Ankeren op kilometer 390

Na een prima nacht zijn we heel stilletjes al vroeg vertrokken. Maar de buren werden toch wakker en hebben ons uitgezwaaid.

De zogenaamde Vriendschapsbrug, tussen Bulgarije en Roemenië, lijkt wel een meccano-ontwerp. Boven reden auto’s, onder de trein.

De Donau slingerde vandaag ook weer door een mooi gebied. Veel eilanden met hoge bomen, veel eilanden met slechts zand, overs met hoge wallen, vissende mannen, veel losliggende dode bomen, maar we zagen ook veel aangeplant bos. Zo netjes op een rijtje, dat kon niet natuurlijk zijn.

En tonnen? Ja, die waren er wel, maar niet zo heel veel. Het was weer zoeken geblazen. En weer zagen we rode bootjes, en zelfs een keer een groene parasol! Lekker hoor!

 

Onze kaarten lieten soms een smal vaargeultje zien, maar dat was relatief. Toch wel 300 meter breed. En toen we een Oekraïense duwbakcombinatie zagen, met negen duwbakken, waren we blij dat het op een redelijk recht stuk van meer dan een kilometer breed was.

Het langste stuk zonder tonnen zou volgens de kaarten 7 kilometer zijn. We moesten in dat stuk wel van de bakboordswal naar de stuurboordswal. En dan bij de rode ton weer heel langzaam naar de bakboordskant, om daar vier kilometer later een groene ton te treffen. Maar de rode ton lag aan de verkeerde kant van het water in stukken tussen wrakhout. Daar hadden we even niets aan.....

In Oltenita moet ooit een werf zijn geweest die voor veel werkgelegenheid zorgde, maar het was nu armoe troef. Hoewel er wel een vrachtschip in een droogdok lag, zagen we een boom groeien in een watertoren, 6 redelijk nieuwe silo’s tussen oude meuk, roestige containers, een mooie Sennebogen-kraan tussen omgevallen oude kranen.

Een stuk verderop kwam ons een Belgisch schip tegemoet. Tenminste, op AIS stond ie als Belg geregistreed. Maar de Bach, voerde een Nederlandse vlag. En de schipper kwam uit de stuurhut en zwaaide met beide armen. Zo enthousiast hadden we het nog nooit gezien.

Ons doel, een ankerplekje op kilometer 390, hebben we gevonden. We moesten om een gezonken duwbak heen, die in de zon af en toe knalde. Dat was even wennen. Na negen uren varen vonden we het wel weer genoeg. De diept was 3,3 meter, en er was geen stroming omdat in de oude arm een flinke zandbank ligt. We klagen niet hoor!

We hebben vanmiddag in de schaduw van de bimini gelegen, en toen de zon minder fel werd zijn we op het voordek gaan zitten. Een lekker windje, geen last van vliegen, ploppende vissers om ons heen, een groepje witte pelikanen, en we werden ook nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Oh ja, er kwam een Duits zeiljacht langs. Grappig! We zwaaiden, en zijn benieuwd of we ‘m nog eens zullen treffen.