Naar Péronne, op Canal de la Somme, kilometer 47,8

Op reis, en op vakantie, kun je veel obstakels tegenkomen. Niet alleen te harde wind, maar ook te weinig water, te veel waterplanten, en gedoe met bruggen en sluizen. We hadden gelezen dat een schip tegen de brug van Humbeek-Sas, in het Zeekanaal Brussel-Schelde is gevaren. Het wegdek is stuk en inmiddels weggehaald, dus voor schepen is er niets meer aan de hand maar voor auto's en zo des te meer.

Het Hellend Vlak van Ronquières, een scheepslift in België, was ongeveer anderhalve maand gestremd nadat een kabel was gebroken. Sinds 14 juli kunnen schepen weer heen en weer over het Kanaal Charlerois-Brussel.

Maandag 17 juli is in Roermond een schip tegen de middelste deuren van de sluis gevaren, en overmorgen wordt de stremming opgeheven. De deuren worden er uit getild, en de sluis is dan "gewoon" en grote sluis en niet meer te verkleinen.

En verdorie, gisteravond lazen we toevallig dat de Spieringbrug op de Vecht, vlakbij Muiden, gestremd is. Er is een cilinder stuk, en aangezien de brug als kunstwerk is gebouwd is er niets standaard. Dus de cilinder moet speciaal gemaakt worden. Men hoopt dat het begin september klaar is. Nou, wij hopen dat ook, want ons Plan A is dat we in Weesp de mast rechtop laten zetten. Ach, en anders verzinnen we wel een Plan B.

Vandaag hebben we lekker gevaren, ongeveer 4,5 uur. We zijn met behulp van drie sluizen bijna veertien meter gezakt, dat ging weer lekker.  Af en toe voeren we hoger dan onze omgeving, dus we keken dan bijna op de daken van huizen. Dat blijft apart hoor.

Ook apart is dat we op kilometer 65,4 overgingen van Canal du Nord naar Canal de la Somme. De kilometertelling bleef gewoon doorgaan. Over ongeveer twintig kilometer gaan we dan weer over naar het Canal du Nord.

Hoe dan ook, het vaart leuk op de kanalen. We hadden van iemand onderweg (Jan Goedhart) gehoord dat het saai is, dat je eigenlijk vol gas er door heen moet. Maar wij zagen van alles onderweg: een baggerschip met bak die vlak voor een sluis aanelkaar  gekoppeld werden, een schip dat achterwaarts de sluis in ging (omdat -ie vanwege dat baggerschip daar niet kon draaien bij een fabriek), drie kleine waterhoentjes die met ons mee naar beneden zakten in de sluis, een brede maar ondiepe Somme naast ons waar je volgens ons heel leuk kunt kanoën en schattige dorpjes die niets met water te maken (willen) hebben.

 

Tegen drie uur kwamen we in Péronne aan. Bijna weer op het Canal du Nord, maar dat is nog drie kilometer verder. Aan de kade lag al een kruiser, en we twijfelden even of we het haventje van Péronne in zouden gaan, want volgens Google was de kade afgesloten. Maar het haventje leek erg ondiep. Dus maar aan de kade.

Achter de Serena van Pir en Kirsten, die Amerikaans zijn met Deense roots. We raakten al gauw met ze in gesprek, want we wilden even weten hoe het zat met dat hek. Nou, die is normaal gesproken afgesloten, maar waarschijnlijk een beetje illegaal. De camping annex haven heeft last gehad van vandalisme/inbraken via deze kade. Sinds ze het hek met een simpel kabelslot afsluiten is er niets meer aan de hand.

Maar Pir en Kirsten hebben pech. Voor hen zijn de waterplanten een obstakel geworden. Na het vertrekken uit de haven vanochtend kreeg de motor geen koelwater meer. Dus ze zijn noodgedwongen direct aan de kade gaan liggen. Ze hebben contact gehad met een monteur (en diens buurman of vriend of zo), dus hulp zal komen maar wanneer is onzeker. 

En daarbij hebben ze twee dode accu's. Lichtaccu's. Waarschijnlijk waren die al wat oud, dat weten ze niet precies want ze hebben de boot nog niet zo lang. In de tunnel van Ruyaulcourt, waar wij over een paar dagen doorheen varen, hebben ze de hele tijd de schijnwerper gebruikt. Bijna een uur lang. Dat heeft de accu's doen leeglopen en toen gaven die de geest. Dat was de reden dat ze in de haven waren gegaan. Qua diepte ging dat wel, maar qua planten dus niet.

 

Hidzer probeerde met onze home-made-tools hun aanvoerpijp schoon te krijgen, maar dat lukte niet. Toen heeft hij aangeboden om vanuit het water, vanaf onderen, de pijp leeg proberen te maken. Nou, dat wilden Pir en Kirsten eerst niet, want zelf gingen ze voor geen goud in het water en dan zou Hidzer dat wel doen? We kenden elkaar niet eens. 

Maar je raadt het al: Hidzer trok zijn zwembroek aan, zette zijn duikbril op, we trokken een lange lijn van ons onder hun boot door, pakten de reddingsband erbij en toen ging hij in het water. Gewapend met ons broodmes, om te kunnen zagen in de planten, en de onderwaterzaklamp.

Na vijf keer onder water, eerst met dat mes en later met een haak die Pir en Kirsten van een degelijke kleerhanger hadden gemaakt, was de pijp schoon. Joepie!

We (vooral Hidzer) hebben twee mensen heel erg blij gemaakt, Pir was vanochtend bijna in staat om de boot te verkopen! Als dank wilden ze ons mee uit eten nemen vanavond. Nou, erg leuk!

Maar eerst een Anleger bij ons aan boord, want hun koelkast had de boel nog niet op temperatuur. We kregen ook nog een doosje bijzondere bonbons, die hun dochter in Portland maakt. 

We aten in Péronne, bij Bistro d'Antoine. Heerlijk en erg gezellig! Ik kan niet zeggen wat het meest lekker was, de wijn of mijn salade of het dessert, het was allemaal prima.

Op weg terug naar de boten, ongeveer anderhalve kilometer wandelen, namen we  nog een foto vanaf de brug naar de kade.