baai Körmen Adasi: wind en vluchtelingen

We hadden weer een Plan A en een Plan B voor vandaag. Plan A was ankeren bij een stadje waarvoor we wat extra mijlen zouden moeten maken. Vandaag iets van 17 mijlen, en morgen 35. Plan B was ankeren in een kleine baai, en dat zou beteken dat we vandaag 31 mijlen zouden varen en morgen 11.

Maar het werd iets anders. We vertrokken met een vaag windje, konden niet volledig zeilen, en kregen na een uurtje vreemde golven. Geen hoge golven, maar ze kwamen overal vandaan. Met nog een deining van zee. We begrepen er niets van. Misschien kwam het door de diepte? We voeren volgens de kaart op 263 meter diepte. Onze dieptemeter kan zover niet meten.

Maar na een poosje konden we lekker zeilen. In de zon, in de warmte, we hadden het prima voor elkaar. We kozen voor plan B, wan we wilden lekker doorzeilen. De wind draaide later steeds meer naar het zuidwesten, dat was niet echt de bedoeling. Want daardoor lagen we minder beschut op ons beoogde ankerplekje. Dus meer dan 80 mijl mijlen zeewind naar ons toe.

We kozen voor een andere baai, Körmen Adasi. Ergens tussen Plan A en Plan B.

Toen we het zeil en de fok binnen hadden gehaald en naar de wal voeren, vielen de flinke golven pas echt op. Daar hadden we met zeer ruime wind geen last van gehad, maar nu slingerden we behoorlijk.

We kwamen zonder problemen de baai in waar al 4 Gulets lagen met gasten. Het ankeren ging weer prima, en we vermaakten ons onder andere met het kijken naar de Gulets. Ze lagen met zijn vieren naast elkaar, elk op hun eigen anker met een lijn naar de wal.

Op elke Gulet werd de barbecue aangestoken. Echt, de mensen eten hier de hele dag door. En de passagiers zwommen soms ver het water in, maar bleven ook veel vlak bij de rotsen. Waar volgens ons Imray-boek warmwaterbronnen waren.

Nou, warm water was blijkbaar niet genoeg, want veel mensen smeerden zand/klei op hun gezicht. Het zag er wat vreemd uit, maar iedereen deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

De Gulets vertrokken al vroeg, maar we kregen nieuwe buren: twee Amerikaanse en een Oostenrijks zeiljacht. Bij één van de Amerkanen lukte het ankeren niet goed, zij vertrokken al gauw weer. De andere was een “jacht inclusief schipper huren” situatie: een groot jacht, met een Amerikaanse familie van 7 personen aan boord. Plus de schipper natuurlijk.

Wij zijn in de rubberboot gestapt en hebben de warmwaterbronnen verkend. Eerst bij een grot. En daarna bij het strandje. Gek hoor, dat er steeds luchtbelletjes uit de grond komen! En het water is echt veel warmer dan elders, heerlijk. Maar het stonk er wel wat, naar zwavel of zo.

Bij het strandje genoot ook een Turkse familie van het warme water. Eén man, drie vrouwen en zes kinderen. We vonden het een beetje vreemd dat ze met zijn allen in een open motorboot hier waren, want de golven waren toch flink, en ze konden hier niet blijven.

Later begrepen we hoe ’t zat. Een hele consternatie!

De Coastguard kwam er aan met twee boten. Een grote, en een snelle speedboot. Mannen stonden met verrekijkers om zich heen te kijken. En met een megafoon werd iets geroepen. Huh, toch niet van het grote schip naar de speedboot?

Of naar een open motorboot met twee mannen er in? Of toch wel? Want die laatste, een blauwe, sprintte er vandoor, om de rots heen. En de speedboot van de Coastguard ging er achteraan. En het grote schip ook. Nou ja, dat zou dat blauwe bootje toch nooit redden?

Dat hoefde ook niet, want de situatie was heel anders hoorden we later. De Turkse familie was met twee open motorboten gekomen. Ergens was een rubberboot in nood geweest (we weten niet hoe ze dat hoorden of zagen), en twee vaders hebben drie mannen van die boot gered.

Die rubberboot is gezonken, slechts een losse benzinetank is uit het water gevist door de Coastguard. Maar de Turkse mannen hebben die drie opvarenden aan wal gezet, en die zijn direct de bossen in gelopen. Toen is de politie gewaarschuwd, die dus met twee boten van de Coastguard kwam.

En ze zochten nog naar een paar mannen, die vanuit die rubberboot waren gaan zwemmen. En ja, na veel geroep via de megafoon zijn twee mannen vanaf de rots tevoorschijn gekomen, naar Coastguard gezwommen en daar aan boord gegaan.

Door de wind-uit-niet-voorspelde-richting is het oversteken van Turkije naar Samos dus niet gelukt. Of het nou door de wind of door de golven kwam, misschien in combinatie met een slechte rubberboot, dat weten we niet, maar het was weer een migranten-situatie.

De Turkse familie verdeelde zich over hun twee boten en voeren al zwaaiend weg, de Coastguard voer ook weg en de rust keerde terug. Het was om half negen al zo goed als donker, en de golven blijven nog aardig actief. Maar ons anker houdt ons prima, dus we kunnen gerust slapen straks.