de top van Canal ECEB bereikt!

We hadden een super dag vandaag. Tot onze blijdschap was er totaal geen waterstand-gedoe, we hadden steeds een diepte van bijna 2,5 meter water. We voeren door vlak land, heuvels, zagen dorpjes in de verte en dorpen op een soort terp, en af en toe leek het kanaal halverwege een heuvel te liggen, waardoor we aan de ene kant tegen de heuvel aan keken, en aan de andere kant het dal zagen. Grasland, bossen, graan, in de verte dorpjes en bij de meeste sluizen huizen voor de Jean-Pierres van vroeger, waarvan sommige zelfs een grote schuur hebben.

Windy had voor vanmiddag wat onweer voorspeld, maar we zijn gewoon vertrokken. Natuurlijk kun je blijven liggen en wachten op slecht weer, maar dan komt het ook. Ooit. 

Onze afstandsbediening heeft vier indruktoetsen. Die linksboven hopen we nooit te gebruiken. Tot nu toe hebben we vooral die van rechtsonder gebruikt ("montant"), om de sluisdeuren van afstand te laten openen. En de toets rechtsboven, "bassinée". Die is nodig om, wanneer we veilig in de sluis liggen, het proces in werking te zetten. Dan gaan dus de deuren achter ons dicht, komt het water binnen en gaan de deuren naar voren open. (niet tegelijk hoor, haha)

Heel handig: de telefoonnummers van de Jean-Pierres staan er ook op. De bovenste is voor het traject vanaf de berg richting Parijs, de onderste is voor ons traject richting de berg. 

Voor de eerste sluis, écluse 23, hebben we dat nummer al moeten bellen. De lichten stonden op enkel rood, maar hoe ik ook drukte op de doe-de-deuren-maar-open-toets, er verscheen geen groen licht. Jean-Pierre was hartstikke aardig, ik had een heel gesprek met hem. In het Frans. Hij deed het licht voor ons op groen, de deuren gingen open en verder ging alles weer prima. We hadden vandaag lekkere snelle sluizen, een verschil met die van gisteren. Ecluse 15 tot en met 22 waren vooral in de laatste centimeters erg traag.

Voor écluse 17 heb ik weer gebeld. De deuren stonden open maar er brandden geen lichten. Jean-Pierre vertelde dat we naar binnen mochten, en dat een collega zou komen om te assisteren. Want de volgende twee sluizen werden opnieuw geautomatiseerd.

We hadden net de koffie klaar toen de tweede Jean-Pierre kwam. Die kon de sluisdeuren aan onze bakboordskant (de rive droite voor de Fransen) met de knop bedienen, maar aan onze stuurboordskant moest hij de deuren dicht duwen en trekken. Dat is zwaar werk hoor!

Bij het openen van de deuren, toen we dus al naar boven geschut waren, kon Hidzer hem helpen. Niet met het zware werk, dat mocht niet, maar de knop in drukken mocht wel. Zo gingen de deuren tegelijk open.

Het is een mooi kanaal, vinden we. Na elke bocht was het weer een verrassing wat we te zien zouden krijgen. Soms gingen we door een heus bos. Het was zelfs een vraag of er al of niet wier te zien zou zijn. Meestal wel.....

In elke sluis (en soms tussendoor) keken we in het wierfilter, en slechts vier keer vandaag hoefde het filter in de sluis niet schoongemaakt te worden. Maar we hebben 23 sluizen gedaan, dus......... 19 keer moest het wierfilter onderweg van allerlei sprietjes ontdaan worden.

En toen we vandaag uiteindelijk stil lagen voor de nacht.

We verheugden ons op een kanaalbrug. Die stond op onze kaart(en) aangegeven, en er stond ook een groot bord op de wal. We zouden over het Canal de Bise l'Assaut heen varen.

Dat hebben we ook wel gedaan, maar van het kanaal was helaas nauwelijks iets te zien. Beneden zagen we iets glimmen, dat zal water geweest zijn. Maar de brug had een mooi smeedijzeren hek, dat weer wel.

