Voor anker op kilometer 669

Hoewel de golven met lawaai tegen de boot klotsten, door wind en stroming, hebben we goed geslapen. In goed vertrouwen op ons anker. We hebben niet eens gehoord dat er aan de overkant een duwbak voor anker is gegaan. Dat was op ruim een kilometer afstand.

Het anker ophalen bleek een peulenschil: geen wier en geen zand, dus dat scheelde schoonmaken. De Donau stroomt hier naar het oosten toe, dus we hadden wel wat last van de schittering van de zon. Tja, misschien moeten we dan wat later vertrekken. Maar ja, we gaan graag vroeg op pad, dan hebben we ’s middags tijd om een geschikte plek te vinden en kunnen we dan lekker chillen.

Op beide oevers werd meer long-stay gecreëerd. Caravans, pipo-wagens, grote tenten, sommige bewoond en sommige (nog) niet. En vaak een auto bij het water, en nog vaker werd er gevist. Eigenlijk hebben we, ook toen het zo warm was, nooit iemand op een handdoekje met een boek zien liggen. Ja, in Boedapest, maar niet hier aan de Donau.

Op een gegeven moment kwam ons een duwer tegemoet die 9 duwbakken duwde. Negen!

Bij het stadje Lom zouden we als we het hadden gewild niet eens kunnen aanleggen. Alleen rivercruisers en vrachtschepen zijn welkom. Gelukkig wilden we het ook niet: we zien heel veel industrie en dat boeit niet zo.

We zagen weer andere kusten: nu ook weides met koeien, een soort campings (zelf gecreeerd), eentje strand met veel parasolletjes en ligbedden waar niemand gebruik van maakte, een soort boomgaard, en ook weer veel omgevallen bomen op de waterrand.

De wind nam toe, vanuit het westen. Dus die woei met ons mee. We kregen zelfs golven, witte schuimkopjes op golven, en we deinden er van. Dat was weer even wennen. Onze fruitvoorraad zwaaide mooi heen en weer in de AH-zakjes. Zo bleef het het koelst (behalve in de koelkast dan), uit direct zonlicht en krijgt het nauwelijks beurse plekken.

Het ankerplekje wat we voor ogen hadden was niet geschikt met deze wind: achter een eiland lag nog een lange zandrichel, en daar weer achter was het weer een gekkenhuis met golven, wind en stroming. Okee, dan maar weer een stukje verder.

Bij het stadje Oriahovo stonden 17 vrachtwagens te wachten tot ze de pont konden nemen. Maar de pontbaas had pauze denken we, want we zagen er geen beweging in. Tja, en bruggen zijn hier niet zo veel aanwezig.....

We lazen dat het stoomschip Radetzky hier ergens moest liggen. In een klein haventje. Nou, dat haventje is werkelijk drie keer niks, maar de Radetzky ligt hier wel. Dit is een oostenrijks-hongaars schip, waarop in 1876 de Bulgaarse vrijheidsstrijder en dichter Hristo Botev de Donau overstak om tegen de Osmanen te vechten. Hij wordt door Bulgaren beschouwd als een symbolisch historisch figuur en nationale held. En zijn poëzie is hier wereldberoemd.

Wij wisten dit niet, willen het ook best snel vergeten, want het boeit ons niet zo. Feit is dat dit schip, waar hij één keer op heeft gevaren er nog steeds is, dat er een verlaten hotel bij staat, en een gedenksteen en dat hier vlak bij ook de grootste atoomcentrale van Bulgarije staat.

Dat was genoeg geschiedenis voor vandaag, en na 7,5 uren varen zijn we voor anker gegaan op kilometer 669. Buiten de vaargeul op ruim 6 meter diepte, op iets van 50 meter van de wal, op flinke stroming en helaas ook nog wat op de wind. Maar ja, we vonden het genoeg vandaag

Ach, nu, tegen negen uur ’s avonds (de klok loopt hier een uur voor op Nederland) is de wind wat gezakt. We liggen prima, hebben welgeteld 1 duwbak langs zien komen, en zo te horen klotsen de golven iets minder dan vannacht.