Een baai voor ons alleen

Tot onze verbazing zaten alle restaurants vol, zaterdag in Behram. We hoorden geen live-muziek maar wel gezellig geroezemoes. Ook geen oproep tot gebed, dat was toch een beetje jammer.

De wind nam in de loop van de nacht af, en het deinen dus ook. Toen we gisterochtend vertrokken konden we eerst nog een anderhalf uur lekker zeilen, maar daarna hield de wind er langzamerhand mee op. Jammer, dan de motor er maar bij.

We hadden weer lekker baklava bij de koffie, heerlijk!

We voeren ten oosten van Lesbos, waar half Nederland geloof ik al wel op vakantie is geweest. Wij niet, en we gaan het ook niet per boot doen. Want dan moeten we weer uitklaren en als we weer terug naar Turkije willen ook weer inklaren, en dat gedoe geloven we wel.

Maar in Çanakkal werd gezegd dat het daar veel gemakkelijker ging dan in Istanboel, en Thomas had ons verteld dat het uitklaren daar niet zo moeilijk was geweest.  Maar toch, we blijven gewoon nog lekker in Turkije.

Lesbos was bijna aan te raken, zo dicht kwamen we we er langs, maar we konden het niet zo goed bekijken. Het was een beetje nevelig overal. Jammer.

Eergisteravond hebben we nog water getankt, gewoon drinkwater. Fijn dat het overal zo goed te drinken is, we hadden verwacht dat er veel chloor of zo in het water zou zitten. Nee dus, we drinken gewoon uit onze watertank.  En Hidzer heeft (toen ik zat te bloggen) de boot nog een beetje afgespoeld. Want echt alles is zout. Zouter dan op de Zee van Marmaris, nu zien we zoutkristallen op de lieren en de relingen. De lijnen voelen hard en stroef, het stuurwiel ook, eigenlijk alles. Nou ja, dat hoort er bij.

Hoewel het dus wat nevelig was, had de zee een mooie blauwe kleur. Zoals kinderen dat zo mooi kunnen tekenen, zo blauw. Zou dat door de diepte komen? Onze dieptemeter raakte weer van slag, het was op een gegeven moment weer meer dan 100 meter diep!

Ons doel was een eilandengroep ten oosten van Lesbos, nog in Turkije dus, bij de stad Ayvalik. Het zijn iets van 23 eilanden, groot en klein. De echte eilanden zijn onbewoond, op de schiereilanden staan veel hotels.  Na een kilometer of 25 sloegen we af naar de stad Ayvalik, en het water werd direct wat groener. En ondieper.

Na een poosje kwam de vaargeul (die niet zo breed was) in zicht, en we waren verbaasd over de vele boten die richting zee voeren. De havens liepen gewoon leeg! We lieten de stad letterlijk links liggen en voeren naar de baai die we uitgezocht hadden: Kumru Köyü. Onze vrees dat het daar waarschijnlijk hartstikke druk zou zijn met boten bleek ongegrond: er lag 1 zeiljacht! Ongelofelijk, in zo’n mooie baai, tussen de bergen van het schiereiland Sarmisakli, dat een bijna complete cirkel om de baai maakt.

We hebben lekker gezwommen en geluierd in  het aquablauwe water. Heerlijk! De wind nam zoals gewoonlijk wel weer flink toe, maar er ontstonden geen golven. We bewogen wat heen en weer achter het anker, en het voordeel daarvan is dat je steeds een ander uitzicht hebt. Gratis en voor niks!

Met Thomas hebben we nog bijna dagelijks contact, hij heeft het niet zo getroffen met de wind. Tja, wij zijn een dag blijven liggen op het eiland Bozcaada, hij heeft de flinke wind en vooral de flinke golven getrotseerd. En had weer verschillende pechmomenten: de rolfok wilde niet in, de dinghy sloeg twee keer om, zijn bril zwiepte overboord en de stuurautomaat geeft na een poosje werken steeds de geest. Gisteren, aan het eind van het telefoongesprek, wilde hij nog even iets aan ons kwijt: hij mist ons! Ach......

Vannacht lagen we in ons eentje in de baai. De wind nam wat af en vanochtend was het zonnig en bijna bladstil.  Later kwam er wel wat wind, en vanmiddag natuurlijk weer veel meer.

We hadden geen gedoe over kleding. Dat hebben we niet vaak de laatste maanden. Ik kies tussen twee bikini’s, doe een wikkelrokje om, en afhankelijk van het shirtje of hemdje kies ik voor de ene kant van het rokje of de andere. Niet moeilijk doen, in ons motto.  Maar vandaag lieten we de kleren voor wat ze waren, we hebben een heuse Zonnebrillendag gehad: een dag waarop we niets anders dragen dan een zonnebril.

Okee, Hidzer is even met de rubberboot gaan peddelen en had een korte broek aan, maar verder slechts een zonnebril. We deden kleine klusjes, genoten van de laatste baklava, luisterden naar de krekels en de muezzin in de verte, en wierpen af en toe een blik op  het uitzichtpunt “Şeytan Safrasi” op de berg  naast ons. Vertaald heet het Duivelstafel, en er zal wel geen leuke legende bij horen.

Tussen de middag hebben we oud brood geroosterd in de koekepan, en dankzij Sinterklaas maakten we er Nederlandse broodjes van. Heerlijk!

We hebben hier een geweldige dag gehad. Even hadden we Duitse buren, maar die bleven slechts een half uurtje liggen. Waarschijnlijk vonden ze het te winderig. Morgen gaan we weer verder. Windy voorspelt bijna geen wind, maar misschien valt dat mee. We zien wel.