Alle sluizen supersnel voor ons alleen

 Gisteren waren de supermarkten gesloten, maar vanochtend was de REWE al om 7:00 uur open. Wij waren er om tien over, maar ze hadden de boel nog niet voor elkaar. Maar goed, na even wachten op de broodjes, en even wachten op het fruit, konden we toch alle boodschappen doen en waren weer vroeg terug in de haven.

Om kwart over acht vertrokken we in de zon, en we werden uitgezwaaid door een meneer van een Van der Heijden Kruiser, die op het schip woont.

We voeren in Nürnberg langs een drukke weg, niet zo leuk. Maar de sluizen, die gingen super vandaag. Het begon al in Nürnberg, daar was een river-cruiser uitgekomen en ik riep Heinrich al 3 kilometer vantevoren op. Dat had een andere Heinrich ons immers verteld.

We konden zo in de sluis, en werden vlot in ons eentje 9 meter naar boven geschut. De volgende sluis lag al 3,5 kilometer verderop, en die stond al voor ons op groen. En joepie, we hadden hier drijvende bolders.  Dat was echt fijn, want we gingen 19,5 meter omhoog.

De barometer stond hartstikke laag, al dagen, maar wij hebben nog steeds prachtig weer. 

En ongelofelijk, de andere sluizen vandaag stonden ook al voor ons klaar. Het was erg rustig qua beroepsverkeer, en ik pakte de marifoon al op zo’n 2,3 tot 3 kilometer van tevoren, dat werkte goed vandaag. En die Schwimmpoller (de drijvende bolders), die waren super. Het scheelde bij een paar sluizen waar we 24,5 meter omhoog gingen 18 keer overpakken.

Bij kilometerpaal 102 staat een soort muur van beton: om te laten zien dat hier de waterscheiding is. De scheiding tussen de stroomgebieden van de Donau en de Rijn. Dat klopt niet echt natuurlijk, want tussen de sluizen Hippoltstein en Bachhausen is het water 16 kilometer lang even hoog, maar ja, je moet dat beton toch ergens neerzetten. We zaten daar op 406 meter boven NAP. Maar het viel ons tegen, want er was niets feestelijks aan. Geen vlaggen aan de vlaggenmasten, geen bloemetje, helemaal niets. Toch is hier met veel vertoon op 25 september 1992 het MDK officieel in gebruik genomen.

Nou ja, vanaf  hier gingen we in de sluizen naar beneden. Weer met Schwimmpoller. We hadden gelukkig de lijn op onze middenbolder in de hand, niet vastgezet dus, want de Schwimmpoller ging pas zo’n 60 centimeter na ons zakken. Dat was even schrikken, want we dachten dat –ie defect was. Gelukkig niet, we gingen snel maar geriefelijk naar beneden.

Er kwam steeds meer wind, zo ongeveer van achteren. Het was een dikke windkracht 5, maar we hadden er geen last van. Het leek wel een beetje op het NOK, het Kieler Kanaal, dit gedeelte van het MDK: wind, bomen, rechte stukken, bochten en stenen wallen.

De mensen in de haven hadden ons verteld dat we bij Berching aan bakboord in een oude haven van de witte vloot konden liggen. Maar wij hadden dat verkeerd begrepen: een lange kade die er mooi uitziet zien wij niet als een oude haven. Dus we zijn door de sluis gegaan en vroegen aan Heinrich of we er mochten liggen. Ja, dat kon wel.

Dus we legden aan zo ver mogelijk van de sluis af. Heinrich riep ons op: we moesten dicht bij de sluis gaan liggen. Okee. Maar daar was het geruis van water (van de spaarbekkens waarschijnlijk) en machines te horen, dus wij draaiden de boot en verschoven ‘m nog een stukje. Nou, dat mocht niet van Heinrich. Ik vertelde waarom we dat deden (het lawaai), en toen mochten we weer op ons eerste plekje. Als we maar een goed licht opstaken. Tuurlijk! Dus binnen een uur hebben we vier keer aangelegd, maar nu liggen we prima. Al met al zijn we vandaag 10 uren onderweg geweest en liggen we 57,5 kilometer verderop.