Via Kuşadasi (gauw vergeten) naar Samos

Ergens gisternacht is de wind gaan draaien en veel minder geworden, dus we hebben prima geslapen. We voeren op de motor naar Kuşadasi. Onderweg appten we met Mark, die gisteren zijn Master uitreiking had.

In Turkije was het gisteren een feestdag. Een Feest van de Overwinning. Ze herdenken dat het leger onder aanvoering van Kemal (de latere Ataturk) de eindoverwinning behaalde op de Griekse troepen. In 1922.

Dus niet een dag om gedode soldaten te herdenken, nee, een feestdag omdat je je buurland hebt verslagen. Ja, dat kan dus ook. En het was echt een feestdag, want alle officiële instanties waren gesloten.

Dat wisten we, en voor ons was dat geen probleem: we wilden een nachtje blijven, ‘s middags de stad bekijken en even uitvinden waar we kunnen uitklaren, en dan vanochtend de officiële dingen doen en naar Samos varen.

Kuşadasi is de enige plaats in de buurt waar we kunnen uitklaren. Of 60 mijlen terugvaren, of meer dan 70 verder varen. Nou, daar maken ze in Kuşadasi dan ook lekker misbruik van. En het is ook nog een plek waar vaak en veel grote cruiseschepen komen, dus dan weet je het wel. Toerisme tot en met.

Toen we de grote jachthaven binnenvoeren werd er niet op de marifoon gereageerd. Uiteindelijk wel, maar toen hadden we net besloten om eerst even diesel te tanken, dus de rubberboot van de haven voer met ons mee. Daarna voeren ze voor ons uit naar een centrale steiger, lekker rustig, waar ze ons hielpen aanleggen. Nou, de hulp bestond slechts uit het straktrekken van een mooringlijn, maar dat was wel handig.

Goede herinneringen hebben we niet aan Kuşadasi. We moesten omgerekend ruim 87 euro aan liggeld betalen (exclusief electra en water, exclusief douches), ook ruim 87 euro voor een agent en 20 euro voor Customer Service.

Bij het inschrijven in de marina konden ze als onze thuishaven Sneek niet vinden in het rijtje, dus we hadden opeens Stockholm als Homeport. Stockholm kan wel in Nederland liggen blijkbaar.

Vanochtend wilden we ons zelf uitklaren, maar dat mislukte. Waarschijnlijk hebben we in Istanboel enorm veel geluk gehad, omdat er een stempel mist en we toch de Finale-stempel hebben gekregen. Thomas kon in Çanakkale gratis en zonder agent uitklaren, maar bij ons lukte dat dus niet. Wat een corrupte bende zeg!

We hadden al wat voor elkaar, maar opeens verstaan de mannen dan geen Engels meer. En spreken ze ‘t helemaal niet. Dus uiteindelijk hebben we via de marina wel een agent geregeld. GRRRRR! En ze moesten van alles van ons weten, zelfs of we een dvd-speler aan boord hebben. 

Zoals gezegd, het is hier hartstikke toeristisch, door de Cruiseschepen. We struikelden over de Turkse tapijten (soms wel erg mooie hoor) en allerlei frutsels en fratsen, werden drie keer in goed Nederlands aangesproken, en werden niet vrolijk van alle toeristen.

Ach, leuke dingen waren er natuurlijk ook wel: dezelfde toeristen die in drommen (honderden mensen!) de stad in stroomden, de heerlijke baklava waarvan we weer een doosje kochten bij een kleine bakker (wel zes straatjes van het toerisme verwijderd), het mooie weer, en bij aankomst bij de boot bleken we buren uit Twello te hebben. Die boot heeft Twello nooit gezien, maar dat terzijde. Het was gezellig, we borrelden bij hen aan boord en zijn daarna uit eten geweest. Weliswaar bij een Chinees, maar dat was hun keuze. Het was wel erg lekker. We hebben veel geleerd over Turkije, want Jan en Erica varen hier al jaren. Leuke avond!

En vanmiddag zijn we naar een prachtige baai in het eiland Samos gevaren. Posidónion heet de baai. Helder water, prima ankergrond, een wit kerkje op de berg, verzorgde huizen op de berg, het deed direct niet-Turks aan.

Er lagen nog een stuk of 8 jachten voor anker, de meeste waren Amerikanen en Turken. Maar ook een enorm groot Zwitsers jacht, die was gehuurd inclusief schipper en crew. Zo groot dus....

De mobieltjes hadden wat moeite met het vinden van de juiste provider. Het Turks simkaartje wilde via Griekenland, en de Nederlandse simkaartjes deden er erg lang over om de Griekse provider te vinden. Maar het is gelukt, dus we zijn weer op zijn Nederlands te bereiken.

Trouwens, toen we aan onze afmeerborrel zaten, voelde ik schokjes. Heel kort. Gekke schokjes. Hidzer had niets gemerkt, die was net gaan zitten. Even later kreeg ik een Android bericht over een aardbeving vanmiddag, met een paar naschokken, waaronder eentje om even over vijf. Die had ik dus gevoeld. Het berichtje kan ik niet terugvinden, maar op het internet stond er wel iets over.

Tja, we zitten hier in een gebied met breuklijnen, dus het kan gebeuren. We kunnen er niets aan doen dus we maken ons er maar niet druk over. De Coastguard (sterker nog, er patrouilleert hier een schip van de Küstenwache uit Duitsland) waarschuwt niet, dus het zal wel goedkomen.