Aan de palen bij Neustadt

 Vannacht hebben we vaag 1 schip gehoord, maar verder niets. We zijn weer op tijd opgestaan en fietsten om even over zeven naar de Lidl. Langs de dieselpomp, die nu €2,089 per liter vraagt. Een dubbeltje meer dan onze eerste vier jerrytanks gisteren. Toch maar even bijna een tientje verdiend. Nog even en we zijn ook financieel rijk.

In de zon voeren we weer langs mooie bergen, nu ook rood van kleur. Tussen de flinke rotsen stonden weer wijnranken, alsof elk plekje benut moet worden.

 

Hee, we zagen zelfs een steigertje voor passanten! Ja, ze kunnen het wel hoor. Maar ook vandaag hadden mensen niet zoveel met de Main. Wel met kerker. Elk dorpje/stadje heeft er minstens 2. Mooie kerken, lelijke kerken, spitse torens, Deinum-torens (met “in sipel op ‘e toer”), witte kerken, bakstenen kerken, grote kerken, kleine kerken, noem het en we hebben het gezien vandaag.

De sluis van Freudenberg gaf ons Freude, want hij stond al open. Er was zojuist een passagierschip Zum Tal gevaren, dus we konden er zo in. We hebben een super routine opgebouwd, maar wel een heel andere dan in de Franse sluizen. Nu pak ik met een lijn een dikke bolder in de sluiswand, zet de lijn op onze (relatief kleine) middelborder vast, loop naar binnen en vertel Heinrich “Sportboot ist festgemacht”. Hidzer heeft een lijn om de bolder gedaan naar achteren. We moeten wel steeds vier keer overpakken, maar dat gaat prima. Ondertussen krijgen we heuse golven in de sluis dus we schommelen wel wat. Geen wonder natuurlijk, met die miljoenen liters water die binnenstromen.

Heinrich (op afstand) was ons goed gezind, want hij vroeg aan een werkschip die ergens voor ons voer of de Sportboot in de buurt was zodat –ie meegeschut kon worden. Ik reageerde via de marifoon dat we nog te ver weg waren, bijna 4 kilometer, dus we kregen weer een VIP-behandeling. Weer in ons eentje in de grote sluis.

Maar bij sluis Eichel zat een andere Heinrich. Nou, dat was geen Heinrich Eichel maar een onvervalste Eikel. Een Duits vrachtschip kwam ons tegemoet, maar was nog 7 kilometer van de sluis. En Heinrich Eikel besloot in al zijn wijsheid dat wij en het werkschip dat ergens onderweg een duwbak opgepikt had samen maar even moesten wachten. We hebben beide een uur rondgedobberd, want een aanlegmogelijkheid was er niet. Nou ja, weer twintig minuten later voeren we weer vrolijk door. En ik heb me netjes gedragen voor de marifoon, als koste het wat moeite om niet “Schleuse Eikel” op te roepen.....

Alle kilometer- en hectometerpaaltjes staan een eindje op de wal, waar het altijd netjes gemaaid is. We vroegen ons weleens af wie dat doet. Nou, we weten het: twee mannen die met een bootje de kop in de wal varen, de één stapt uit met een handmaaier, de ander blijft aan boord. Als de klus klaar is gaan ze naar de volgende. Handig!

We kregen een appje dat in de bieb in Hilversum zelfs Fryske boekjes te leen zijn. Sipke sil sile, hoe leuk is dat! Later beeldbelden we nog, terwijl we naar onze laatste sluis voor vandaag voeren. Ik heb drie schermafbeeldingen opgeslagen, dat was wel grappig.  We hebben Marits nieuwe-kamer-in-wording bewonderd, en de kindjes wilden wel in de telefoon kruipen tijdens het kletsen en kusjes geven.

Bij de laatste sluis konden we niet liggen, dus we voeren in de zon nog bijna 5 kilometer verder. Op een heel brede Main, tussen mooi beboste bergen.

Nu hebben we na 12 uren onderweg te zijn aangelegd bij Neustadt aan enorme dukdalven. Voor beroeps, maar ja, er staat een grote P op een bord en er staat niet bij dat wij er niet mogen liggen. De Emmanuel, waar we op moesten wachten bij de voorlaatste sluis (en die tijdens het schutten zijn schroef in werking had, de lieverd) lag er ook.

We hadden twee lijnen aan elkaar geknoopt. Hidzer manoeuvreerde naar een dukdalf, ik legde de lus van de lijn om de bolder, en het uiteinde was belegd aan boord. Dikke stootwillen (vooral K&S blijkt zo goed als onmisbaar) lagen tussen de kont van de boot en een dukdalf met trap. Daarna de voorste lijn een beetje inhalen, en we waren tevreden.

We liggen bij de kerk. Er is geen dominee te bekennen, maar het is wel echt een kerk. Een eind achter ons is een voetgangersbrug, en de doorgaande weg die ergens in ’t dorp loopt horen we niet.

We lagen nog geen half uur of het begon te regenen. En niet zo’n beetje. Even wat wind, maar we bleven prima liggen. Ook toen er een een passagierschip langskwam, dus we gingen met een gerust hart slapen.