op een warme dag naar kilometer 15,5

Het was een warme dag, een lange dag, een dag zonder een wolk in de lucht en een dag met felle kleuren. En ook nog zonder tegenliggers. Maar wel met veel wier.

We hebben ons vanochtend van de Poteau Bleu afgeduwd voor we de motor startten, want we zagen in het heldere water dat we toch wel lekker in de planten lagen. Dus in de eerste sluis bleken er al weer een flinke handvol groene sprietjes in het filter te liggen.

Slechts in twee van de 12 sluizen die we deden vandaag was het filter schoon. Tja. Het water was af en toe hartstikke helder, maar soms grijsgroen. En wanneer de planten gewoon onder water zijn, en we in het midden van het kanaal door een plant-vrije zone varen, is er niet zoveel aan de hand. We vinden het minder leuk wanneer er heel veel losse stukken groen drijven, zowel aan het oppervlak als er onder. Maar goed, het is wat het is, we moeten het er nog een dagen mee doen.

Maar zo'n dag als vandaag, met felle kleuren door de zon, krijgen we zomaar niet nog eens. Ongelofelijk, de hele dag een blauwe lucht zonder een wolk.

Drie keer zijn we onder een spoorbrug door gevaren, maar slechts één keer hebben we een korte trein gezien. Het was rustig vandaag. Rustig met fietsers en wandelaars, met treinen dus, en we hebben geen enkel jacht gezien. Ja, toch, in de stad Saint Dizier lagen twee Duitse zeiljachten aan de havenkade, beide met de boeg in onze vaarrichting. 

Bijna tussen alle sluizen in stonden weer onze favorieten: de Poteaux Bleus. Overal, behalve tussen écluse 60 en 61, en tussen 62 en 64. Bij de paal op kilometer 23 is een benzinepomp, maar die hoort eigenlijk bij de Route Nationale N4. Gerard is er over het hek geklommen met jerrycans, maar wij hebben vooreerst nog geen diesel nodig.

Vandaag kregen we trouwens wel meer een kanaal-gevoel. Voor we de stad Saint Dizier bereikten, viel het nog mee, maar de ongeveer vijftien kilometer tussen de stad en onze ligplaats is één lang recht stuk kanaal. Een beetje saai, met als hoogtepunten de vier sluizen.

Tegen vieren gingen we aan onze paal liggen. Het was erg warm, ruim 33 graden, maar onder de bimini was het prima te doen. Tot erg laat bleef het heerlijk warm. In de avond werd het water, wat al niet uitnodigde om te gaan zwemmen, zomaar erg vies. Het lijkt wel of er een laagje gelatine met klontjes op ligt.  

Als het zou stinken zou je denken dat het één of ander chemisch goedje is, maar we vermoeden dat het gewoon het wier en wat algen zijn.

Maar ach, we liggen hier prima. De vogels maken hun vogelgeluiden, er ritselt soms wat in het struikgewas, de kerkklokken van Orconte (dorpje in de verte) kunnen we horen en verder is het stil. Heerlijk stil!