Naar Chalon-sur-Saône

Na een bezoekje aan de boulanger (de bakker), voor een flûte en een flan, vertrokken we. Het was bladstil en de zon scheen, de Saône slingerde tussen groen, het voer heerlijk ontspannend.

Bij de sluis van Ormes moesten we een paar minuten wachten op een huurboot van Le Boat, die bij ons in de sluis kwam. Dat vonden we niet erg, want het was wel vermakelijk. De schipper stuurde heel netjes vlak langs de sluismuur, maar het ging mis toen er een lijn om de bolder in de uitsparing van de muur gelegd moest worden.

Dat mislukte een paar keer, ook met gebruik van de pikhaak. De schipper gebruikte de boegschroef ook nog eens verkeerd, dus de boot lag dwars in de sluis. Jean-Pierre, de sluismeester, kon dat niet aanzien en kwam rennend uit zijn torentje. Hij ging op zijn buik liggen en pakte de lijn aan en legde die op de bolder op de wal. En deed dat ook nog eens voor de achterlijn. Nou, dat is een lieve Jean-Pierre!

Toen we de sluis verlieten, haalde de huurboot ons met vol gas in. Tja....

We hebben een mooie rit gemaakt vandaag. Koffie met flan (dat is een custardtaartje), varend over een brede Saône die aan de oevers duidelijk ondiep is, met veel pompeblêden, reigers, zwanen, springende vissen, roofvogels, en af en toe een visser op de wal. De rivier werd af en toe wat smaller, we kwamen langs dorpjes met zandkleurige huizen die soms mooie blauwe luiken hadden, en we zagen veel huizen die zo in het programma “Ik vertrek” konden.  Een bouwval met potentie zeg maar.

Via het platteland (letterlijk en figuurlijk), waar de Saône ons deed denken aan een mix van Earnewâld en de Vecht, kwamen we aan in Chalon-sur-Saône, op kilometer. We wilden aan een Halte Fluviale gaan liggen, maar daar stond te weinig water. Dan maar naar de haven. Er was plek zat aan de passantensteiger, en de reviews in Navily hadden gelijk: zeer aardige en behulpzame havenmeesters.

Ik betaalde het havengeld (€21,40) en kreeg een fietskaart en een stadsplattegrond (met wandelroute) mee. Gerard Dekker was hier donderdag geweest en had wel langer willen blijven maar “vanavond en het weekend is er een feest waarvoor de drank op pallets werd aangevoerd, ik ben maar een stukje verder gaan varen” bericht hij. Nou, dat was een goede beslissing, want we zagen dat er echt een groot feest was geweest. Veel partytentjes, die door professionals werden afgebroken. 

Het bleek het jaarlijks Havenfeest te zijn, een weekend lang, met tentoonstellingen, muziek, boottochten, jetski's, duikdemonstraties, tochtjes met kano's en motorboten en nog veel meer. Geen moment voor rustzoekers dus.

Na de lunch zijn we een paar uur gaan fietsen over Voies Vertes, hele mooie fietspaden. We wilden eigenlijk nog een stuk verder, maar hadden al een paar kilometer stijgen en dalen gehad toen we hele donkere wolken zagen komen. En met de bui van gisteren in ons geheugen zijn we maar niet verder gegaan.

In het dorpje Givry bewonderden we de oude stadspoort nog even.

En het interieur van de grote kerk, waar mooie gebrandschilderde ramen waren en heel grappig: een groepje kleine rode stoeltjes voor de jonge kerkgangertjes.

Het bleef gelukkig bij dreigende wolken, en na het eten zijn we nog lekker de stad in gelopen. De stadwandeling heet Orbandale Route, genoemd naar de drie gouden cirkels (orbes, in oud Frans) die in het stadswapen staan. En dat was weer een link naar de drie lagen van goudkleurige bakstenen die in de oude stadsmuren zouden hebben gezeten. Die muur hebben we niet gezien, maar we hebben wel (niet altijd even braaf) de driehoekjes met het gestileerde stadswapen gevolgd.

Ook in Chalon-sur-Saône staan meerdere vakwerkhuizen. Af en toe waanden we ons bijna in Oostenrijk! Er was er eentje, uit de 14de eeuw, die een verbinding had met een naastliggend gebouw door middel van een wenteltrap in een hoge toren. Hoe verzin je het!

De kerk van Saint-Pierre vonden we niet zo bijzonder, maar wel grappig was het inkijkje in de kamer waar de onderjurken van de priesters en zo hingen.

Over de Saint-Laurent brug lazen we dat die door de Romeinen gebouwd was, rond 30 voor Christus. Maar een alinea verder stond dat dezelfde brug twee keer herbouwd was, in de Tweede Wereldoorlog totaal vernietigd was en daarna herbouwd was van beton en steen. Ja, zo kan ik er ook een antieke brug van maken!

Zo werd ook het huis van de ouders van de eerste directeur van het Louvre uitgebreid beschreven. En op het eiland tussen onze haven en de oude stad, dat Île-Saint-Laurent heet, staat een toren met een vreemd verhaal. Een losse toren, ooit de traptoren van de woning van de deken, werd in 1907 verkocht, afgebroken en te koop aangeboden in Parijs. Hoe verzin je het? En het gekke is dat een rijke Amerikaan, Franck Jay-Gould, de toren kocht en hem in 1927 aan de stad teruggaf. 

Grappige feitjes om te lezen, en eerlijk: dat zullen we langer onthouden dan een rijtje semi-belangrijke jaartallen.