Om even voor vijf uur startte het bandje voor de Azan, de oproep voor gebed. Ik denk tenminste dat het een bandje is, want je hoort aan het eind een klik alsof een cassettebandje uitgezet wordt.
Aan het begin van de middag begon het te waaien. Rustig, recht van voren. Jammer, geen zeilweer. We hadden regelmatig contact en de motor al een tikje harder gezet, omdat we anders in het donker in de Bosporus aan zouden komen.
Er kwam steeds meer wind. Nog steeds recht van voren. En de golven bouwden zich op. Geen Georgische golven, maar Oost-Turkije golven, en die zijn vast even erg. Beide boten doken er flink in. Nou, nog maar wat meer motorvermogen, dan vielen we niet tussen de golven in maar pakten we er direct twee. Ach ja, je probeert maar wat.
Leuk was het niet, maar eng ook niet. Maar we hoopten dat we in de luwte van het land zouden komen. Dat lukte niet, want de wind draaide een beetje meer naar het oosten, dus weer meer van zee.
Een paar dolfijnen zagen we, maar waarschijnlijk maakten we te veel lawaai want ze kwamen niet dichtbij.
Op een gegeven moment voeren we met 1400 toeren en gebruikten we (volgens de metertjes) 5,5 liter per uur. Fijn dat we gisteren getankt hadden! Het kon ons niet schelen, we moesten gewoon door.
Maar oh, wat zijn we blij met onze boot. Die danst en deint, en we moesten ons goed vasthouden wanneer we van buiten naar binnen gingen en andersom, maar we zaten buiten heerlijk in het zonnetje te sturen en de boot bleef goed op koers.
De golven probeerden ons wat in de war te brengen, want er zat geen regelmaat in. Lange deining, dan weer hoge golven, en soms kleintjes. We hebben ze namen gegeven van mensen die we niet leuk vinden. Er waren vooral veel Putins en Trumps, haha!
Het was kwart voor negen toen we goed en wel lagen. Thomas weer naast ons, kop aan kont, we houden allemaal van onze privacy dus dat is lekker.
En morgen? Een rustdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten