Naar Gasthof Gierlinger

We vertrokken weer in de zon. Heerlijk! We hoorden dat het in Nederland gisteren ook heerlijk warm was, en vandaag ook weer, dus dat treffen we dan maar mooi met zijn allen. Het lag wonderwel rustig, aan de rand van de Donau.

Met alle info bij de hand, we vonden zelfs een briefje van Marit in een boek, moest het helemaal goedkomen vandaag. Maar voor het eerst kregen we een beetje pech bij de sluis: Anton zei zelfs “tut Mir Leid”, want er was slechts één sluiskamer en die werd juist naar beneden geschut. En pas op ruim tien kilometer afstand kwam een Hongaars vrachtschip de berg op varen, dus al met al kwamen we pas om half tien uit de sluis. De sluis die op slechts 1100 meter van de haven ligt.

Ach, we lagen aan een schip vast, hebben wat gepoetst, nagels gelakt, ontbeten, en we lagen in de zon, dus het was niet zo erg. Anton riep ons op toen we los konden, dat was lief van hem.

Passau vanaf het water was ook wel aardig, door de gekleurde huizen, maar ja, al die rivercruisers hè? Het verpest gewoon het zicht op de mooie dom en de kerk.

Om 10:00 uur passeerden we het Dreiflüsseeck, het water werd grijsgroen (moderne interieurkleur), we kregen direct een paar kilometer extra snelheid door de stroming, we werden ingehaald door 2 rivercruisers en 3 kwamen ons tegemoet. Wat een drukte!

Maar oh, wat was het weer prachtig! We hadden het druk met om ons heen kijken, en moesten ook nog goed op onze route letten. Vroeger was het best wel spannend om hier te varen. Door de krappe bochten, doordat er te veel of te weinig water stroomde, door nevel en wind, door de rotsen in het water en ga maar door. Ook Sisi, pas getrouwd met haar Franz Josef liep hier in september 1854 aan de grond.

Maar nu hebben we sluizen en is het relatief een simpel tochtje. We zagen zwaaiende fietsers, een kerk boven op de berg, een mooi bruggetje, een huis op een rots, prachtige kerken, mooie burchten, speedboten, stapels hout, kampeerders,  leuke dorpjes en natuurlijk veel bergen. Eerst Duitsland aan bakboord en Oostenrijk aan stuurboord. We zagen geen verschil.

Na de sluis van Jochenstein voeren we echt Oostenrijk binnen. We zwaaiden even naar de Jochensteinfels met het beeld van Sint Johannes van Nepomuk er op. Dit rotseiland van negen meter staat er al een tijdje, en vroeger werden nieuwe zeemannen hier gedoopt. Wel een gedoe, op negen meter hoogte.

Landschappelijk zagen we vanaf hier geen verschil, maar we werden wel  blij van de vrolijkevlaggen in rood-wit-rood. Dat vinden we toch mooier dan het zwart-geel-rood van Duitsland.

Halverwege de middag legden we aan bij Gasthof Gierlinger. Dat was leuk! Het is een beroemd Gasthof, en veel mensen met speedboot (oa vanaf de campings die we zagen), fiets of auto kwamen hier even aan. Een late lunch, een sorbet, een diner.

Wij reserveerden ook een tafel, en dat was maar goed ook, want ’s avonds waren beide terrassen vol. Maar eerst genoten we van de zon en warmte, alles wat langs kwam varen, beeldbellen en deden we verder niets. De berg op wandelen was ons even te warm.

De Wienerschnitzel (daar hadden we onze zinnen op gezet) smaakte prima. Het was lang geleden dat we zo’n brok vlees hadden gegeten. We zaten op het terras, hemelsbreed 15 meter van de boot af. En daarna bleven we nog lang in de kuip, want het bleef warm. Om half tien was het nog 27 graden. Heerlijk!

We kregen veel complimenten toen we hier lagen, één meneer wilde ook zo’n reis maken maar zijn vrouw wilde niet, en een ander wilde ook  wel maar had geen boot.

Er stopte een auto naast ons, en daar zat (bleek later) een Donaubus-schipper in. Hij kwam bij ons zitten en we hebben gezellig gekletst. Hij gaf ons nog een paar tips voor de route, en we komen hem morgen vast tegen want dan vaart hij op de Donau-bus tussen de sluis van Ottensheim en Linz. Leuk, dan gaan we zwaaien!