Tot onze verbazing zagen we gisteren, en ook vandaag, dat grote delen van de oevers verstevigd waren met autobanden. Niet tien stuks of zo, nee, er liggen echt wel honderden! Degene die dat bedacht heeft en degenen die dat uitgevoerd hebben moeten een schop onder hun kont krijgen vinden we. Of ze zelf even opruimen. Wat een stom idee is dat, autobanden als oeverbescherming!

Soms was door schaduwwerking op het water de ingang van de sluis wat moeilijk te zien. Af en toe raakten de stootwillen daardoor de muur, maar meestal ging het prima. Ik probeerde zo goed mogelijk vanaf voorop de boot te gidsen, Hidzer deed soms (achteraf) alsof hij er een sport van maakte om op twee centimeter van de muur te blijven, ik deed af en toe een "Save And Rescue The Fender actie", dus we hadden vaak dikke lol.

Boven gekomen werden we vaak beloond met mooie uitzichten. Vooral het laatste deel van de reis vandaag, want terwijl we in het hele kanaal steeds een verval van rond de 3,25 meter  hadden, gingen we in de laatste 8 sluizen steeds bijna 5,15 meter omhoog.

Bij de laatste sluis, écluse de la Vallée de la Vingeanne, nr 1, vroeg Jean-Pierre of we door de tunnel wilden. Nee, vandaag maar niet meer. We hadden 7,5 uren gevaren, 23 sluizen gedaan, waren 22 kilometer opgeschoten. Genoeg voor vandaag. We zagen twee Poteaux Bleus op 100 meter afstand, en van Jean-Pierre mochten we daar best gaan liggen. Pas de problème.

Een prachtig plekje! Uitzicht op een paar daken van een gehuchtje (waar geen bakker was), en achteruit uitzicht op de sluis. We liepen naar Jean-Pierre en mochten even binnen kijken in het regelcentrum van de tunnel en de daarop volgende sluizen. Hij vertelde honderduit, was waarschijnlijk blij met de afleiding.

Op één van de vele schermen was de tunnel met alle camera's te zien, en JP vertelde dat wanneer er een boot vaart hij op het scherm "un petit bateau", een klein bootje, te zien krijgt. 

Buiten zagen we dat hij tussendoor bezig geweest was om wier uit het kanaal te scheppen. Een beste bult, waar nog water uit droop.

Zo liggen we dan. Weer helemaal blij en voldaan over deze dag. Heerlijke temperatuur, de hele dag in rokje/korte broek, slechts vanochtend hadden we een klein buitje. Heel veel knalblauwe libellen zitten op eilandjes wier, prachtig om te zien.

 

We hebben onder andere met Klaas gebeld, die zich afvroeg of we veel last hadden van het onweer. Eh, nee. We keken even op Windy, en die liet zien dat het toch wel menens was met onweersbuien in Frankrijk en Spanje. Nou, misschien krijgen we nog een staartje, want er zijn wel veel vliegen vanavond.

Anneke wenste Hidzer een fijne Vaderdag en stuurde een hele leuke foto van de hele familie op het grote bed, tijdens het Vaderdag-ontbijt. Alles kon direct in de wasmachine, haha!

Gerard is ons al ruim 100 kilometer vooruit, die zullen we niet meer zien in Frankrijk. Hij heeft trouwens ook nog last van wier, heeft vandaag een halve emmer uit zijn filter gehaald. We kregen weer leuke tips van hem over aanlegplaatsen en een pompstation.

En Frans, die we niet kennen, maar via Marloes op onze blog is gewezen, gaat vanuit Nederland naar Nydri. Hem zullen we waarschijnlijk ook niet tegen komen, maar hij vindt het wel leuk om te lezen hoe het ons vanaf Nydri is vergaan.

De Roegland ligt in Kiel, vlakbij het beroemde Reuzenrad. Ja, de Kielerwoche is aan de gang, ze luisteren vanavond naar een rockconcert vanuit de kuip. Dan gaat de reis naar Noorwegen. Daar willen wij ook nog wel een keer naar toe.

Maar eerst morgen maar door de tunnel en de berg af!