Pittige tocht naar de Bosporus

Om even voor vijf uur startte het bandje voor de Azan, de oproep voor gebed. Ik denk tenminste dat het een bandje is, want je hoort aan het eind een klik alsof een cassettebandje uitgezet wordt. 

Na een uurtje vertrokken we. Eerst hadden we weinig wind van achteren. We bleven in de zon op de motor varen, met de fok erbij. Maar na een paar uren viel de wind helemaal weg. Ach, ik repareerde de Nederlandse vlag, we aten tussen de middag wortel/paprika soep met het overgebleven platbrood van gisteren. En we genoten van al het blauw. Wel vijftig tinten blauw: in het water, in de lucht en in de kust. Want de kust zag er blauwgrijs uit: we waren er een kilomter of twintig vandaan en zagen geen groen. Wel blauwgrijs dus. En vooral de lucht en het water veranderden veel van tint. Erg mooi!

Aan het begin van de middag begon het te waaien. Rustig, recht van voren. Jammer, geen zeilweer. We hadden regelmatig contact en de motor al een tikje harder gezet, omdat we anders in het donker in de Bosporus aan zouden komen.

Er kwam steeds meer wind. Nog steeds recht van voren. En de golven bouwden zich op. Geen Georgische golven, maar Oost-Turkije golven, en die zijn vast even erg. Beide boten doken er flink in. Nou, nog maar wat meer motorvermogen, dan vielen we niet tussen de golven in maar pakten we er direct twee. Ach ja, je probeert maar wat.

Leuk was het niet, maar eng ook niet. Maar we hoopten dat we in de luwte van het land zouden komen. Dat lukte niet, want de wind draaide een beetje meer naar het oosten, dus weer meer van zee.

Een paar dolfijnen zagen we, maar waarschijnlijk maakten we te veel lawaai want ze kwamen niet dichtbij.

Op een gegeven moment voeren we met 1400 toeren en gebruikten we (volgens de metertjes) 5,5 liter per uur. Fijn dat we gisteren getankt hadden! Het kon ons niet schelen, we moesten gewoon door.

Maar oh, wat zijn we blij met onze boot. Die danst en deint, en we moesten ons goed vasthouden wanneer we van buiten naar binnen gingen en andersom, maar we zaten buiten heerlijk in het zonnetje te sturen en de boot bleef goed op koers.

De golven probeerden ons wat in de war te brengen, want er zat geen regelmaat in. Lange deining, dan weer hoge golven, en soms kleintjes. We hebben ze namen gegeven van mensen die we niet leuk vinden. Er waren vooral veel Putins en Trumps, haha!

Ach, en zó leuk: toen we richting de redelijk nieuwe grote brug  Yavuz Sultan Selim voeren, werd –ie juist verlicht. Met roze en rode lampen. En wat kerstverlichting in blauw en groen. Over smaak wordt ook hier niet getwist......

En we waren de haven van Poyraz nog niet ingevaren of de muezzin ging weer los. Deze keer was het een vrolijker religieuze functionaris, die niet vals zong.

Het was kwart voor negen toen we goed en wel lagen. Thomas weer naast ons, kop aan kont, we houden allemaal van onze privacy dus dat is lekker.

En direct kwam de Border Police even langs, die had ongetwijfeld mij aankondiging op kanaal 16 gehoord dat we met zijn tweeën de Bosporus in voeren met als bestemming ankeren in de haven van Poyraz. Maar ze deden alsof hun neus bloedde, en zeiden “no problem”. Jaja.

Thomas belde nog even met ons buiten-EU-beltegoed naar huis, daarna namen we een welverdiende Anleger met een nootje en spraken de dag door. We waren tevreden maar vonden het pittig. De boten hadden het weer prima gedaan, en als we waren blijven liggen in Igneada hadden we er waarschijnlijk nog een paar dagen moeten blijven, want het weer is de komende dagen winderig vanuit het oosten en noordoosten. Dus het was achteraf (dat dan weer wel) een goede beslissing geweest om te gaan.

En morgen? Een rustdag!