Een stukje verder, nog onder de rook van Frankfurt

Wat een prima plekje om te liggen! We hadden het veel rumoeriger verwacht, maar dat viel dus erg mee. De vliegtuigen, de eerste landingsbaan van het vliegveld van Frankfurt ligt hier ongeveer 800 meter vandaan, hebben óf pauze gehouden vanaf elf uur gisteravond, óf ze hebben een andere route gekozen. Wij hebben ze niet gehoord gelukkig.

En de schepen? Gisteravond hebben we om kwart over tien nog een passagierschip zien passeren, en we denken dat er vannacht twee schepen langs zijn gevaren. Misschien meer, maar die hebben we dan niet gehoord.

Er stond een mager zonnetje vanochtend. Dus een vestje moest aan, maar we liepen weer een rokje en korte broek. We worden al lekker bruin. Nou, gezicht, armen en benen. De rest valt nog wat tegen.

We lagen op kilometer 16 (daar waar de Main op de Rijn stroomt is kilometer 0), en hebben nog 368 kilometer te gaan voor we op het Main-Donau-Kanaal komen. En nog 34 sluizen, om nog iets van 144 meter te stijgen. Trouwens, hemelsbreed is de afstand van Mainz naar Bamberg (waar het Main-Donau-Kanaal begint) zo’n 180 kilometer, dus de rivier slingert als een malle en heeft er twee keer zo veel kilometers voor  nodig.

Om even voor half negen vertrokken we, en kwamen al vrij snel langs een leuk stadje, Kelsterbach, dat volledig aan de oostkant van de Main ligt. En toen kwam de industrie. Veel industrie. Heel veel industrie. Met ontelbare meters pijpen, leidingen, containers, opslagsilo’s, kranen, vrachtwagens en  treintjes met heel veel wagonnetjes.  Maar vooral veel leidingen.

Er was niets te beleven, waarschijnlijk lag alles zo goed als stil omdat het zaterdag is.

In het stadje Höchst wilden we aanleggen. Om even boodschappen te doen. Verse Brödchen voor de lunch. Maar dat mislukte, omdat het haventje ruimte had voor twee passanten en die lagen er. De volgende zeven haventjes hadden ook geen plek, waren te ondiep of hadden plek na een te lagen brug. De Helmut van haven Mainkur zei, nadat hij vroeg hoe lang we zijn en hoe diep we liggen, dat we het wel konden proberen. Hoezo proberen? Is er niet genoeg  ruimte? Nou, er staat 1,30 tot 1,40 meter water. Ja, handige Helmut, dan komen we dus niet! We liggen 1,3 meter diep en dat risico nemen we niet.

We namen twee sluizen, in de eerste lagen we met bunkerschip “Bilgenentöler”, en in de tweede lagen we in ons eentje. Aardige Heinrichs!

De verse Brödchen werden het dus niet: we hadden laatst afbakbroodjes gekocht, en die heb ik in de oven gedaan.

En nou ja, toen de broodjes klaar waren vonden we een prachtig plekje. En nog gratis ook! Aan een oude kade voor vrachtschepen, aan de enorme bolders te zien. Maar wel een lage kade. Met gras. En een wandel- en fietspad er naast. De weg loopt achter een dijk, die vernemen we nauwelijks, aan de overkant zien we slechts bomen, maar achter ons  hebben we een mooi uitzicht op Frankfurt.

Kilometer 42. Bij het stadje Offenbach. We zijn voorzichtig aan gaan leggen, nieuwsgierig of het diep genoeg zou zijn. Vast is vast, en de diepte is ongeveer 3 meter. Okee, en nu kijken waar we willen liggen aan deze lange kade (betonnen wand die 70cm boven het water uitsteekt.

We wilden een klein stukje verder: niet meer bij een soort treinwagon waar een zwerver lag te slapen, niet te dicht bij bankjes, niet te dicht bij een kroeg-kruiser en we wilden ons vastmaken aan een bolder, een trap en de beugel boven de trap. Dit klinkt erg veeleisend, maar ach, we hadden de tijd en de ruimte.

En liggen dus op een daaldersplekje. De hele middag en avond zon! Heerlijk! En mooi tussen de “drukte” in: in de wagon bleek een meditatie-barretje te zijn, met meditatie-muziek. Vanuit de kroeg-kruiser werden coctails (en andere drankjes) verkocht, en veel mensen gingen hier chillen. Ik wilde relaxen schrijven, maar dat klinkt wat ouderwets.

Mensen flaneerden wat over het voetpad, met hun flesje water of bier of iets anders in de hand, en ook gingen velen op picknickkleedjes bij de kroeg-kruiser in de buurt zitten en liggen. Een soort openbare stadspicknickplek leek het wel. Erg gezellig.

We hadden dus veel te zien (al die mensen), en wij trokken ook genoeg aandacht. Er was zelfs een familie, met als Duitse tolk een jongetje van een jaar of 10, die wel een stukje met ons varen wilde. Huh? Ja, dat was echt de vraag. Een famillie van vier volwassenen en vijf kinderen. Ik heb beleefd geweigerd.

Ik ben nog even naar de supermarkt gefietst  voor onder andere nieuwe afbakbroodjes. Toch erg handig!

Prullebakkers zijn hier ook veel. Zo noemen we mensen die alle prullebakken afgaan om blikjes en plastic flessen te zoeken, waar statiegeld op zit. Het zijn veelal oudere mensen, met grote tassen of op de fiets. En grappig, de mensen die de flessen of blikjes “doneren”, doen ze eerst netjes in de prullebakken. Of heel soms, zetten ze ze ernaast.

Van het vrachtverkeer en de passagierschepen hebben we geen last. De speedbootjes maken meer golven, maar die kunnen we ook prima hebben. 

Vanavond zagen we een disco-party-schip langs gaan en tegen 23:00 uur weer terugkomen, en rond die tijd was het ook al rustig op de wal. Het was nog lekker weer trouwens, we hebben zelfs in het donker nog lekker lang buiten gezeten.