naar het Main Donau Kanaal

Nou, dit was zeker geen slechte plek. Heel erg rustig, vannacht 1 passerend schip en tegen een uur of 5 weer eentje. En dat ging heel beheerst. Gisteravond kwam er nog een motorboot langs (model speedboot), en die maakte wel veel golven.

In het zonnetje (korte broek en rokje)zijn we tegen half acht vertrokken. We waren toch wakker, dus waarom niet? Het laatste stuk van de Main (of het eerste, het is maar hoe je 't ziet) was weer erg mooi, met bijzonder veel meertjes, klein en groot. Maar zonder recreatiemogelijkheden.

 

Heinrich had bij sluis Limbach gezegd dat we ons bij de volgende sluis, sluis Viereth, al op 3 kilometer afstand mochten melden, dan zou hij de sluis klaarmaken. Maar jammer genoeg hielp dat niet, want er kwamen juist een vrachtschip en een rivercruiser van de andere kant aan. Nou ja, dat is dan zo. Drie kwartier later kwamen we er uit, en dat was meteen de laatste sluis op de Main. 

Vlak voor Bamberg kozen we voor het Main-Donau-Kanaal.  Die heeft me toch een geschiedenis! Al in 793 gaf Karel de Grote de opdracht om een kanaal te graven. De Fossa Carolina. Om de Donau en de Rijn met elkaar te verbinden. Hij deed dat niet voor de lol, maar er zat weer een landjeveroveren-idee achter natuurlijk.

Helaas was het een hele natte herfst, en wat ze toen nog niet wisten, is dat er een stenige grondlaag onder het zand zat, waar het water zich op verzamelde. Wat de arme arbeiders (zouden ze al een schep hebben in die tijd?) overdag leeg groeven, roetsjte ’s nachts weer in de geul. Dat schoot niet op.

En daarbij kwam dat al die mensen ook nog eten en drinken moesten. Het ging om iets van 7200 mensen. Er wordt geschat dat het dan per dag ging om in elk geval 14.400 pond brood, 7000 pond vlees en 100 hectoliter bier. Dat moest allemaal vervoerd worden, het lijkt ons een ongelofelijke logistieke klus, zeker voor die tijd!

Het zat dus allemaal wat tegen en Karel gaf de brui eraan.

Ergens rond 1840 werd het Ludwigskanaal gebouwd, tussen Bamberg en Kelheim. Maar door de opkomst van de trein en beschadigingen tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kanaal gesloten en grotendeels gedempt. Al dat (hand)werk voor niets.....

Maar het kanaal zoals het er nu bij ligt kwam er. Ze zijn in 1960 begonnen met de bouw, en in september 1992 werd het officieel geopend. Pas in 1992, vinden wij. Het had een jaar eerder af kunnen zijn, ware het niet dat Oostenrijkse en Duitse natuurbeschermers samen met de Spoorwegen flink actie gevoerd hebben waardoor het afbouwen aan een zijden draadje heeft gehangen.

Het kanaal is 171 kilometer lang en heeft 16 sluizen. Bijna elke tien kilometer een sluis dus. Ach, dat zijn we gewend. Het duurt steeds even, maar we vinden het wel leuk. De eerste sluis op het MDK (Main Donau Kanaal) heeft direct een verval van 11 meter, maar we krijgen er ook nog een paar van 25 meter verval!

Van Bamberg hebben we niet veel gezien. Ten eerste was er (natuurlijk) geen aanlegmogelijkheid, en ten tweede stonden er heel veel bomen langs de Main. Dat maakt het wel mooi. Her en der zagen we wel grote mooie oude huizen.

In de eerste sluis op het MDK, die van Bamberg, stroomde het water zeer geleidelijk, dus de 11 meter omhoog ging gemakkelijk. 

Heinrich vroeg of we de volgende sluis ook in wilden (ja, grapjas, tussen deze sluizen is immers geen aanlegmogelijkheid) en zette hem alvast voor ons op groen. Heel relaxed, zonder last van beroering in het water, voeren we de sluis in.

Maar de Heinrich van de derde sluis, Forchheim, had geen zin. Hij liet ons een uur wachten. Gelukkig konden we aan een betonnen wal liggen, en het weer was nog altijd prima, dus we vermaakten ons wel. Hidzer liep de sluis even op, ik ging typen. Scheelt weer tijd vanavond.

Elke dag ben ik er wel anderhalf uur mee bezig: foto’s selecteren, verhaaltje typen en dan de boel op het internet zetten. Soms loop ik wat achter, maar gelukkig kan ik de boel antidateren, dus als ik er weer even flink voor ga zitten haal ik de schade wel weer in.

We voeren vandaag hoger dan het land, zo mooi! Het was heel anders dan op de Main. Veel rechter, doordat het een kanaal is natuurlijk, maar soms hebben we wel een bochtje. En veel minder tegenstroming dan op de Main. Dat stuurde direct een stuk makkelijker.

We zijn direct na sluis Forchheim aan gaan leggen. Aan een Spundwand (stalen damwand) van de Duitse Rijkswaterstaat. Het is zaterdag, dus er wordt niet gewerkt. De overkant van ’t kanaal is flink bebost, het is rustig en we hebben nog lang in de zon gezeten.