naar Brussel

Vanochtend zijn we weer even gaan fietsen: de "berg" op  naar de brug en dan het dorp in. Daar staat de Carrefour, die een hele grote draaideur heeft waar je als je wilt veel rondjes in kunt lopen. Dat deden we dus, hihi.

Knap hoor, van beide kindjes: Marit fietst heel goed op de stoere rode fiets en Hidde blijft geconcentreerd bij Hidzer voorop staan. Hij verzet zijn voetjes niet, kletst honderduit en ziet van alles. 

 

Nadat we de fietsen weer aan boord gezet  hadden zijn we vertrokken, met als doel: de Royal Yacht Club Bruxelles. Misschien wel prijzig, want het is de enig jachthaven in Brussel en ook nog de enige in de hele omgeving.

We deden vandaag vijf sluizen, allemaal van ongeveer 3,50 meter naar beneden. Super voor de kindjes, die bleven enthousiast. Ze "bonjourden" nog steeds tegen iedereen, terwijl "hallo" ook verstaan wordt, maar dat is alleen maar leuk. Marit had af en toe mijn "oortje" in, en kon daardoor met Hidzer praten. Dan vertelde ze hoeveel meter we nog naar beneden moesten, en of er gekleurde bolders waren of grijze, of er een mooi huisje voor Lambik stond, of de deuren al open gingen enzovoort.

Twee keer wilde ze ook bellenblazen, omdat het zo saai was in de sluis. Ja, daar werd de boel een stuk vrolijker van!

Midden in Brussel kreeg het kanaal zomaar weer een andere naam. De eerste tien kilometer binnen de bebouwing heette het nog Canal Bruxelles-Charleroi, daarne deden we nog ongeveer drie kilometer op het Zeekanaal Brussel-Schelde. Echt mooi varen was het niet: best veel industrie en hoge wallen. Maar af en toe zagen we prachtige gebouwen.

De hoogtes van de bruggen varieerde van 6,3 meter tot 2 meter. Voor die lage moesten we een poosje wachten omdat er een vrachtschip aankwam en het er niet breed was. Dat gaf niet voor ons: Hidde ging naar bed en lag weliswaar nog een poosje te kletsen, maar bleef heel lief liggen.

Marit wilde weer een huis bouwen. Deze keer een chalet, geen boerderij. We waren prettig verrast door haar ruimtelijk inzicht: vanaf de bouwtekening kon ze heel knap de vertaling maken naar de bouwonderdelen. We hebben gezellig gebouwd en ze was heel trots op haar huis. Dat trouwens tijdens het spelen weer een boerderij werd, want de dieren van gisteren werden uit de andere doos gehaald.

Het vrachtschip kwam voorbij, wij kregen groen en konden verder. Ik riep de havenmeester op en die vertelde gelukkig dat er plek genoeg voor ons was.

Kijk, zo ziet de stuurhut er uit als Hidde slaapt: onze Hammamdoeken dienen als gordijntjes. Alle boeken staan al twee dagen in de "vensterbank", en we ruimen niet al te vaak op.

Op de kade stonden zomaar een heleboel gekleurde windmolentjes, dat fleurde de boel lekker op.

De jachthaven heette dan wel Royal, maar er was niets koninklijks aan. Ik geloof niet dat de Belgische koning Filip hier ooit geweest is. Het is een trieste zaak, voor de enige jachthaven in Brussel. Oude zooi. Zelfs het sanitair is niets. Dat vertelde de havenmeester me al bij het betalen. Tweeëntwintig euro (inclusief water en elektra en douches), dus dat viel qua prijs mee maar qua kwaliteit niet. De douches waren oud en er kwam geen echt heet water, maar goed, het was water. 

Om van de aanlegsteiger naar de wal te komen moesten we over een steile trap zonder leuning, en de zogenaamde watertuinen (om het water door de planten te laten zuiveren) lagen vol plastic flesjes en zo.

Ach, de havenmeester (die daar dus niet op lette) was erg aardig, gaf een duidelijke brochure over hoe we naar het centrum konden gaan met de tram, en legde dat ook nog goed uit. Want tja, een speeltuin was er niet in de buurt. En in de aangrenzende tuin van Koning Filip (bijna 1,5 bij 1,5 kilometer) mochten we ook al niet spelen. 

Dus toen Hidde wakker was liepen we naar de tramhalte. Met lijn 3 gingen we naar het centrum. Dat was leuk hoor, vooral met die kleintjes! De tram was erg lang en beweeglijk, we gingen door een tunnel, en toen we uitstapten waren we midden in het centrum. We hadden uitgelegd dat we naar Manneke Pis zouden gaan. Dat wilden ze wel zien, een beeld slechts 55 centimeter van een mannetje dat steeds maar blijft plassen.

Het was erg druk in de stad, maar gelukkig was het een voetgangersgebied. Tussen hoge gebouwen met veel beelden liepen straatjes met kasseien, en er waren heel veel, echt heel veel chocolade-winkels. Met in de etalage heel veel Mannekes Pis. In allerlei kleuren en smaken.

Eerst dachten we dat het Manneke gekleed was in het tenue van de scouts. Dat had gekund, omdat nu de Jamboree in Zuid-Korea plaats vindt. Maar nee, hij is vandaag tussen 9:00 en 18:00 uur gekleed als Bûûmdroeger. 

Ooit, in 1213, was er ruzie tussen Leuvenaars en Brusselaars. De laatsten wonnen en mogen nu elk jaar een boom kappen en die wordt in een optocht door 40 mannen ergens in Brussel geplant. Door de boomdragers, de Bûûmdroegers dus. 

We hebben die boom niet opgezocht maar wel: de McDonalds, voor een lekker ijsje!

Met de tram terug was ook weer een feestje. Niets bijzonders, zou je zeggen, maar Marit wil morgen graag weer naar Manneke Pis!