via het Hellend Vlak van Ronquières naar Halle

Na een prima nacht en een lekker ontbijt (de yoghurt met muesli en fruit van Pake en Beppe blijkt lekkerder dan een boterham) werd er weer lekker gestept en gefietst. Het was droog en de zon scheen, dus daar moesten we van genieten!

Ik heb daarna een poging gedaan om de Waterwegenvergunning aan te schaffen. In Wallonië hadden we een MET-nummer nodig, in Vlaanderen moet je een vergunning kopen (vroeger een vignet) om gedurende een aantal dagen in Vlaams water te mogen liggen. Hoeveel dagen bepaal je zelf. Maar de eerste dag is beduidend duurder dan de volgende, dus je moet vantevoren wat rekenen hoeveel dagen je in Vlaanderen denkt te zijn. 

Op zijn Belgisch is dat misschien een logische zaak, maar voor een reiziger/toerist natuurlijk niet. Maar goed, ik probeerde het te regelen, we hadden bedacht dat we vanaf vandaag tot en met 27 augustus wilden betalen. Waarschijnlijk zijn we dan al in Nederland, maar je weet maar nooit. 

Nou, al wat lukte: betalen niet. Ik kreeg een melding dat alles okee was, maar in mijn winkelmandje stond niets. 

Ik besloot de boel de boel te laten, want ik had schermafbeeldingen bewaard van de meldingen en maakte me er niet zo druk over. Vanavond zou ik het wel op de laptop proberen. 

We vertrokken na de koffie, in het zonnetje, en kwamen na een kilometer of zes bij het Hellend Vlak van Ronquières aan. Dat is weer een scheepslift, maar nu wat anders. In dit kanaal waren vroeger binnen een afstand van twee kilometer 16 sluizen gebouwd om het hoogteverschil van meer dan 60 meter te overbruggen. Ook deze sluizen veroorzaakten veel oponthoud, en eigenlijk moesten ze wat groter, bedacht men rond 1955.

Wat hebben ze gebouwd? Een helling, met twee grote bakken (van 85,5 bij 11,60 meter), die als wagons over rails lopen. Met heel veel wielen. Zo wordt je met je boot over een afstand van 1400 meter bijna 68 meter omlaag gebracht. Of omhoog natuurlijk, maar wij gingen naar beneden. 

We hadden alle tijd om de boel te bekijken, want er werkte slechts één bak, (Bak Twee) en vlak voor ons voer daar een vrachtschip in om naar beneden te gaan. Trouwens, van 3 juni tot 14 juli was het Hellend Vlak gestremd, omdat er een kabel van één van de sluisdeuren was gebroken waardoor de deur scheef hing. Bak Twee was al sinds 2018 in renovatie, Bak Eén was dus onbruikbaar. 

Ze hebben Bak Twee zo snel mogelijk klaar gemaakt en nu wordt Bak Eén gerepareerd.  

Het duurde nogal lang, en we hadden de techniek op een gegeven moment wel bekeken. Tijd voor iets anders: steentjes verzamelen! Gewapend met emmertjes van de yoghurt gingen de kinderen de mooiste (nou ja.....) stenen zoeken.

Ook deze scheepslift was om mee te maken niet spectaculair, want je merkte er niets van. De hele badkuip ging langzaam en horizontaal naar beneden, en tijdens ons ritje ging gelukkig niets kapot.

Het uitzicht naar voren was leuk, met het kanaal in de verte, maar het uitzicht naar achteren was zelfs beter: nu konden we goed zien dat er rails op het Hellend Vlak waren, en dat we zowel naar beneden als naar voren werden getransporteerd.

De verzamelde steentjes moesten schoongemaakt worden, want Beppe had bedacht dat we ze wel konden verven/beschilderen. Nou, schoonmaken bleek geen straf! Wat een lol, en wat een ijver!

Hidde ging slapen, en Marit begon te verven. Met veel geduld, en heel precies, kleurde ze elk vlakje van de stenen, en ze maakte op eentje nog een zonnetje en op een andere nog een hartje. Die kreeg ik en ligt nu te pronken in de stuurhut.

Per ongeluk (maar later niet meer) verfde ze haar neus nog roze, dat moest even op de foto. Mijn neus moest er ook nog aan geloven, haha! Dat heb ik maar gauw weer afgeveegd, want we moesten nog door een sluis.

Van de Belgische Waterwegenclub (Visuris) kreeg ik een mailtje met de tekst

Beste,

Eigenaarschapsregistratie voor Nocht (Registratienummer - 35374) werd manueel afgekeurd door een RIS operator.

