Naar Seurre op kilometer 186

We vertrokken tegen kwart voor acht, in de zon, maar gingen na een half uur, toen we goed en wel buiten de stad waren, aanleggen aan van die grote meerpalen voor vrachtschepen. Want het werd mistig. Erg mistig! De overkant was niet meer te zien.

Na drie kwartier was het zicht weer goed en konden we weer op pad, en al gauw scheen de zon. Ons doel was de sluis bij Seurre, op kilometer 186. We hadden gebeld met Gerard, afgelopen zondag, en hij vaart ons al een heel stuk vooruit. Het was leuk geweest vonden we om een stuk samen te varen, maar hij wil half juli in Nederland zijn, en dat is ons wat te vroeg. We houden contact!

De Saône werd wat smaller en bochtiger. Mooi! Bij de écluse van Ecuelles vertelde Jean-Pierre me in rap Frans dat er twee boten van boven naar beneden werden geschut en dat wij daarna naar binnen mochten. Ik begreep hem. 

Het werd lekker warm, we hoorden een koekoek te keer gaan en na de sluis kwam na een uurtje Suerre in zicht.

De steiger waar we aanlegden leek op een Halte Fluviale maar je moest betalen. Dertien euro plus 4 euro per persoon. Maar toen wij aan het eind van de middag een rondje Seurre deden, was de havenmeester al niet meer aanwezig. Hij heeft het vast niet druk gehad, met een klein vingersteiger-haventje (10 plekken), een haventje (30 plekken) en onze steiger, waar we samen met een Duitser liggen. Een brievenbus zagen we niet, dus hij (of zij) heeft pech gehad. Had –ie ons maar even moeten verwelkomen.

Als je Seurre op zijn Frans uitspreekt klinkt het heel wat, maar eigenlijk hebben de inwoners wel reden tot Zeuren. Het dorp oogt bijna verlaten en wat triest. Oude gebouwen, veel ervan zien er niet uit en zijn onbewoond, leegstaande winkelpanden, straten met gaten in het asfalt enzovoort. Maar er is wel een boulanger die morgenochtend vroeg open is, en dankzij de EU hebben ze een tribune-vormige kade en veel bloembakken van cortenstaal vol mooie bloeiers.

En ergens is een feestzaal met een AED, badkuipen en douches. Dat weer wel....

Eén van de straten was versierd met een enorme slinger van gekleurde bloemen. Dat vrolijkte de boel enorm op.

En vijftig meter verderop staat het ziekenhuis, waarvan Hidzer zei dat hij het idee heeft dat hij de gewonde soldaten van de Eerste Wereldoorlog nu nog hoort kermen.

Al met al: erg vrolijk werden we dus niet van Seurre, maar ach, we liggen hier prima: geen pottenkijkers en lekker rustig. Tot na tienen buiten, en nu binnen vanwege de kleine mugjes.