Nocht op reis: Mons

Eigenlijk is één dag te kort om Mons te bekijken, maar we hebben wel genoten van deze dag. Die grote beelden van Jaume Plensa, daar bleven we weer lang bij staan. Zó indrukwekkend! Met dit als uitzicht achter ons hebben we Maaike gebeeldbeld om haar te feliciteren. Leuk toch?

Het oude centrum was prima te bewandelen. Beter dan te fietsen, door de "bergen" en de kasseien. Helaas stond het gotische stadhuis in de steigers, maar wel met mooie doeken ervoor. Het beroemde beeld van het aapje, waar je met je linkerhand over zijn koppie zou moeten aaien omdat dat geluk brengt, was tijdelijk ergens anders, door die renovatie.

Maar de ingang, tevens doorgang naar een steegje om bij de tuin van de burgemeester te komen, was geweldig. Een enorme deur, waarin een kleinere deur verwerkt was met ook nog eens een soort groot uitgevallen luik. Met een slot, ongelofelijk zo mooi.

Het centrum was niet toegankelijk voor auto's, dus we slenterden van links naar rechts en heen en weer. Soms was een straat niet zo geweldig, maar we troffen ook grappige steegjes, die zelfs afgesloten konden worden.

Ongemerkt klommen we toch lekker omhoog, en kwamen in het Parc du Chateau terecht. Met een mooi uitzicht over de grote kerk en het stadje.

En tot onze verrassing een prachtige foto-collectie, gemaakt door Thierry Suzan. Het deed ons heel erg denken aan de prachtige foto's die we in Port Saint Louis hadden gezien, tijdens het Festival de la Camargue .

In een klein kapelletje zagen we nog een film over en van hem, met niet alleen foto's en zijn ideeën daarover, maar ook fantastische drone-filmpjes. Toen we het terrein van het kasteel verlieten hingen er ook nog foto's op de kasteelmuur.

Na een welverdiende pauze op het Grand-Place liepen we naar de Collégiale Sainte-Waudru. Zeg maar de kerk van de Heilige Waldetrudis. Een enorm grote kerk. Waldetrudis leefde in de zevende eeuw en werd uitgehuwelijkt aan ene Madelgarius, een edelman. Het kan niet anders of je moet als stel met zulke namen, Waldetrudis en Madelgarius, je kinderen ook (in onze ogen), bijzondere namen geven. Geen Piet of Anja. Nee, zij noemden hun kinderen Landricus, Dentelinus, Aldetrudis en Madelberta.

Het was een gelovig gezin. Op een gegeven moment kreeg Waldetrudis in een droom een teken: de bisschop van Kamerijk gaf haar een beker wijn, en nadat ze ervan gedronken had kreeg ze een afkeer van alles wat gewoon aards is. Ze wilde iets hogers. Waldetrudis en Madelgarius gingen zelfs zo ver dat ze uit elkaar gingen en verder leefden als kloosterlingen. Waldetrudis stichtte een religieuze gemeenschap op een heuvel hier in de buurt (liet met geld van de familie een klooster bouwen), en deed links en rechts wonderen: ze genas kinderen met een kruisteken en liet het geld van arme mensen vermenigvuldigen. De plaatselijke bevolking (van het huidige Mons) was enorm onder de indruk van haar leven van gebed en liefdadigheid..

Men zegt dat ze stierf op 7 april, maar niemand weet in welk jaar. Waarschijnlijk in 688. Nou ja, ze heet in elk geval een eigen Naamdag. Maar die kerk, die naar haar genoemd is, daarmee begon men pas rond 1450 te bouwen. En, of je het gelooft of niet, haar hoofd is bewaard gebleven. In 1867 (toen pas? Ja, toen pas) werd deze reliekhouder van zilver en messing voor dat hoofd gemaakt. Waar het in de ruim 1200 jaren daarvoor is geweest? Geen idee.

Er worden nog andere dingen van haar bewaard, in een mooie reliekschrijn. Wat precies weten we niet. Maar die schrijn wordt op de zondag na Pinksteren op de Car d'Or geplaatst. Dat is de Gouden Koets van Mons. Door zes trekpaarden wordt die koets in een processie door Mons getrokken, en tegelijk geduwd door een heleboel mensen. Want als de kar niet in één keer de heuvel naast de kerk op komt, krijgt Mons een jaar lang met onheil te maken.

In de kerk waren aan de zijkanten 29 kappelletjes waar diverse Heiligen worden aanbeden. We hebben met verbazing (van grote afstand) gekeken hoe dat gebeurt, met knielen en kruistekens slaan en wrijven over het eigen lichaam.