naar Weert, in Nederland!

Voor we vanmiddag zouden vertrekken wilden we de foto-expositie bekijken. In Pelt. En op weg daarnaartoe wilden we langs de militaire begraafplaats fietsen. Nou, dat bleek een uitdaging. Dat wat wij aanzagen voor een militaire begraafplaats, heette Gemeentelijke Begraafplaats Neerpelt. 

Op het internet zag het er toch echt uit zoals wij denken dat het er uit zou moeten zien. 

Wij fietsten er naar toe en hadden het idee dat het toch anders zat. Er kwam een mevrouw aangelopen, en toen heb ik het maar gevraagd. En inderdaad, dit is een begraafplaats voor inwoners van de gemeente. En dat alle kruizen hetzelfde zijn, met zelfs naamplaatjes in dezelfde vorm? "Omdat iedereen voor de wet gelijk is" zei ze. 

Ook het hoekje met urnen, ook de cirkel met de grafjes van kinderen. H'm, dat heeft wel wat. 

De oude begraafplaats, veel dichter bij de boot, is kleiner en knusser door de bomen die er staan. Hier liggen twee Engelse soldaten en een Canadese. En een oorlogsmonument, om alle slachtoffers van de twee Wereldoorlogen te eren. 

Heel bijzonder vonden we, dat er genoemd werd of het in 1914-1918 een gesneuvelde betrof of een terecht gestelde, en in 1940-1945 een gesneuvelde of een politieke gevangene.

Toen was het tijd voor wat vrolijks: meer dan 1000 foto's in de straten van Pelt, met als thema "Lens op de mens", en als subthema Humor. Eerlijk, we hebben ze niet alle 1000 gezien, maar wel erg veel. 

Op het Kanaal Bocholt-Herentals was het vanmiddag wat saai: een recht kanaal, met af en toe een brug, een fietser, een bunker of een stelletje ganzen. Maar ach, de zon scheen en we hadden het prima naar de zin. 

Na een kilometer of twaalf sloegen we linksaf de Zuid-Willemsvaart op. Direct was er een sluis, en toen ik ons meldde vroeg Lambik op welke naam de vergunning stond, wie de aanvrager was en waar we vandaan kwamen. Toen ik zei dat we vanaf het Kanaal Bocholt-Herentals kwamen was dat een fout antwoord, hij moest een plaatsnaam hebben. 

Het was de één na laatste sluis in België, en eindelijk werden we gecontroleerd. Ja, bij de eerste ook, door de vriendelijke Lambik die zelf nog probeerde het voor elkaar te krijgen, maar verder hadden de Lambikken er geen zin in waarschijnlijk. 

Ergens in de buurt van de grens hadden we een kilometerdingetje. Het Kanaal bleef Zuid-Willemskanaal heten, maar de kilometeraanduiding sprong van 43,8 naar 48,0 . Zou daar nou geen ambtenaar ooit over hebben nagedacht?

Ongeveer bij die oude grensovergang was een dieselpomp, zowel voor wegverkeer als vaarverkeer. Wij hebben daar maar weer eens de tank volgegooid, voor €1,699 per liter. Dat viel ons niet tegen. 

Zo, en nu in Nederland aangekomen kan de verplichte peddel weer opgeborgen worden. Hier moesten we een peddel paraat hebben voor als de motor uit zou vallen. Eh, een boot van 18 ton? Ja, toch was dat verplicht. En een toeter. En als die uit zou vallen moet je lawaai kunnen maken met iets anders, bijvoorbeeld twee deksels. En we moesten minstens één lijn van 10 meter en eentje van 30 meter bij ons hebben. En een anker. En een marifoon. Nou, dat hadden we standaard allemaal aan boord natuurlijk, maar die peddel? We komen niet eens bij het wateroppervlak vanaf het dek, laat staan dat je de boot vooruit krijgt.......

In Weert moesten we wachten op de brug. We kwamen net voor half vijf aan en de brug zou pas om half zes weer draaien. We legden aan en liepen even naar het haventje aan de andere kant van de brug. Die is gratis, maar voor boten korter dan 10 meter. Nou, de boxen bleken breed genoeg, maar het was erg ondiep. 

We besloten om op onze "wachtplaats voor de brug" te blijven liggen. Vlakbij een leuk beeld van Studio Job: "on the shoulders of Giants".

Hier stond heel lang het gebouw van de Coöperatie Landbouwbelang Limburg, met een kraanconstructie voor het laden en lossen van schepen. De originele cabine is omwikkeld met rozen en wordt gedragen door vier herkenbare figuren van Weert: de arbeider, Prins Carnaval, de Franciscaner monnik en Philips de Montmorency (de graaf van Horne). 

De klok die er op staat loopt terug maar toch vooruit in de tijd: de wijzers en de cijfers lopen achterwaarts maar geven de juiste tijd in het nu aan, in omgekeerde vorm. Zó leuk!

Erbij staat dat dit beeld een ode brengt aan de inspanningen uit het industriële verleden die bijdragen aan het Weert van nu. 

Nou, hier kunnen we het wel een nachtje volhouden!