Naar Kisapostag, op km 1568

Uitgezwaaid door een bever zijn we op tijd vertrokken. Mooi hoor, om in het zonnetje door wakker wordend Boedapest te varen, en te zien waar we gisteren gefietst hebben. 

Plotseling werden we opgeroepen op de marifoon, in het Duits. We hadden ons moeten melden, dat hadden borden aangegeven. Oeps! Niet gezien!

De meneer was erg aardig, het was ook nog vroeg natuurlijk, kwart voor zeven ongeveer, en hij zei dat we nu groen licht hadden en ons de volgende keer wel moesten melden. Bij Bergfahrt was het op kilometer huppeldepup. Okee lieve meneer, dat gaan we doen. Excuus en een fijne dag verder!

Wat bleek, er werd gewerkt een aan een  brug verderop en al het vaarverkeer moest onder dezelfde  overkapping. Bij een bocht, dus een beetje coördinatie was zeker handig.

Na een uurtje varen waren we Boedapest zo goed als uit. Aan bakboord nog industrie, aan stuurboord woningen. De Donau was rustig, breed en nam ons met een prettige stroming mee.

We kregen weer bergen in zicht, mooi zo. Pontjes, die hier met een groene bol varen, bestaan uit een schip met een los ponton ernaast. We zwaaiden naar een Duitse kruiser uit Berlijn die ons tegemoet kwam.

Het was warm. Ruim 35 graden. Aan bakboordskant (het oosten) hingen we een schaduwkleedje op, en dat scheelde veel direct zonlicht en maakte het aangenamer binnen. We zagen erg weinig mensen op de wal. Slechts heel af en toe een visser in een bootje. Een tanker die ons inhaalde had sproeiers op het dek staan die het schip koel  moesten houden.

Er kwam een witte snelle boot aan met grote zwarte letters: RENDERSZEG. Politie. Ze hielden in , kwamen iets dichterbij, zwaaiden en gingen weer verder.

Aan het begin van de middag legden we aan in een klein haventje bij het dorpje Kisapostag, op kilometer 1568. Havenmeester Miroslav uit Boedapest had voor ons gebeld immers, en als hij dat niet had gedaan hadden we ’t niet aangedurfd. Maar de gastensteiger was vrij, we hielden 50 centimeter water onder de kiel en we hadden mooi uitzicht op de Donau. Helaas konden we niet uit de haven, want het hekwas op slot.

Het was ook niet een gezellige verenigingshaven. Mensen kwamen (deden met een kaartje het hek open), zeiden soms wel iets tegen ons en soms ook niet, maar niemand die ons welkom heette en havengeld vroeg.

Wij luierden in de warmte, keken uit over een rustige Donau en verbaasden ons over de hoeveelheid takken en stronken die voorbij dreven. Vanochtend was de Donau voor ons gevoel vrij van obstakels, maar nu zou het weer flink uitkijken zijn geweest.

Een groep ging in een drakenboot trainen. Maar zonder sjeu, zonder opzwepende muziek of liedjes, en toen ze terug kwamen leek het alsof ze het niet eens leuk gevonen hadden.  Nou ja, wij hebben hier leuk gelegen, maar zijn wel op tijd naar binnen gegaan omdat we belaagd werden door mugjes.