Naar Wallsee

Vannacht hebben we een paar keer liggen schommelen, waarschijnlijk door de rivercruisers. We vertrokken vroeg, de zon scheen wel maar nog achter de bergen. Na anderhalf uur varen stond de sluis van Aschach al voor ons open, en sluiswachter Anton verzocht ons om reddingsvesten te dragen. Nou, die hebben we bij ’t manoeuvreren standaard aan.

De Donau werd steeds breder en breder. Okee, dan wordt de stroming dus onze snelheid ook wat minder, maar dat vinden we niet zo erg. Er was weer veel moois te zien.

De sluizen zijn hier allemaal even groot.  Een breedte van 24 meter, een lengte van 240 meter. En daar liggen wij dan in ons eentje in. Achter ons gaat er een enorme keerwand omhoog, tot ongeveer een halve meter boven waterniveau, en voor ons zijn het twee deuren. Enorm hoge en enorm dikke deuren.  Indrukwekkend hoor!

Af en toe zien we een bord met “Havarieabsetzplatz Wassertiefe 150-230 m”. Dat zijn plekken waar schepen kunnen aanleggen (ergens tussen sluizen), om mogelijke gewonden van boord te zetten. Hier kan een ambulance bij het water komen.

Voor de sluis van Ottenheim voeren we door vlak land, maar na de sluis (die Anton al ruim op tijd op groen had gezet voor ons) voeren we weer tussen bergen door. Het waaide flink hard, maar dat deerde ons niet.

En ja, daar zagen we de Donaubus! Hij kwam bijna recht op ons af, en we zwaaiden en maakten een foto.  Even later werden we opgeroepen door de Donaubus, maar op onze reactie terug bleef het stil. Druk met aanleggen waarschijnlijk.

We kwamen door Linz, waar we zagen dat er een tunnel door de bergen gegraven werd, en er binnenkort een brug komt. Wat een project, om dit te bouwen! Met een soort gondels van berg naar berg om materiaal aan- en af te voeren.  Linz is een moderne stad die oude gebouwen koestert, geen recreatiemogelijkheden aan het water heeft, wel steigers voor de vele aanwezige witte rivercruisers, het zag er niet verkeerd uit. Maar toen de Donau een haarspeldbocht nam, kwamen we in het industriegedeelte, en dat was minder mooi. Maar ja, het hoort er nu eenmaal bij.

Het was druk op de marifoon met meldingen over inhalen, vertrekken, omkeren, we moesten even goed opletten.

Nou ja zeg, bij sluis Abwinden kwam sluiswachter Antonia naar ons toe lopen. Met een briefje. Wat bleek? De Donaubuschauffeur had haar gebeld en gevraagd of wij hem wilden bellen. Dat deden we natuurlijk, toen we de sluis uit waren. Hij vroeg of we een blog bij hielden, en wilde ons graag volgen. En hij waarschuwde ons voor de sluis van Ybbs. We hebben hem een foto van ons visitekaartje gestuurd. En Ybbs, daar komen we morgen pas.

Vandaag zijn we in het verenigingshaventje van Wallsee gaan liggen. De havenmeester (die ik had gebeld) zei dat er een mooi plekje was voor hun verenigingsgebouw, en we zijn daar gaan liggen met ons anker voor de zekerheid maar in ’t water. Want misschien hadden we die als steuntje nodig: de vingersteigers waren niet erg lang.

In de oude arm, de Wallsee, was het even verderop druk. Door het mooie weer en omdat het zondag was, lagen er veel speedboten voor anker. Dat jeukte ons ook wel, maar we wisten niet hoe het met diepte zat. Nou, bleek later, als je maar weet hoe je varen moet is het diep genoeg. Maar je moet wel bakboord aanhouden tot het eind van het visserssteigertje, dan weer naar stuurboord. Tja, en dát staat nou net niet op onze kaart.

Ach, we lagen heerlijk in onze ruime box (eigenlijk plek voor twee, maar er kan niemand bij of het moet een kano zijn), met veel aanspraak van de leden. We hebben gezwommen (heerlijk!), geluierd, konden het Oostenrijks niet verstaan dus het was niet hinderlijk dat ze naast hun clubhuis zaten, en later op de avond kletsten we nog met drie aardige mensen die erg geïnteresseerd waren in onze reis, vroegen of ze ons konden volgen en de tips gaven voor ons volgende traject.  Maar het was wel een hoog “je moet het even weten” gehalte, en dat vinden we wel erg spannend.

Het is een kleine vereniging maar ze hebben het supergoed voor elkaar! Daar kunnen heel veel commerciële havens een boel van leren!

We kregen tot onze verrassing nog foto’s van de Donaubus, die Alex blijkt teheten. Hij heeft ze gemaakt toen we elkaar op het water passeerden. Heel leuk!

Het bleef erg lang erg warm. We hebben nog een stukje gelopen, lekker rustig, dat was erg lekker. En toen we naar bed gingen hadden we de deur van de stuurhut open, het luik boven ons bed en die in de stuurhut ook, en zo was het goed te doen onder slechts een dekbedhoes.