Naar Kapseki, in de Dardanellen

 

Gisterochtend hebben we heerlijk gezeild, van het haventje van Kemer naar het haventje van Lapseki. Dat klinkt niet Turks, maar is het wel. Onderweg kregen we gezelschap van 2 dolfijnen, die echt heel lang bij ons bleven zwemmen. Zó leuk! Onderweg maakten we een selfie om Willem te feliciteren, die was derde geworden op Staveren.

De laatste mijl was winderig, erg winderig. Dat hebben we al vaker gemerkt: wanneer we de haven naderen gaat het waaien. Of is dat toeval?

Het haventje van Lapseki is qua oppervlakte best groot, maar om aan te leggen is er niet veel mogelijk. Een groot deel is ondiep, en valt dus af. Een stuk is voor de Coastguard en valt ook af. En de rest is in gebruik door vissers, met kleine bootjes. Maar gelukkig vonden we een plekje van 16 meter kade, dat paste mooi.

Een aardige meneer, later bleek het een visser, hielp ons aanleggen, want bolders daar doen ze hier niet aan. Ringen in de betonnen kade, verstopt onder oude visnetten, die zijn er wel. Het terrein waar we aan liggen is afgezet met hekken en een soort prikkeldraad er boven. Onze “havenmeester” is blijkbaar eigenaar er van, heeft 3 visserbootjes en op de wal een soort hut. Hij sprak geen Engels, maar ik heb voor twee boten betaald (100 lira per boot, dat is €6,50) en daar was hij erg tevreden mee.

Gisteren deden we verder niet zoveel. Wat opruimen, lezen, luieren, Hidzer heeft een kort wandelingetje gemaakt en zag een schamel strand. Met best veel mensen. Maar de houten strandopgangen waren oud en beschadigd, strandstoelen ook, en prullebakken stonden er niet. Maar mensen stoorden zich er niet aan en hadden veel plezier.

Ik had ondertussen zicht op iets anders: er liepen twee mannen met een schaap langs de weg. Het dier werd gekneveld, en even later kwam er een auto met twee andere mannen. Er werd wat gepraat, daarna kwam er een groot mes te voorschijn en terwijl één van de mannen foto’s maakte werd het schaap gedood.

Na een poosje werd een pickuptruck gehaald, het schaap werd er op gelegd met de kop buiten boord, en ze reden weg. De berg op, naar een huis met bomen waardoor ik niets meer kon zien.

De wind kwam weer opzetten, Thomas mat weer een dikke windkracht 6. Terwijl we dachten in de luwte te liggen. Qua ruimte hadden we best kunnen ankeren, maar we hebben onszelf morgen een vrije dag beloofd, en ach, voor 100 lira liggen we hier prima.

We hebben uitzicht op een mooie nieuwe (2018) brug, en verbaasden ons er over dat de vier veerboten af en aan varen naar de overkant. Het zal wel gunstiger zijn qua ligging en prijs, want er gaan werkelijk veel vrachtwagens op de veerboten.

Gisteren hoorden we geen oproep tot gebed, maar wel twee mannen die semi-tegelijk iets vertelden of oplazen of reciteerden. We kunnen ’t niet verstaan dus begrijpen er ook niets van, maar een tweehonderd meter verderop leek er wel een openbare “kerkdienst” te worden gehouden. Mensen liepen er naar toe, bleven even en liepen weer weg, en de beide mannen bleven maar kletsen. In de microfoon.....

Nee, dan hoorden we liever de vele krekels in de bergen. Dat was een bijna monotoon geluid, maar het verveelde ons niet.

Vandaag zijn we aan het eind van de morgen op de fiets de stad in geweest. Er is een mooi fiets-wandelpad naast de weg, dat voelde lekker veilig. Er werd trouwens weinig gefietst, maar vooral gisteren wel veel gewandeld.

We slingerden wat lukraak door de stad, zochten naar hoedjes voor de beide mannen (niet gevonden), en Hidzer wilde graag een houtzaag en dat is wel gelukt. Voor 100 lira, dat is ongeveer €6,50. De zaag werd ingepakt in krantenpapier, we zagen dat de puzzel nog niet helemaal was ingevuld. Nou, dat redden wij ook niet met ons Turks.

Een lunchcafeetje was ook gauw gevonden, en we hebben lekker gegeten voor omgerekend 10 euro. Met zijn drieën! Aan de overkant van het straatje was een thee-café, waarvan de tafeltjes gewoon midden op straat stonden. In “ons” café werd warm gegeten (salades doen ze niet aan), soms een soepje met brood maar ook in onze ogen een volledige warme maaltijd.

Na weer wat rondfietsen gingen we weer naar de boten. Met enorme tegenwind, want ja, het was weer middag dus de wind kwam weer flink opzetten.

Tijdens onze dagelijkse Anleger vertelde Thomas gisteren dat hij zijn Plan B, om nog twee zomers te zeilen, niet door gaat. Nicole vindt dat een superslecht en egoïstisch plan. Maar Thomas wil zo graag naar Venetië en Kroatië.

Vanavond vertelde hij dat hij in Çanakkale, ons volgend doel, gaat uitklaren. Hij kiest dan voor een Griekse route naar het Kanaal van Corinthe, wij doen een tragere versie via Turkije en Griekenland. Hij vindt het niet leuk, deze beslissing, maar hij heeft geen keus.