naar Tulln

We wilden om zeven uur vertrekken. Maar we hadden ons een uur vergist. Dus het was nog maar kwart over zes toen we de Donau op voeren. Klein foutje, maar niet erg. De zon scheen al weer en we hadden de stroming lekker mee. Gelukkig maar, anders was er iets helemaal fout met de Donau.

In Sint Nikola zagen we een tableau met opschrift dat Franz Josef de scheepvaart had bevrijd van gevaren in de Donau-Wirbel door een stel rotsen tussen 1859 en 1863 te laten verwijderen. Ja, hij zal wel gedacht hebben “ik ben al een keer op een rots gevaren, dat wil ik niet weer”.

De zon verdween wel gauw, en een paar uur later hoorden we een donder. Nou, dat zou toch pas vanmiddag? Ik keek ook nog maar even op Windy, en daar werden we niet vrolijk van. Toen het donkergrijs werd en het begon te regenen, waren we toevallig (hoe is t mogelijk!) bij een Gasthof met steiger.

We hebben aangelegd, en aan een jongen die op het terras met stoelen bezig was vroeg ik of we even mochten liggen. Ja, natuurlijk mocht dat. En toen ik vroeg hoe ’t zou zijn met het onweer tussen de bergen, zei hij dat dat niets voorstelde.

En inderdaad, na ruim een kwartier was de regen al lang opgehouden en de donkere wolken trokken ook weg. We besloten om weer verder te varen.

Sluis Ybbs stond al op groen voor ons en gaf ons geen problemen. We weten niet zo goed waarom De Donaubus ons waarschuwde, maar het water klotste wel aardig dus voor kleinere boten is dat waarschijnlijk minder prettig.

Er kwam meer wind, de zon bleef weg. Langs de Donau zagen we soms bij een dorp een betonnen muur als dijk, behalve bij Gasthöfe. Daar kunnen panelen tussen geplaatst worden. Misschien wilden de mensen mooi uitzicht op hun terras? De betonnen muren kunnen zelfs wegen afzetten in geval van nood.

We hoorden later dat het in 2013 enorm hoog water was geweest, toen is hier heel veel moeite gedaan om dorpen en huizen “droog” te houden.

In de sluis van Melk waaide het hard. We hadden daar voor de wind, en het water klotste zelfs wat over de “achterdeur”. 

Melk wilde ons niet als passant, slechts grote rivercruisers zijn welkom. Er lagen er 12! We hadden de grote abdij wel even van dichtbij willen bekijken, maar dat kon dus niet. Jammer, want het boek “De naam van de roos” van Umberto Eco wordt verteld vanuit deze abdij. Tenminste, als ik me dat goed herinner. Nou ja, het klooster van Schonbühel was ook erg mooi: vlak aan het water, op een rots.

Na de lunch (afbakbroodjes: de Steinöfen broodjes van de Aldi-süd zijn lekkerder dan die van de Lidl en de Rewe) kregen we het ruim anderhalf uur hartstikke druk. Het vaarwater was smaller, er lagen wat rotsen links en rechts dus we moesten nogal slingeren en opletten, en potverdorie: juist nu was  het druk met grote schepen. Zowel vracht als passagiers.

Van de mooie omgeving hebben we even bar weinig gezien. Sommige schepen hadden een blauw bord, ze haalden elkaar in, op de marifoon was het druk, eentje riep ons op omdat hij ons links wilde passeren, het ene schip voer met een blauw bord ten teken dat we elkaar stuurboord-stuurboord moesten passeren  en het schip daarachter wilde weer bakboord-bakboord, en twee twijfelden wat met hun blauwe borden. Eerst wel, dan toch maar niet. Grapjassen! En de politie passeerde ons stuurboord-stuurboord zonder blauw bord, vlak bij een gierpont. En dat terwijl we een enorme stroming mee  hadden, we voeren op een gegeven moment 16,8 kilometer per uur. Het was dus druk voor ons en achter ons. Alles verliep hartstikke goed hoor, maar we hadden het er wel even druk mee.

En zó apart: na anderhalf uur al die schepen om ons heen werd het rustig. Erg rustig. De verdere dag hebben we geen schip meer gezien. Ja, pas om een uur of negen ’s avonds.

Vandaag zagen we voornamelijk schepen uit Oekraïne, Bulgarije, Roemenië en Zwitserland. De laatste zijn dan meestal rivercruisers. Eentje kwam ons tegemoet en toeterde, maakte foto’s en zwaaide. Grappig! Maar uit Oekraïne waren ook rivercruisers.

En wat ons ook opviel: van de rederij MSG zagen we geen schepen meer. Zouden die dan voornamelijk tot Linz varen? Hier waren het veel schepen van rederij Rubiships.

Na Krems werd de Donau weer superbreed, dat was heel ontspannend varen. En Anton van sluis Altenwörth reageerde op mijn “Schleuse Altenwörth für Sportboot Nocht” met iets van “ja, sportboot, vaar maar door, de rechter sluiskamer staat voor je klaar”. Zo supersnel van begrip hebben we nog geen Jean-Pierre of Heinrich gehad!

We hebben nog even geankerd na deze sluis om te zwemmen en zijn daarna doorgevaren naar het haventje van Tulln. De havenmeester reageerde eerder al niet op de telefoon, dus we legden aan op de gastensteiger. Het was inmiddels 20:00 uur, we waren al lang onderweg. Maar toch was de dag weer omgevlogen. Lekker!

Eenmaal in de haven begon het te waaien en te regenen, maar we liggen prima. We zien de Donau redelijk dichtbij, er liggen voornamelijk kleine maar ogenschijnlijk snelle speedboten en we kunnen niet van het terrein af. Hoeft ook niet, het is laat genoeg.

Morgen blijven we hier ook nog hebben we besloten.