Twee dagen Eskifoça

De weermannen voorspelden weinig wind voor de hele dag, en ze  kregen gelijk. Maar we zijn toch maar vertrokken. Vroeg.

Naar het stadje Eskifoça, ongeveer 23 mijlen verderop. Dat is ruim 40 kilometer. Verderop, dat betekende naar het zuidwesten, ongeveer de kust van Turkije volgend.

De laatste 4,5 mijlen hadden we  het druk met het kijken naar de rotsen. Zó mooi! En zó verschillend! Geweldig was het. Op het onbewoonde eiland Inçir, waar we moesten afslaan naar Eskifoça, zagen we een enorm grote geit op de resten van het huis van de vuurtorenwachter staan. We twijfelden lang of het een levend beest of een beeld was, maar op een gegeven moment bewoog zijn staart, dus het was echt een levende geit. Maar waar het beest van leeft? Geen idee. Er was nauwelijks gras te zien, en zoet water leek ons al helemaal een uitdaging.

We wilden wel ankeren, maar de beoogde ankerplekken in ons boek waren helemaal veranderd: er lagen veel passagiersschepen en het was afgezet als zwemwater. En in 't midden was overal zo’n 20 meter diep. Ach, dan maar een plekje zoeken aan de kade. Dat was een uitdaging, want alles leek vol. Maar we vonden een plekje, waar we trouwens ook weer weg moesten. Een paar jachten verderop, daar was plek voor ons. Ons anker hoefde niet uit, we moesten met twee lijnen aan de wal en de mooringlijn achter vast maken.

Al manoeuvrerend van het ene plekje naar het andere zagen we een enorm grote blauwe kwal. Echt groot. Echt blauw. Heel mooi. Maar ook best eng. Maar even niet zwemmen hier, eerst maar even opzoeken wat voor beest het is.  Het bleek de Rhizostoma pulmo te zijn, die wel 90 centimeter in doorsnee kan zijn. Hij heeft geen lange tentakels en staat niet bekend als een gevaarlijke bijter. Okee, dat scheelt dan weer. Vandaag zagen we 'm weer, vlak bij de boot!

De militairen, die op de berg achter ons “wonen”, waren de hele middag aan het oefenen. Het donderde en knalde af en toe flink, maar wel zo ver weg dat we er geen last van hadden.

Ik heb voor twee nachten betaald, dat gaf ons tijd om het stadje te bekijken, de boot te poetsen en de was te doen. In een haven liggen betekent voor ons niet direct dat het rustdagen zijn. Maar ach, het water uit de kraan was lekker zoet, dus onze drinkwatertank is weer goed gevuld. En alle was is schoon, en de zoute aanslag op de boot is volgens ons redelijk verdwenen. Dat kan natuurlijk niet in één keer, maar de boel plakt beduidend minder dan het deed.

We hebben de loopplank geïnstalleerd. Voor het eerst, en het werkte prima! We konden luxe, zonder te klimmen, de boegspriet op- en aflopen, en de plank was makkelijk horizontaal te hangen. Niet dat we bang voor inbrekers waren, maar we wilden de katten van boord houden. Want hier zijn me toch veel zwerfkatten! En zwerhonden trouwens ook. En heel apart, er stonden her en der bakjes water voor de beestjes, en brokjes. Dus de mensen geven wel om ze.

Het was warm, dus we hebben tussen het klussen door onze rust genomen in de schaduw. Heerlijk! Mensen liepen hier een rondje, bij ons langs richting het fort en dan langs het haventje voor kleine bootjes naar de restaurantjes en het centrum van de stad. Of andersom....

We lagen bij een politiebureau. Eerst vonden we dat er een groot aantal agenten was (veelal aan tafels zittend buiten), maar we kwamen er op de eerste avond achter dat er werkelijk heel veel mensen aan de wandel waren. Auto’s mochten niet in het centrum komen, ook niet vlak bij ons, dus het lawaai van verkeer bleef uit. Maar oh, wat een mensen. We hebben geen buitenlander gezien, behalve de Gloria en wij waren hier allemaal Turkse toeristen. Erg gezellig hoor, we verstonden ze niet en ze waren allemaal erg aardig.

Want vier jachten verderop ligt de Gloria. We hebben weer gezellig gekletst, zij bij ons, en wij bij hen. Mevrouw Gloria onderzoekt business-mogelijkheden en is voor 3 dagen naar Istanboel. Hun dochter is een maand op een streng dieet gezet door de arts in Izmir, en mag geen frituur, geen vers fruit en verse groente, maar wel groentesoep (zonder zout en peper), brood en pap. Ze brachten ons nog een vers brood en twee vijgen, heerlijk!

Ha, de Hassan hier staat bovenaan op de lijst met leuke Hassans! Deze heeft een mooie stem, melodieus en vriendelijk. We zaten nu echt te wachten op het moment wanneer hij de microfoon weer zou pakken. Want intussen hadden we al geleerd dat hij echt life in de microfoon zijn oproep doet, en dat wat wij als “einde cassettebandje” dachten te horen, is het uitschakelen van de omroepinstallatie.

Oh, en de markt! De weekmarkt! Nu begrijpen we waarom de supermarkten geen ruime keuze hebben in groenten en fruit. Want iedereen koopt (plastic) zakken vol op de markt. Wij dus ook. Beladen met allerlei lekkers, van brood tot olijven, van nootjes tot gember en van kruiden tot ingemaakte abrikozen kwamen we weer aan boord. We kunnen er weer even tegenaan.

Trouwens, tonic is moeilijk te vinden over het algemeen. Wij zijn al een poosje gewend (toen Thomas nog met ons mee voer al), om als Anleger een gin-tonic te nemen. Maar we moeten steeds ons best doen om tonic te vinden. Gelukkig vonden we het weer, nu in de supermarkt Migros.

Ach, die Thomas. Gisteren hebben we hem weer gebeld, en hij zat er weer doorheen. Thuis heeft Nicole het erg zwaar met het alleen zijn, en hij moet gewoon naar huis. En nu dus mijlen maken. Met soms slecht weer. Ondertussen wordt er een stuurautomaat naar Piraéus gestuurd, dus die gaat hij inbouwen, maar dan? Montenegro, waar hij een winterstalling kent, is te ver. Hij weet nog niet wat hij moet doen. Poeh, lastig hoor. 

En verder? Ik ben naar de kapper geweest, en dat mocht ook wel weer na bijna vijf maanden. Ik moest wel aan onze bridge-docente denken, tijdens de behandeling. Zij had zomaar spontaan een nekhernia opgelopen, nou, de twee mannen die mij onder handen namen probeerden mij er eentje “te geven”. Twee mannen, ja, de eerste waste mijn haren, de tweede deed het knipwerk. Beide waren niet zachtzinnig.....

Natuurlijk kochten we bij een klein bakkerijtje weer een doosje met baklava, want dat is nu wel onze dagelijkse traktatie.

En bij de winkel van Turkcell, de telefoonprovider, heb ik voor weer een maand internetGB’s en belminuten voor Europa gekocht. Voor 13 euro hebben we 30 GB aan internet-data en kunnen we 3 uren bellen. De meneer van de winkel vond het vreemd dat ik nu al verlenging wilde, want we konden nog 5 dagen met ons oude tegoed, maar ja, we weten niet waar we dan zijn en willen niet zonder internet zitten. Het weer moeten we goed in de gaten houden immers.

Morgen schijnt het weer windstil te zijn, maar we vertrekken toch. Hier liggen blijven is even duur als een paar uren op de motor. En we willen graag weer voor anker, dus we gaan!