via een enorme scheepslift het hele Canal du Centre gedaan

Met zijn zessen ontbijten is niet gelukt, want de één wil slechts koffie, de ander wilde uitslapen, er moest gespeeld worden, dus het was wat rommelig, maar dat deerde de pret niet. Wat gezellig, zo'n schip vol!

Nadat we Anneke en Jan hadden uitgezwaaid (er kon van Hidde nauwelijks een "doei" af) hebben wij nog even gefietst, gestept en gespeeld, en zijn tegen elf uur vertrokken. 

Ons doel was een soort loswal, aan het begin van het Canal du Centre. Vanaf ons Grand Large voeren we bij kilometer 24,5 dat kanaal op. Voor ons was het even aftasten hoe het ging met de kindjes, vooral in de twee grote sluizen van 96 bij 12 meter en 124 bij 12,5 meter. Gelukkig luisteren ze prima, en de regels aan boord zijn hen niet vreemd.

Ongeveer op de helft van het kanaal staat een enorm hoge sluis. Daar hadden we veel zin in. De Ascenseur de Strépy-Thieu is indrukwekkend hoog. Het gebouw is 117 meter hoog, en wij werden 73,15 meter naar boven gebracht. 

In het oude Canal du Centre, dat in de tweede helft van de 19de eeuw gegraven werd, moest in de buurt van Thieu een hoogteverschil van 66 meter overbrugd worden. Met de techniek  van die tijd zouden dat 17(!) sluizen moeten worden, om de 400 meter eentje. Niet zo handig dus, want er zou bij elke schutting veel water verloren gaan, en voor de schippers zou deze route veel tijd kosten.

In Engeland was in die tijd juist een hydraulische scheepslift gebouwd, en de Belgische ingenieurs namen dat idee over. Rond 1970 wilde men grotere sluizen voor de grotere schepen. Het heeft iets van 20 jaar denken en bouwen gekost, en vooral veel problemen met budget, maar in 2002 werd het stukje nieuwe kanaal met hypermoderne scheepslift dan toch geopend.  

Hidzer liep met de kindjes naar de badkuip, zoals we hem noemden en legde uit wat er zou gebeuren.  En toen we even later naar binnen mochten varen vonden ze alles erg interessant. Dat we "gewoon" aan een bolder lagen, en dat die enorm dikke kabels de badkuip omhoog moesten trekken.

Toen de lift in werking trad was het leuk om het land onder ons te zien verdwijnen. Ik vond  het fijn dat we vooraan lagen, want dan blijf je steeds land zien. Op 22 augustus 2013 zaten we met de Amigo in het Schiffshebewerk bij Lüneburg, die 38 meter omhoog ging. Toen zaten we achter in de bak, en dat vond ik toch spannender. Vooral toen Hidzer zich hardop afvroeg wat er zou gebeuren als de "deur van de badkuip" open zou vallen......

Onze bak nu was afgesloten met aan een dubbel uitgevoerde hefdeur. Eentje ging met de bak mee en de andere deur bleef achter en sloot het kanaalpand af. Anders stroomt al het water naar beneden.....

We merkten niets van het omhoog schutten, maar het was toch wel een belevenis. Bovenaan zagen we heel duidelijk dat we enorm hoog op de berg waren gekomen. En heel bijzonder:  we hoefden er geen sluisgeld voor te betalen.

Hidde ging daarna slapen, Marit wilde graag verven. Prima! Ze kleurde weer een huisje in van het pakket dat we in december bij de Ikea van Athene hadden gekocht. En Hidde wilde na het wakker worden ook even verven, hij kleurde een boompje in. Apetrots!

Op de driesprong met Canal Bruxelles-Charleroi zijn we aan gaan leggen. Aan een soort enorme loswal, geasfalteerd. Niet het allermooiste plekje, maar oh, wat konden de kindjes lekker rennen, steppen en fietsen! Dus toch een fantastisch plekje. Hidde wilde graag mee als Hidzer met Marit fietste, maar kon niet zo snel steppen. Bij Pake voor op de fiets kon hij goed staan.  Ze hebben veel rondjes gefietst, zó leuk!

Na 't eten en voorlezen vielen ze niet zo snel in slaap. Ach, het is vakantie. Pake en Beppe keken terug op een geweldige dag: wat hebben we genoten!

Maaike vroeg zich vanochtend in de groepsapp af of de camera het in Mons niet deed. Tja, gisteren hebben we wel foto's en filmpjes gemaakt, maar ze niet in de groepsapp gezet omdat Anneke en Jan er toch bij waren. Maar Maaike is intussen bedolven onder foto's en filmpjes en dat blijven we doen.

Thomas belde: hij is vanochtend in Italië aangekomen. Het was niet echt een leuke tocht van  ruim 70 zeemijlen, want hij trof flinke golven van opzij (de wind stond al een tijdje uit het NoordWesten, dus dat zou geen verrassing moeten zijn), heeft twee keer een uur naar het oosten moeten varen omdat het te gek ging, en heeft veel harde regen te verduren gekregen. Maar: hij is in Italië! Zijn doel is "onze werf" in Port Saint Louis, daar wil hij de Lotus laten overwinteren.