Twee dagen in de baai bij Bademli

Na ’t ontbijt vertrokken we, in de zon, zonder wind, en met een paar lichte golven van gisteren. We zagen weer een paar “nieuwe dorpen”, of misschien zijn het wel vakantiedorpen. Dat staat beschreven in ons Imray-boek, maar we kunnen ons haast niet voorstellen dat je daar je vakantie gaat vieren. Halverwege de berg, best ver van de zee en best ver van een stadje. Maar er wonen doe je toch ook niet vrijwillig..... We weten het dus niet.

En zomaar steken er weer rotsen uit de zee. Grote rotsen waar je niets mee kunt, maar ze zien er wel indrukwekkend uit. We zijn een flink eind bij ze vandaan gebleven, want er waren ook "onderwaterrotsen" in de buurt.

Tegen half elf lagen we voor anker. Bij de eilanden van Bademli. Bekend om zijn heetwater bronnen. Dat trekt natuurlijk nogal wat toeristen, vooral de Gulets varen er met luide muziek naar toe. Daarom bleven wij ten noorden van de bronnen liggen en zagen en hoorden de dagjesmensen slechts van verre.

Pas bij de derde poging hield het anker het, zoveel wier lag hier. Dat was even een tegenvaller, maar toen we eenmaal grip hadden, bleven we ook heel goed liggen. Tijd voor koffie met baklava uit Dikili, heerlijk! Die baklava zou echt een reden zijn om in Turkije te gaan wonen. Maar ik ga thuis ook wel een keer proberen het te bakken, dus die reden valt dan weer af. En de troep die we overal zien is juist weer een reden om te vertrekken.  Maar nu nog niet, we besloten om twee nachten te blijven liggen.

Tegen lunchtijd kwam Gloria naast ons liggen. Ze zwaaiden erg enthousiast, en na een poosje bracht Hidzer de drijfmat (die hij in Kumkapi bij Istanboel had gevonden) om het meisje lekker te laten spelen. Nou, door de Russische gastvrijheid bleef Hidzer een poos weg. Het meisje, Yaroslava, sprong er direct op, en maakte later twee mooie tekeningen voor Hidzer. Ze bleven hier vannacht niet liggen, want Yaroslava had vaak buikpijn (anderhalve maand geleden in Sint Petersburg ook al) en haar ouders willen naar Eskifoça naar de haven. Dan een auto huren en naar het ziekenhuis (of arts?) in Izmir.

Hidzer haalde me op om ook met ze te kletsen en tegelijk ons visitekaartje te geven. We namen ook een bellenblaas en stickers voor het meisje mee. Leuke mensen zijn het! Eigenlijk vluchtelingen, want ze willen niet geassocieerd worden met Poetin en blijven weg zolang het zo’n nare toestand is met betrekking tot Oekraïne.

Hun boot is op transport gezet ergens naar de Zwarte Zee, ze hebben twee huizen in Turkije en blijven hier voorlopig. Want tja, ze mogen ook niet aan land in bijvoorbeeld Griekenland. Europese landen zijn no-go landen voor ze. Het is toch wat! Fijn dat ze het financiëel goed voor elkaar hebben, maar toch....

De Russische chocolade die we meekregen is heerlijk, en de tekeningen zijn opgehangen in de salon.

De Meltemi (zo heet de wind die ’s middags aanwakkert) deed ook weer zijn best, maar we staken meer meters ankerketting en we bleven prima liggen.

Thomas wilde graag advies van ons, over zijn route. Wat stond er in ons Imray-boek en wat vertelde onze navigatie-software? Zijn Navionics had het over ondieptes tussen de Griekse vastewal en het eiland Evia, maar daar klopte niets van. We hebben hem gerust kunnen stellen dus hij gaat ten westen van het eiland langs richting Athene.

De Coastguard voer hier veel. Er werden verschillende snelle boten aangehouden, maar wij werden nog steeds met rust gelaten. Maar we denken dat we weten hoe dat zit: als ze ons iets willen vragen, zal dat in het Engels moeten. En dat zal wel een enorme uitdaging voor de mannen zijn, haha!

Vanochtend zijn we met de rubberboot een rondje om het eiland Kalem Adasi gaan varen. Er is ooit een enorm groot en best mooi resort gebouwd, maar hoewel alles mooi onderhouden is en er veel parasols staan, zagen we zowel gisteren als vandaag geen toerist lopen of relaxen. Heel apart.

Door het heldere water zagen we helaas veel troep. Van plastic deksels tot verzwaarde visnetten, van autobanden tot leidingen, van een wcpot tot verfblikken. Ongelofelijk!

Maar de kusten waren mooi, zo ontzettend mooi! We zijn niet naar de heetwaterbronnen geweest, want in Dikili werd gewaarschuwd voor “fungal infections” door het badderen. Schimmelinfecties dus. Nou, daar hebben we geen zin in. Wij zwemmen wel in frisser water bij de boot.

Van “Gloria” kregen we een appje met foto’s van onze boot (hadden wij al eerder naar hen gestuurd), en info over de ligplaats in Eskifoça. Daar willen we ook wel even aansteken, maar pas na een paar dagen. Dus misschien zien we ze nog, maar misschien ook niet.

De Brasseur heeft geluk: ze liggen in Epenay (waar champagne door de straten stroomt.....) en het vaarwater richting Reims is sinds gisteren weer geopend. Richting het zuiden is alles afgesloten vanwege de lage waterstand. H’m, dat wordt misschien nog een dingetje voor ons volgend jaar.

We hebben beide dagen hier veel gezwommen, de boot onder water zoveel mogelijk van zeepokjes proberen te ontdoen, we zijn vaak op de foto gezet door mensen die vanaf Bademli met watertaxi’s (vissersbootjes) naar en van het strand vervoerd werden en we hebben beide avonden weer van de sterren genoten.