We zijn weer een zeilboot! Bijna....

Een pittige werkdag! Van zes tot zes. Eerst moesten we de boel organiseren: de marifoonantenne moest weer rechtop, de nieuwe windvaan op de mast, en hiervoor moesten we de boot een beetje verleggen zodat Hidzer er vanaf het vissersschip bij kon.

 

De verstaging, die zeer goed ingepakt (diefstal-proof, wat niet nodig geweest bleek gelukkig) op het dek lag moest uitgepakt en uitgerold worden. Onder ons bed lag van alles, dus het matras moest weg en alle lijnen en tassen moesten aan dek. De bimini moest er af, er moest ruimte op het dek en ga maar door. Het was een puinhoop aan boord, zowel binnen als buiten.

We waren om even voor twaalf klaar. Maar de kraan kwam niet. Dus we bleven klussen en overleggen en ondertussen keken we steeds uit naar de kraan. Ik ben nog even in de schaduw op het vissersschip gaan zitten bloggen.

Om half twee belde ik Florin. Hij vertelde dat de kraan over een uur kwam, en dat hij er bij zou zijn. Okee....

En ja, er kwam een vrachtwagen met een kraan. Die moest trouwens aan het begin van de pier over een terras rijden, maar dat kan hier allemaal.

De kraanmeneer sprak drie woorden Engels: “you, my friend”. Dat zei hij wanneer  hij iets van ons nodig had of ons iets wilde vertellen. Dus het was hartstikke mooi dat Florin er bij was. We vonden de kraanmeneer, een jaar of 40, wat zenuwachtig en haastig. Of hij wel vaker een mast rechtop gezet had betwijfel ik.

Maar goed we voeren naar het einde van de pier, waar de vissers van vanochtend gelukkig verdwenen waren, op 2 na. Die mopperden wat maar Florin regelde dat. We waren aan bakboord aan gaan leggen, dat was voor ons handiger omdat de giek aan die kant lag, maar de kraanmeneer wilde dat wij andersom gingen. Ok, dat deden we dan maar. Hij was wat ongeduldig, gooide een lijn al los voordat de motor aan was, dus het leek wel of hij supersnel van deze klus af wilde.

We lieten foto’s zien van het kranen bij Yme op de werf, zodat hij kon zien waar de strop moest komen. Hij wilde een andere strop, en misschien moest dat ook omdat dit een andere kraan was, dus we deden het maar. Wel een borging naar de onderkant van de mast, zodat de strop niet kon verglijden.

Nou ja, uiteindelijk, na drie uren, stond de mast. Het ging heel anders dan we gewend waren, maar ach, dit is Roemenië en we waren erg blij dat ie rechtop stond. We waren niet gewend dat we de boot een paar keer naar voren en naar achteren moesten leggen bijvoorbeeld, en dat de kraanmeneer zo bang was voor een slingerende mast.

Gelukkig was het rustig met boten en golven, want daar waren wij juist bang voor geweest. Met het vooruitzicht dat we de rolfokken zonder hulp van een kraan (die de mast even naar voren zou kunnen trekken) moeten plaatsen, en nog veel moeten doen met de wanten en de fokken en het zeil (en nog vééél meer), hebben we de kraanmeneer zijn geld gegeven en hartelijk bedankt. Florin vertrok ook op zijn step, en wij gingen weer naar onze visser. 

De visser was aan boord gekomen vanochtend, met nog drie mannen, maar met ons anderhalf woord Roemeens, en zijn anderhalf woord Engels kwamen we er achter dat hij echt bleef liggen, dat wij ook mochten blijven liggen, en dat zij netten gingen boeten. Nieuwe netten. Vanmiddag zagen we dat het netten waren met grote mazen. "Big fish", maar welke weten we niet.

We hebben nog wat dingen gedaan, tot zes uur, toen vonden we het wel goed. Tijd voor rust. En niet veel later kwam Thomas aan varen. Bekaf, want hij had wat gedoe gehad met het betalen, moest lang wachten op de sluis, en zelfs met de zeehavenkapitein ging het moeizaam. Hij kon niet duidelijk vertellen waar hij naar toe wilde en mocht daarom de zee niet op. Toen hij ons had gebeld (tijdens ons kranen) en hij die gegevens doorgaf aan de havenkapitein was alles okee.

Thomas kwam naast ons liggen, we namen een Anleger, ik had al een salade grotendeels voorbereid dus we bleven gezellig met zijn drieën zitten en eten en ervaringen uitwisselen. We hebben afgesproken dat we samen verder reizen, in ieder geval tot Turkije, en daarna zien we wel weer.