Reden: meetbrief dient volledig upgeload in PDF tijdens bestelling

        Met vriendelijke groeten,

        Het VisuRIS team

Dus al varend maakte ik slordige foto's van de 2 bladzijden van de meetbrief (het kon me even niet schelen of de foto's prima waren, ik "hie myn Nocht" van de vergunning) en wilde ze uploaden. Dat lukte niet, want er kon slechts één bestand geupload worden. Oh ja, stom, dat had ik in één PDF-bestandje moeten doen. Maar er kwam een sluis aan, en we moesten even manoeuvreren, dus ik geloofde het wel weer even.

In Ittre heette de sluis nog Ecluse d'Ittre, we waren nog in Wallonië. Marit had dikke pret, want we gingen ruim 13 meter naar beneden. En terwijl Hidzer en ik de lijnen vanaf onze middenbolder om de sluis-bolders overpakten, deed zij hetzelfde met haar lijntje om de traptreden. Ze deed het heel goed. Niet dat dat nodig was, maar ze vond het leuk, het kon geen kwaad, en we prezen haar coördinatie.

De volgende sluis heette weer gewoon Sluis. Sluis Lembeek. Want we waren nu in Vlaanderen aangekomen. We lagen er met zijn drieën in (een vrachtschip, een Linssen-kruiser en wij), en dat lag wat onhandig qua bolders. Dus we pakten eerst even de trap. 

Lambik kwam er aan, en we dachten dat dat vanwege de lijn om de trap ging. maar nee, het ging om de Waterwegenvergunning. Ik vertelde van mijn pogingen, dat ik er bijna wanhopig van was (is niet zo, maar dat weet Lambik niet), en dat ik niet wist hoe ik het op moest lossen. Hij vertelde dat hij in het systeem had gezien dat er 3 vergunningen aangevraagd waren, voor dezelfde periode. Oeps! Dat is drie maal 98 euro.

Of hij mee mocht kijken op de GSM. Tuurlijk. Gewapend met telefoon en leesbril stapte ik aan wal. Ik liet het mailtje zien, en dat ik een leeg winkelwagentje had. Dat zag Lambik ook. Hij liet mij zien dat ik drie aanvragen had gedaan. 

Nou, Lambik zou het even oplossen. Maar dat lukte niet. Ik vond het wat genant voor de andere twee schepen, want Lambik was de sluismeester en was nu niet met het schutten maar met ons bezig, maar dat vond hijzelf geen enkel probleem. Duidelijk bleek dat er vaak problemen zijn met dit systeem.

Wat Lambik ook deed, hij kreeg het niet voor elkaar. Hij zou er een aantekening van maken in het systeem, ik gaf hem ons visitekaartje, we hoefden ons geen zorgen te maken en we werden in het zonnetje geschut. Okee, wordt ongetwijfeld vervolgd.

Extra langzaam voeren we even later langs een fabriek, die fantasierijke beschilderde wanden had. Marit zag steeds wat nieuws en eerlijk: het was een vrolijke boel. 

Even later legden we in Halle aan. Aan een kade. Geen voorzieningen, maar wel één bolder, dus we maakten ons ook maar even vast aan "val niet in het water obstakels", gemaakt van stevig ijzerdraad gevuld met stenen.

Ons prinsje was weer wakker en de kindjes hadden de grootste lol met de teiltjes. Heel Halle hoorde ze zingen "Eén twee drie vier, hoedje van papier, één twee drie vier, hoedje van papier.....". Vanavond, toen ze het filmpje zagen, moesten ze er weer heel hard om lachen!

We besloten om voor 't eten nog even de wal op te gaan. Hidzer en Hidde samen op de fiets, Marit en ik op onze eigen fietsen. We gingen even kijken waar het zwembad was, waar we morgen naar toe willen. Bij het zwembad was een soort educatieve water-speeltuin. Je kunt er water pompen, een sluis vullen en leeg laten lopen, een dammetje opwerpen, over het water lopen en ga maar door. Hartstikke leuk!

Nog leuker bleken de fonteintjes: op meerdere betonnen vlakken spoot water uit de grond. Eerst renden ze (Hidzer voorop) er tussendoor, en dat was al geweldig.

Even later liet Hidzer zien hoe je de fonein kunt stoppen met je hand. Leuk idee Pake, want ze hadden weliswaar dikke lol, maar werden ook lekker nat!

We besloten niet aan boord eten te koken, maar patat te halen. Hidzer en Hidde (die het meest nat was) gingen naar de Nocht, Marit en ik fietsten naar de kip-patat zaak. Met een zak vol kwamen we aan boord, waar bleek dat we een verkeerde bestelling hadden gekregen: veel meer dan wat we hadden besteld. Jammer voor de andere klant, maar wij hebben er van gesmuld!

Daarna hebben we met Anneke en Jan gebeeldbeld. Ze vinden het maar stil in huis, maar zijn al wel lekker opgeschoten met het verven van de kozijnen. En ze zijn heel blij met de foto's en filmpjes, en vooral dat de kindjes het zo geweldig naar hun zin hebben.