Ja, de Donau op!

Met verse broodjes aan boord vertrokken we om kwart over zes. De bakker was al om zes uur open, dat had ik gisteren gevraagd. Beetje vreemd, want het is vandaag Fronleichnam, een feestdag. Het is een Sacramentsdag te zijn, voor de Katholieken, en er mag blijkbaar geen vrachtverkeer zonder speciale reden Duitsland in. En de winkels zijn dicht. Behalve onze bakker, gelukkig. 

Nou, de vrachtschepen hebben geen Feiertag: we zagen direct 2 voor ons uitvaren (eentje hebben we bewust gezien, de ander gehoord), en binnen 2 kilometer kwam ons een koppelverband van 185 meter tegemoet. Fijn hoor, AIS: we zien welke schepen varen, met hun richting en snelheid. We zwaaiden nog even naar Slot Prunn, kwamen onder een mooie swingende brug door en zagen nog een ruïne boven op de rotsen. 

 

Bij Kelheim konden we zo de sluis invaren, we zwaaiden even naar de Befreiungshalle (hij staat echt hoog in de bergen!), en om kwart voor negen voeren we de Donau op. We hadden verwacht dat het kilometerbordje wel mooi te pronk stond, maar nee, we waren er al voorbij voor we ’t wisten!

Ha, de stroming was direct te voelen: zo’n drie kilometer sneller dan op het MDK. Lekker!

De Donau was niet blauw vandaag. Eerder groen en grijs.. Okee, eerst moesten we even uit de industrie-zone van Kelheim, maar daarna was het genieten hoor: lekker breed water, mooie bergen, mooie bochten, en prachtige vergezichten.

Het eerste schip dat we tegenkwamen was een Roemeen. Zouden alle Duitsers dan Feiertag hebben? Nee, bleek even later, niet alle Duitsers. Maar we zagen wel veel vissers, fietsers, speedbootjes, wandelaars, dus heel veel mensen waren wel vrij. Ha, één van de vissers boog voor ons en nam zijn hoed af.

Ons Donau-handboek van Pierre Verberght is na jaren nog best actueel. Hij vermeldt onder andere een hoogspanningsmast met vier bollen, en ja hoor, er hangen vier bollen in. En kleine kreekjes en zo, en de hoogte van de bruggen, het klopt allemaal.

Ons Donau-handboek van DSV-Verlag geeft ons veel achtergrondinfo, en de digitale kaarten van Stentec loodsen ons door de GPS mooi door het vaarwater.

Bij Regensburg moesten we even op de sluis wachten, maar het was nog best vroeg en we besloten om niet te blijven liggen maar door te varen. Een een paar kilometer verderop kwamen we langs Walhalla. Het is een protserige eretempel, ook gebouwd door Koning Ludwig I van Beieren, en er schijnen allerlei bustes en plaquettes in te staan van belangrijke staatslieden, militairen, wetenschappers en kunstenaars. Uit het Duitse Rijk. Maar dat bleek een ruim begrip, want ook Erasmus, Hugo de Groot, Michiel de Ruyter en Peter Paul Rubens zijn er te zien. Grappig.

Het midden van de Donau is diep. Soms wel zeven meter. De vaargeul wordt niet met tonnen aangegeven, we moeten de digitale en papieren kaart vaak checken. Niet dat het direct ondiep is, maar ja, het is een rivier en dat kan veranderen. 

Er kwamen wat dreigende wolken aan, en juist toen we in de sluis van Geisling waren begon het enorm te regenen. Dikke druppen en een paar donderslagen. Maar het was ook heel snel weer voorbij. Tenminste, boven ons. Verderop regende het nog wel.

Bij de volgende sluis, die ook al weer voor ons open stond, zijn we direct aan bakboord gaan liggen. Aan een meldsteiger voor sportboten. Er ligt een soort werkscheepje, we pasten er nog net mooi achter. Ik vroeg Heinrich de sluiswachter via de marifoon of we hier mochten liggen, kreeg toestemming en hij wenste ons zelfs goedenacht. De lieverd!

Het ligt hier prima: er komt heel weinig verkeer over de brug, we genieten van het doorlopend concert van kikkers, en van de twee schepen die langs kwamen hadden we geen last.