Rustdag in de baai

Gisteravond was er een heuse uittocht: de één na de ander vertrok en we bleven met zijn twaalven over. Waarvan er volgens ons 6 semi-permanent liggen, aan een vooranker en met een lijn naar de wal.

En vandaag was het een stuk rustiger. Ook qua muziek, dat was lekker.

Oh, en zo jammer: hier worden we niet tot een gebed opgeroepen. Op onze vorige ankerplek hoorden we wel 7 oproepen tegelijk, maar dat krijg je natuurlijk bij zo’n grote stad als Istanboel. Hier was het rustig. We misten het zelfs een beetje.

We hebben van alles en ook niets gedaan. Hidzer heeft Thomas weer geholpen met zijn rolzeil, het ging nog niet zoals het moet. Ik heb geblogd, we hebben veel gezwommen, lekker gelezen en geluierd.

 We zagen dat we goed in de gaten werden gehouden door Erdogan, tenminste, door “volgelingen” van hem. Een vrachtwagen met enorme antenne en schotel stond de hele dag op de berg, samen met een busje. Volgens Thomas was dat om telefoonverkeer te peilen.

We hebben ons verbaasd over de oude strandstoelen die verhuurd worden, en de troep die er vlakbij ligt.

De Coastguard kwam de baai in. Zonder enige logica werden een stuk of 7 schepen gecontroleerd, maar wij niet. Aan de ene kant was dat fijn, want stel je nou voor dat er was mis was met de stempels, maar aan de andere kant had onze moeite wel beloond mogen worden met een goedkeuring.

En hoewel het hier leuk ligt, gaan we morgen weer een stukje verder.