Naar Veliko Gradište op kilometer 1061

Ha, het was lekker afgekoeld vanochtend! Slechts 23 graden, het voelde bijna als koud aan! We voeren de Kostolac weer af, en maakten nu mooie foto’s. Van situaties die we op de Donau vaak van ver zagen: kleine bootjes, rommelige wallen, huizen die niet afgebouwd zijn, troep, ga maar door.

De Donau werd breder en breder. Het leek wel een groot meer! Iets van 7 bij 3 kilometer, voordat we de bocht namen om tussen de bergen te komen. Hier wil je ook niet met flinke westenwind varen! Ram heeft een soortgelijke (maar iets kleinere) vesting als we gisteren bij Smederevo zagen, maar deze staat mooier aan het water. Met ook weer ruimte voor rivercruisers natuurlijk. Het zou ook eens niet zo zijn.....

Met Roemenië aan bakboord (ziet er veel leuker uit dan de Servische kust) voeren we tussen bergen door, tot we ongeveer bij kilometer 1061 waren.. Daar sloegen we af, de smalle ingang naar het haventje van Silver Lake (Srebrno jezero) in. Beetje spannend, met een stel dode bomen en een paar rechtopstaande takken in het water. Ja, die takken gaven de ondiepte aan, maar toch.....

De havenmeester had gezegd dat het diep genoeg was, en ook dat “boy is waiting for you”, en dat was ook zo. De boy was een man, sprak geen Engels of Duits, maar vast wel vloeiend Servisch, wees ons een ligplaats en wilde wel helpen maar dat hoefde niet.

Het is een kleine haven, met verschillende types boten. En bijna elk type boot heeft zijn eigen type anker, dat was ons al opgevallen. Ankers kun je kopen, maar je kunt ze blijkbaar ook zelf maken. 

En weer hebben we uitzicht op de Donau. Okee, een beetje ver weg, maar toch, daar ergens stroomt de Donau. 

We betaalden ons havengeld aan een mevrouw wiens schoonzus in Alkmaar woont, en stapten daarna op de fiets om de stad Veliko Gradište in te gaan. Ha, buiten de haven kwamen we in een soort toeristisch dorpje. Een soort nieuw opgezet park, met flats, chalets en restaurants. Mooi? Nee, niet echt. Lelijk? Helemaal niet! Gewoon even wennen, dit is niet zoals we Servië kennen.

De Tourist Office, een hokje van vier vierkante meter, wordt bemensd door een aardige man die 4 zinnen in ’t Engels kent. We kregen een plattegrond mee, hij wees ons het fietspad aan en zei dat het slechts 2 kilometer fietsen is naar de stad.

Inderdaad, we waren er zo. We zochten een supermarkt (een markt is wat lastig want we hebben geen Servisch kleingeld) voor een lunch en wat fruit en groente. Viel tegen. Dat zagen we gisteren al, de afdeling fruit en groente is niet super. Maar goed, we namen van alles mee en zochten een plekje aan de Donau voor een picknick.

Vlak bij het beruchte ponton. Als je hier wilt uitklaren, leg je aan bij een douane-ponton. Maar dat ponton is particulier bezit en het kost goud geld om weer te kunnen vertrekken. Vijftig of zestig euro is normaal voor een plezierjacht.  Wij dachten slim te zijn door in een haven te gaan liggen, en dan op de fiets uit te klaren.

Het had kunnen werken, maar het zit even anders. Ja, het scheelt nog steeds geld, dat weer wel. Na onze picknick liepen we naar de douane. Een geüniformeerde man stond te kletsen met een burger. Dachten we. De geüniformeerde man sprak geen woord over de Servische grens, maar de ander deed vrijwillig het woord.

Hij vertelde dat we hier niet hoefden uit te klaren. Oh? Nee, dat kon op andere plekken, dat hoefde hier niet. Anders mocht je niet meer in Servië aan de wal, maar ook nog niet in Roemenië, tot je daar had ingeklaard, en dat duurt heel veel kilometers. Ja, dat wisten we.

Hij vertelde ons wat, noemde namen, ik gaf hem mijn aantekeningenboekje en hij tekende de kust en wat plaatsen erbij. En vertelde nogmaals dat we op meerdere plaatsen konden uitklaren. Of we even meeliepen naar zijn kantoor, daar had hij misschien nog wel een kaart. Ja, die had hij.

Hij wees de verschillende plaatsen aan, dezelfde als op zijn tekening.

Okee..... Gek dat de douane in Bezdan het over deze plek had.

Inderdaad. Hij ging even bellen. En nog eens bellen. Met de Harbour Officer. Toen vertelde hij dat het inderdaad veranderd was. Per 1 juli. Oh? Per 1 juli kan de pleziervaart uitklaren op 10 kilometer na sluis Derdap 2. Tot die plek kunnen we nog gewoon de Servische plaatsen aan doen.

En het inklaren in Bezdan, dat schijnt per 1 juli ook niet meer mogelijk te zijn, dat moet nu in Backa Palanka.

We bedankten hem hartelijk, deze agent van de rivercruisers, zwaaiden naar hem toen we op de fiets vertrokken, maar we vinden het nog steeds een vreemd verhaal. Mijn Vriend in Bezdan, de leuke jongeman daar, heeft niets verteld van een andere plek dan hier in Veliko Gradište. Zou hij het niet geweten hebben?

Nou ja, we fietsten nog wat door het stadje, een straatje links, een straatje rechts, een rondje rond de kerk en kregen een aardige indruk.

Daarna weer via de Donau-boulevard naar Silver Lake. Even wandelen met de fiets aan de hand door het toeristisch gedeelte, en daarna aan boord.

De tweede boot van links is de Nocht. Op de foto lijkt het een klein bootje......

Even aan het werk. Ik ging bloggen, Hidzer zette de fietsen weer binnen, heeft gesopt, gewassen, spinnen verwijderd, en aan het eind van de middag waren we beide tevreden over onze activiteiten.