Mookerplas

Na een heerlijke douche op de jachthaven (sinds lange tijd niet zó lekker gedoucht, dat is geloven we bij Anneke thuis geweest, in juni), hebben we weer buiten ontbeten en zijn op de fiets gestapt voor een paar boodschappen.

We vertrokken in de zon, de Maas slingerde lekker, Maaike beeldbelde met Welmoed, de gierpontjes gierden voor en achter ons heen en weer, we zagen best veel bomen die aangevreten waren door bevers, en het werd wat bewolkter.

Ons doel was het stadshaventje van Cuijk. Klein, maar misschien zou er een plekje voor ons zijn. Nou, er was een soort van uitstulping en er lag een kruiser. Een kruiser uit Roermond. Die had bloembakken op de wal, dus waarschijnlijk was het zijn zomerverblijf. We voeren heel voorzichtig het haventje in, maar het werd ons te ondiep. Jammer Cuijk, we gingen verder.

Twee kilometer verderop was een stadshaventje van Mook. Daar lag (voor eeuwig waarschijnlijk) een sleper maar verder was het een haveloze boel. Okee, jammer Mook, het werd Plan C.

We voeren een vaartje in dat naar de Mookerplas leidde. Daar was het even dubben: ankeren of in een haven? Ankeren is lekker maar we wilden eigenlijk ook fietsen vandaag. Het is maar de vraag of we hier ooit nog eens komen, dus..... Het werd de haven. 

Het bleef droog, maar er waaiden wel veel dreigende wolken over ons heen. Maar op het journaal hoorden we dat het in Beieren en omstreken bar en boos geweest is. Heel veel regen, wind, onweer en hagelstenen, met enorm veel schade en ook nog tientallen gewonden tot gevolg. In het dorpje Bad Bayersoien zijn 80 procent van de huizen beschadigd, tuinen verwoest, bomen ontworteld en alle auto's die buiten stonden zien er ook niet meer uit. Poeh, dan hebben wij weer veel geluk gehad hoor.

Vanmorgen zag het er niet zonnig uit, maar het was wel lekker warm. Lekker om te fietsen.

We hadden een route van bijna vijftig kilometer uitgestippeld. Het begin was direct al pittig, want bij de Mookerhei gingen we al steil omhoog. En wij maar denken dat heide altijd op vlak gebied (en laag) lag, nou, dus mooi niet!

Maar ach, het fietste lekker (toch wel), het was rustig, we kwamen langs grote huizen aan een zandpad. Mensen wilden blijkbaar geen asfalt, maar hebben wel een "eigen" boskappelletje. Dat is wel weer een leuk verhaal. 

Bisschop Lemmens ging halverwege de vorige eeuw op rondreis, met het eeuwenoude beeld Onze Lieve Vrouw Sterre Der Zee. Met als doel om de Mariaverering nieuwe impulsen te geven. De Bisschop en Sterre kwamen ook in het buurtje Biesselt. Maar ja, daar was geen kerk. Sterre werd daarom even een paar uren in een houten constructie bekleed met dennentakken gestald. 

Maar nu, sinds 2014, staat er dus een klein kappelletje. Met een nieuw Mariabeeld, een paar kaarsjes, bloemen, foto's van overleden mensen en zelfs een kussentje op een bankje. 

De havenmeester had gisteren verteld dat er waarschijnlijk een sterke stroming stond op de Waal. Sterker dan normaal, vanwege de regenval verderop in Europa. Wij hadden niet verwacht dat dat al zo snel een effect zou hebben, ruim 200 kilometer verderop, maar ja, water blijft maar stromen natuurlijk.

Toen we in Nijmegen aan de Waal lunchten, zagen we het: de scheepvaart ging erg langzaam de Waal op, en supersnel de Waal af. H'm. Toch moeten we hier kiezen: de Waal af, naar Tiel, en dan via Utrecht naar de Vecht, of de Waal op (20 kilometer), en dan over de IJssel naar Zwolle en zo richting het IJsselmeer. 

We hebben de schepen zien varen, ook pleziervaart, en besloten om niet via de IJssel te gaan. "Gewoon" via het Amsterdam-Rijn-Kanaal dus.

Tevreden met deze beslissing stapten we weer op de fiets. Een prachtige route langs een stukje Waal, over dijken, met mooie uitzichten en af en toe een bankje om stil zittend te genieten.

We bleken zomaar op de Zevenheuvelenweg te fietsen. Dat was te merken! De elektrische-fietsers en de wielrenners gingen ons voorbij, wij zwoegden iets langzamer. Een echte kuitenbijter, deze weg. Men zegt dat het slechts zes heuvels zijn, maar wij hebben er echt zeven van gemaakt omdat we ergens verkeerd reden. Ha, Is er niet eens zoveel te zien, missen we toch nog een bordje. Nou, na onderzoek bleek er een bordje te missen!

Vlak bij Groesbeek kwamen we langs de Canadian War Cemetery. Hier liggen 2617 geallieerde militairen begraven, allen gestorven in de Tweede Wereldoorlog. De meeste kwamen uit Canada, maar er liggen zelfs een Nederlander, een Rus en een Joegoslaaf. We hebben ze niet opgezocht, want het is werkelijk een heel groot terrein. 

Die er weer heel anders uitziet dan andere militaire begraafplaatsen, door de vele bloeiende planten tussen de grafmonumenten. Is dit een soort van Nederlandse Gezelligheid misschien? Het doet volgens ons wel gezelliger aan. Alles is weer prima onderhouden, dat voelt goed.

Vlak bij de ingang staat een enorme namenwand. We dachten eerst dat het de namen van de begraven militairen waren maar nee, dat zijn nog eens 1047 vermisten!

In Groesbeek laafden we ons aan lekkere cappuccino en een stuk appeltaart met slagroom. Waarschijnlijk komen hier vaker fietsers en wandelaars die zich met wat lekkers belonen, want we kregen toch een groot stuk taart! Jammer genoeg niet met echte slagroom, deze grote klodder spuitbusslagroom verdween bijna in het niets terwijl we nog aten. Anneke belde en vroeg of we over tweeënhalve week op de kindjes willen passen, nou, wij zeiden al JAJA voor we de datum wisten! En trouwens, het voelt niet als oppassen, we hebben weer een feestje in 't verschiet! 

De appeltaart had ons weer een boel energie gegeven, dus de laatste kilometers langs de Mookerhei gingen lekker snel.