naar Nederland, naar de Sahara en weer naar de boot

De zon scheen al vroeg, en het was direct lekker warm. Dit zouden we elk jaar wel willen, van 1 april tot 1 oktober bijvoorbeeld. Bij Dikke Lowie was het tegen tien uur al gezellig druk met koffiedrinkers (met vlaai waarschijnlijk) en wij hadden heerlijke Geelse Hartjes. We proefden duidelijk de marsepein en abrikozenjam tussen de koekjes. Daar kan geen vlaai tegenop! 

Via de site fietsnet.be hebben we een route uitgestippeld. Van bijna 50 kilometer. Het was heerlijk fietsen, en het was tot onze grote verbazing niet druk. Misschien hadden we te bochtige paden gekozen, dat is voor wielrenners en elektrische-fiets-racers en ook voor groepen niet zo leuk waarschijnlijk. 

Maar wij genoten van de prachtige omgeving. Een stukje langs de kanalen, veel door bossen, door het stille Lommel (het was zondag....) en veel door mooie heidegebieden. Soms moet er binnenkort wel even een herder met zijn kudde langs, want wij vonden dat er veel boompjes groeiden, maar ach, we hebben er geen verstand van.

Ergens bij Lommel, waar we volgens onze route linksaf moesten slaan, zagen we rechts een groot Jezusbeeld. We fietsten er even naar toe en zagen ook nog een Lourdes-grot. Een aardige mevrouw, die hier in de buurt woont, vertelde dat dit een heus Bedevaartsoord geweest is, en voor sommige mensen nog steeds.

We hebben een rondje gefietst (dat is niet zo als het hoort waarschijnlijk maar we waren de enige bezoekers) en weten intussen meer over dit park. Hier, in het gehucht Lommel-Werkplaatsen, werd in 1911, dus nog niet zo lang geleden, een kerk gebouwd. Het was een hulpkerk van Lommel, dus mocht er niet getrouwd of begraven worden, maar wel gedoopt. 

In 1925 kwamen de paters Kapucijnen hier. Ze bouwden een klooster en een school, en bij de kerk lieten ze een grot ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes bouwen. (zo heet dat, dus niet zoals ik het wat afgekort zeg). De klooster en de school zijn intussen verdwenen.

Toen de grot klaar was, en er ook nog een Heilig-Hartbeeld gekomen was (zo heet het Jezusbeeld), werden ze beide gewijd en was de eerste bedevaart naar Lommel-Werkplaatsen een feit.

Om de bedevaartplaats aantrekkelijker te maken (er was nu niet zo heel veel te zien natuurlijk), liet Pater Gatejaan (die in het echt Michaël heet) achter de grot zeven kapellen bouwen. En veertien beelden, die de martelgang van Jezus laten zien, en zelfs een kerststal. En rotsen, die lijken op rotsen waar Koning Albert I vanaf gevallen is.  Wat die er mee te maken heeft is ons niet duidelijk. Geen enkel gebouwtje is gelijk, heel grappig.

Onze pater verzorgde tot in 1965 elke maand een bedevaart, nu is dat slechts één keer per jaar. De mevrouw die ons veel vertelde vond dat het allemaal wel wat verwaarloosd werd nu, dat is erg jammer. Zelfs het Jezusbeeld heeft een heus struikje tussen zijn tenen. 

We kwamen langs een paar van de 288 grenspalen tussen België en Nederland. Deze, nummer 191, staat op het hoogste punt van Noord-Brabant en heeft een witte dennenappel op de punt, de anderen een zwarte.

Trouwens, het was heel duidelijk wanneer we in België waren of in Nederland. De fietspaden in België zijn veel beter: lekker breed, en zonder hobbels en gaten. En de bordjes van de knooppunten zijn blauw, die in Nederland zijn groen. Maar in Nederland staan er bij elk knooppunt informatieborden, dat hebben de Belgen dan weer niet.

Ook fietsten we natuurlijk door de Sahara. De Lommelse Sahara, een zand- en duinlandschap. In het midden van het 193 hectare groot gebied, ligt een groot meer. Dat ontstond tussen 1920 en 1925 vanwege zandwinning. Door uitwaseming van de zinkfabriek in Lommel-Werkplaatsen verdwenen alles wat groen was en werd het een enorm groot dor gebied met wit zand.

Om verdere verzanding te voorkomen zijn er naaldbossen aangelegd en is het nu een mooi natuurgebied. Met, als trekpleister voor ons: sinds 2015 een hoge uitkijktoren. Dertig meter hoog, 144 treden, dus het is even klimmen, maar dan heb je een prachtig uitzicht!

De touwen langs de toren (meer dan 3500 meter), doen volgens de architecten denken aan de glooiingen van de zandduinen. Wij vonden het erg leuk, en hadden weer geluk dat we als enige op de toren stonden. 

Thomas belde: hij is intussen door de straat van Messias, op een klein eilandje en gaat morgen naar Palermo. Daar wacht hij op goed weer om naar Sardinië te gaan. Hij maakte nog een grapje, dat hij Hidzers hoofdwond wilde overtreffen. Ergens onderweg, aan het begin van Italië, is hij waarschijnlijk gestoken en reageerde daar heel fel op. De linkerkant van zijn gezicht is dik en puisterig, het ziet er niet uit. In Crotone heeft hij medicijnen moeten halen. Rust nemen in de hitte en met zijn allergie doet hij niet, hij is het zat en wil naar huis. Hij vroeg nog of Hidzer misschien met hem mee wilde zeilen van Corsica naar Marseille. Hidzer heeft vriendelijk voor de eer bedankt. Ach, hij heeft toch wel veel pech hoor!

Maar we hebben nog even gekeken naar de afstanden: of je nu de kust van Italië volgt zoals wij hebben gedaan, of de route die Thomas wil doen via Sardinië en Corsica, het aantal kilometers maakt niet eens zoveel uit.