code geel bij Panheel

In een lekker warm zonnetje liepen we naar het centrum van Weert. Bij de Bruna haalden we een stadswandeling, die weliswaar handig klein opgevouwen was en veel info gaf, maar toch onhandig bleek omdat je 'm steeds moest omdraaien om de info te lezen of juist om de plattegrond te bekijken.  

Tegenover de Bruna staat de Sint Martinuskerk. De grote deur stond open dus we liepen even naar binnen. De binnendeur (na het halletje zeg maar) ging automatisch open, maar toen bleek er een dienst aan de gang te zijn. Er zaten een stuk of 10 oudere mensen in de banken, en de priester vertelde over het goede en het kwade. We hebben slechts even geluisterd en zijn toen vertrokken, in de hoop dat de kerk na deze dienst nog open zou zijn.

De route voerde ons langs de McDonalds, dat vroeger Het Vlaaihuis heette. Volgens de folder vanwege het speciale patroon van de dakpannen, die op een raster van een vlaai lijken. Volgens de site van Weert op het internet omdat er sinds 1945 een bakker in zat die vlaaien bakte. Tja.....

We liepen een rondje om de kerk (waar aan de achterkant twee bouwvakkers die met de buitenmuur bezig waren gedwongen pauze hadden vanwege de dienst) en kwamen in de winkelstraat, waar we bij een pand een vreemd gat bij de deur zagen. Dat is een schoenschraper, die werd gebruikt om de kluiten klei van de schoenen te schrapen. Handig!

Er zijn hier een stuk of vijftien religieuze orden geweest, waarvan de Zusters Ursulinen en de Zusters Birgittinessen de grootste en (misschien) de belangrijkste zijn. 

Die Ursulinen zijn "ontstaan", als je dat zo mag zeggen, in Italië, waar ene Angela van Brescia rond 1500 een groepje meisjes om zich heen verzamelde om allerlei Goede Werken te doen, zoals het helpen van zieken en armen en stervenden, maar vooral om "de vrouwelijke jeugd in christelijke zin op te voeden". Als patroonheilige werd de Heilige Ursula gekozen. Dat schijnt een Britse koningsdochter te zijn geweest, die in de vijfde eeuw als maagd en martelares het leven liet in Keulen.

Na 1600 leefden ze niet alleen in Italië, maar ook in veel landen daarbuiten, en ze probeerden zelfs de inheemse bewoners van Canada te bekeren. Omdat in 1872 een wetje in Duitsland werd bedacht, dat kloosters daar zich binnen vier jaar moesten opheffen, zocht het Ursulinenklooster met school en pensionaat uit Dorsten een nieuwe plek. Dat werd Weert. Ze kochten een aantal panden en maakten er een klooster, een kerk, een internaat en een school. Tot 1969, toen vertrokken de Zusters Ursulinen.

Maar de Zusters Birgittenessen zijn al even langer in Weert. Deze groep dames zijn volgelingen van de Heilige Brigitte uit Zweden. Dat was een moeder van acht kinderen die in de 14de eeuw visioenen en openbaringen kreeg, over het lijden van Jezus en de verlossing. De Zusters waren altijd nog op zichzelf, in de kloosters, maar tegenwoordig niet meer. In Weert runnen ze een B&B, een restaurant, een afhaalrestaurant, en je kunt hun zaal boeken voor familiereünie of doopfeest.

Een beroemde dame uit Weert was Antje vanne Staasie. Dat is dialect voor Antje van het station. In het begin van de twintigste eeuw liep ze, met haar haren in een knot, in een lange rok en op hoge schoenen, met een blad vol vlaaitjes over het perron en verkocht ze aan de reizigers. 

Wij wilden koffie met een echte Weerter vlaai, naar het idee van deze Antje. Maar de bakker was nog niet zo vroeg bij het restaurant geweest, dus het werd appeltaart. Met uitzicht op de 72 meter hoge toren van de kerk (die later gesloten bleek) bleek de appeltaart minstens zo lekker als de vlaai zou zijn geweest.

Toen we even later vertrokken met de boot, voeren we nog een kleine vijf kilometer op de Zuid-Willemsvaart. Bij een splitsing bleek dat we als we linksaf zouden gaan op de Zuid-Willemsvaart zouden blijven. Wij gingen echter rechtsaf en daar heette het Kanaal Wessem-Nederweert. Het werd minder zonnig, en toen we de weersverwachtingen bekeken bleek er code geel te zijn uitgegeven voor dit gebied. Oh. Onweer en regen. Oh.

We hoorden af en toe al gedonder, en toen we voor de sluis van Panheel (na 13 kilometer) een lange aanlegplaats zagen was de beslissing gauw gemaakt. Aanleggen! Mooi op tijd, want het begon al snel te regenen en te bliksemen.

Niet zo veel als we verwachtten, maar ja, dat weet je vantevoren niet. Het bleef grijs en nat maar dat was alles. We lazen dat de Dardanellen is afgesloten voor scheepvaart, in verband met een enorme bosbrand bij Canakalle. Het brandt al bijna een maand in de provincie, maar omdat het nu woekert richting de Dardanellen hebben ze deze drastische maatregel genomen.

En in 19 departementen in Zuid-Frankrijk geldt Code Rood vanwege een hittegolf. De Rhône en Saône liggen in dit gebied. Poeh, we hebben toch wel veel geluk gehad met het weer hoor, tijdens onze reis.

Vandaag wilden we wel een stukje verder, maar tot een uur of drie hadden we miezerregen, soms een buitje, en veel bliksem en donder. Nou, dan maar lekker blijven liggen. Tegen een uur of drie was het droog en kwam de zon. 

We pakten de fietsen en deden een rondje van een kilometer of vijftien, langs de Polderplas, de Boschmolenplas en de Lange Vlieter. Gelukkig bleef het droog, en we kregen ook nog eens een mooie zonsondergang.

En over geluk hebben met het weer gesproken: het ging rondom ons flink te keer, met afgezette wegen, problemen met treinen, ondergelopen kelders, omgewaaide bomen en veel wateroverlast tot gevolg. Hemelsbreed nog geen vier kilometer verder, in Maasbracht, stonden straten blank. 

We hebben ook maar even geproost op de goden van de regen en onweer, Thor en Zeus, en alle andere weersgoden (die we niet bij naam kennen) maar die het tot nu toe gelukkig goed met ons voor hebben!