer per uur schiet het niet zo op.... En de wind die er was kwam steeds meer van voren. Beide boten moesten soms op de motor, op een zo goed als bladstille Zwarte Zee.

De zee werd steeds blauwer, zó mooi! En in de verte zagen we dolfijnen, dat was heel bijzonder. De kust was mooi, maar vreemd dat er tegen de ondiepte van de wal een vrachtschip lag dat zo te zien een explosie midscheeps had gehad. Het schip lag er al een tijdje......

Het was heerlijk weer: tegen de dertig graden aan, met een lekker zwoel windje. We zaten lekker onder de bimini en genoten van elke zeemijl. We hebben er 27 gevaren vandaag, dat is 50 kilometer. Toen legden we aan aan de kade van Mangalia. En echt, we lagen er nog geen 2 minuten, toen kwam de Politia de Frontiera al met een boot bij ons. Wanneer we wilden vertrekken en waar naar toe. Nou, waarschijnlijk morgenvroeg, naar Bulgarije.

Dan moesten we ons morgenvroeg bij de grenspolitie melden, op marifoonkanaal 67, en dan naar het kantoor varen. Dat was geen verzoek, dat was echt een soort bevel. Okee.....

Gisteren hadden we contact gemaakt met de havenmeester, en toen we de haven binnenvoeren ook. Want hoe weten wij nou wat ponton 5 is? Van links af geteld of van rechts? De aardige meneer aan de telefoon vertelde waar we moesten zijn en ook dat zijn collega er zo aan zou komen.

En ja, daar kwam een mevrouw in uniform. Of ze onze papieren mocht controleren in haar kantoor, en of ik mee wilde lopen. Tuurlijk. Het was een aardige mevrouw, die van alles van ons kopieerde en twee formulieren invulde. Eentje is onze “verblijfsvergunning” die 24 uur geldig en de ander is voor de Politia de Frontiera morgen.

Het duurde even, deze papierwinkel, maar ach, ze had een leuker kantoor dan alle vorige grensposten die we hebben gezien. 

Mangalia is een toeristisch stadje. We hebben er niet veel van gezien, want we hadden genoeg te doen. Aan de haven voeren toeristenboten af en aan, en ook watertaxi's. Mensen vinden het blijkbaar erg leuk om in zogenaamde piratenboten een rondje van een uur te maken. 

Wij lagen aan de kopse kant van een steiger (ponton 5), met voor ons een vissersboot. Het was er rustig, en we hadden uitzicht op het binnenmeer met achter de dijk de Zwarte Zee.

Aan boord hebben we gedoucht, water getankt, gewassen, Thomas helpen aanleggen, een Anleger gedronken, en ik ben met hem naar de havenmeester gelopen. Daar kreeg ik nog een formulier, dat er oefeningen worden gehouden morgenmiddag voor de ingang van de haven. Nou, dan zijn we al weg, dus daar hoefde ik geen kopietje van. Het bleek beter dat ik wel eentje meenam, want dan had de havenmeester(es) haar werk goed gedaan. Prima.

Ik vroeg nog waar we moesten betalen, dat bleek op het stadskantoor. Maar die was op dat moment al gesloten. Dan morgenvroeg maar. Ja, maar we willen vroeg vertrekken. Nou, dan ga je toch? Ze lachte er bij, vond het blijkbaar een stomme vraag van mij, waar we moesten betalen. Okee, dan doen we het niet.

Ze kon ons geen telefoonnummer geven van de jachthaven in Balchik, waar we morgen naar toe willen. Het is Bulgarije, dus dat verklaart waarschijnlijk een boel. Maar ze probeerde het wel. Helaas was het de Industriehaven, en toen ik dat nummer belde (na 19:00 uur) nam er niemand op. Nou, dan gaan we op de bonnefooi.

Ik ben vanavond nog in de mast van de Lotus gehesen, om een noodmarifoon op de zaling te bevestigen en de kabel aan de mast te plakken. Thomas’ originele marifoon deed het niet goed, dat hadden we vandaag uitgebreid getest, dus daarom moest de marifoon die hij gebruikte toen de mast plat lag geïnstalleerd worden.

Het is geen hobby van mij, maar ik moet zeggen dat het al een beetje gaan wennen, dat “mastklimmen”.