Wind, golven en dolfijnen!

We zijn  om zes uur vertrokken, want we hadden ruim 80 kilometer voor de boeg. Het eerste uur was voor de formaliteiten: ik had de Politia de Frontiera opgeroepen, en de meneer stond al op ons te wachten. Niet aan een leuke aanlegsteiger of zo, welnee! Aan een hoge betonnen muur met dikke vrachtwagenbanden als stootwillen. Met veel onkruid aan de wal.

Hij vroeg om de paspoorten, onze vaarbewijzen, de bootpapieren en het formulier dat we gisteren van de havenmeester hadden gekregen. We moesten meelopen naar een oud kantoor. Oud, verveloos, haveloos, het zag er niet uit. We moesten gaan zitten in de trapopgang en op hem wachten. Dat duurde dus bijna een uur. Maar ach, hij was aardig, alles was goed, dus we konden vertrekken.

Er was genoeg wind, bijna te veel. Van achteren, en zelfs toen we de bocht om de kaap namen, draaide de wind mee en bleef hij zo goed als van achteren. In ’t begin hebben we nog gezeild, maar er kwamen veel hoge golven en het zeil klapperde nogal, dus die hebben we gestreken. Heel lang hebben we op twee fokken gezeild, dat hadden we nog nooit gedaan.

Het ging goed, maar het was niet echt leuk. We deinden niet, nee, het waren vreemde golven. Ze kwamen ongeveer uit de Oekraïne. Het was zaak om de boot mooi op koers te houden, want anders schommelden we vervelend heen en weer. Sommige golven waren bijna gemeen. Maar op een paar boeken na bleef de inboedel braaf staan, en hoewel we het een pittige tocht vonden, hebben we wel genoten van de kust. Af en toe had het wat van Denemarken.

Maar alles werd goed gemaakt door de dolfijnen! Wel drie uren lang kwamen ze met tussenpozen even bij ons kijken. Eerst waren er twee, maar aan het eind waren er zeven! Ze sprongen in hun eentje, maar zelfs een keer met zijn vieren tegelijk, en vaak waren er twee die tegelijk hun kunstjes deden. Hidzer en ik gingen om de beurt naar het voordek, want voor de boeg van de boot waren ze heel goed te zien in het heldere water. Ja, die was heel bijzonder: met je eigen boot in het heldere water van de Zwarte Zee varen en dan getrakteerd worden op bezoek van zeven dolfijnen!

Na elf uren onderweg te zijn geweest kwamen we in Balchik aan. Vlak voor de haven had ik de Border Police opgeroepen en gezegd dat we met twee boten in de haven zouden komen. Geen reactie.

En verdorie, we voeren de haven binnen (deels industrie en deels pleziervaart, dus ruim genoeg) of we hoorden gefluit. Gefluit? Er bleken vier mannen en een vrouw op de wal te staan, al fluitend en zwaaiend. Met de verrekijker zagen we dat twee ervan een uniform aan hadden. Oh, de politie misschien? Ja dus.

Er was weer geen aanlegsteiger dus, en zelfs niet eens een lekkere vrachtwagenband om op te klimmen. Maar het hoefde niet. We kregen een formulier dat we moesten invullen, en die gaven we aan de mevrouw, samen met de paspoorten, de bootpapieren, de vaarbewijzen en het uitklaringsbewijs van Roemenië.

Na ongeveer drie kwartier kwam ze terug. Alles was goed, we kregen een extra formulier mee voor het uitklaren over een paar dagen, en we mochten naar de haven. Hè hè, eindelijk! We hadden er nu in totaal 12 uren opzitten.

We legden aan in de haven, naast elkaar, en namen een Anleger. Dat hadden we wel verdiend vonden we. Vooral Thomas, want die heeft al die tijd in zijn eentje de golven moeten doorstaan. Zijn boot, een LM30, schommelt nog meer dan die van ons. En door die golven zag hij geen kans om bijvoorbeeld koffie te zetten, want zijn stuurautomaat vertikt het wanneer er flinke golven van achteren komen.

We hebben aardige Roemeense buren, die me hebben verteld welke haven we het best in Varna kunnen nemen. Ik heb hun zoontje een vel stickers gegeven, hij was er erg blij mee.

Na het eten zijn we met zijn drieën de wal op gegaan om de havenmeester te betalen. Maar hij was er niet. Tenminste, niet in zijn hokje. Een hokje van niets trouwens. Een bed, een stoel en een televisie. De tv stond aan, de deur stond open, maar hij was er niet. We hebben een klein uurtje over de boulevard gelopen, en toen we weer bij de haven waren bleek hij er nog niet te zijn.

Na koffie met een lekker drankje erbij in de kuip was het zomaar half elf. Tijd om naar bed te gaan.