De Oise op, naar kilometer 8,8

Het was misschien niet zo'n mooi plekje, maar we hebben een prima nacht gehad. Het had ook wel weer wat, dat we niet de wal op konden. Trouwens, of er veel te doen of te zien was weten we niet eens. Vannacht is er één schip langsgekomen. Misschien wel meer dan één, maar die hebben we dan niet gemerkt.

We zouden net gaan ontbijten toen de Brise de Mer, die dichter bij de sluis lag, naast ons kwam. De kraan gaat waarschijnlijk de stukken rots in de Brise laden. De schipper was erg aardig, vond het niet blijkbaar niet vreemd of vervelend dat wij daar lagen. Hij had ook geen last van ons hoor, maar we zijn toch maar vertrokken. Stel dat de kraan een brokje rots laat vallen boven ons......

De laatste 22 kilometer op de Seine waren weer erg afwisselend: af en toe moesten we weer links varen, we maakten weer grote bochten, hadden breed water in bergachtige en groene omgeving, zagen zelfs waterrecreatie, maar ook weer af en toe mensen zonder postcode die in tentjes wonen en de (voor ons) laatste kilometers lag de Seine vol met woonschepen. Soms een mooie, maar de meeste waren wat verwaarloosd, onbewoond of zelfs onbewoonbaar.

Tegen koffietijd sloegen we de Oise op. Een belangrijke rivier tussen de Seine en België. We gaan er 104 kilometer stroomopwaarts op varen, en daarna moeten we hem verlaten omdat -ie te ondiep wordt. Gelukkig hebben ze daar een kanaal langs gegraven, dus we kunnen wel verder.

Bij kilometer 0 was het druk op de wal: we zagen twee droogdokken, een bunkerschip bevoorraadde een drijvend (niet afgemeerd) containerschip en er lagen veel woonschepen. Daarna was het direct rustig en mooi, een beetje slingerend tussen de bomen, met vogelgeluiden en af en toe prachtige huizen op de wal. Die huizen zagen we nauwelijks, door de bomen, maar soms stond er zomaar een soort badhuisje aan de wal. Dan was het voor ons even turen waar dat bij hoorde.

 

Bij de koffie hadden we trouwens Croquants aux amandes. Volgens de verpakking zijn ze bedacht door Madame Bordes, wonend in Cordes-sur-Ciel in het zuiden van Frankrijk. Al vier eeuwen geleden. In die tijd werden eiwitten niet zoveel gebruikt omdat ze de dooiers het beste deel van een ei vonden. Maar Madame Bordes maakte dus van die eiwitten (zal ze wel over gehouden hebben) en suiker, bloem en amandelen uit de streek lekkere koekjes. Hidzer noemde ze "gebakken lucht", en ja, ze zijn wel erg luchtig. Maar dan wel "heerlijke gebakken lucht"!

De tegenstroming viel mee, maar we voeren wel een beetje langzamer dan normaal. Tegen lunchtijd bereikten we Cercy. Een rond haventje, maar wij gingen aan de buitenkant, dus in de Oise, liggen. De havenmeester was een Belg die ook Nederlands sprak, dat was lekker makkelijk.

Hij was wat mopperig over een vaste ligger die vannacht zijn vuilwatertank had geleegd. Later zagen we dat het echt een smerige bende was, dus we waren blij dat we buiten de haven lagen.

Het is wel gezellig rondom de haven, met veel terrasjes en restaurants. En een bakker vlakbij, waar ik nog even een verse baguette haalde. Verderop is het niet zo geweldig: wat saaie straatjes, niet te veel bloemen en zo, maar wel een brievenbus en een kerk.

Nog verder de stad in was de dorpse sfeer weg en voelden we ons niet zo fijn. Dat kwam door de flats, de troep en de manier waarop we bekeken werden. H'm, maar gauw weer naar de boot!

Een kilometer of twee voordat we bij Cercy kwamen, voeren we onder een moderne rode voetgangersbrug door. We zagen op de wal een lange trap en een stel ronde zuilen. Dat nodigde uit om te bekijken. Op de fiets gingen we er naar toe.  

Het bleek een enorm kunstwerk te zijn, van 3,2 kilometer lang. Het heet Axe Majeur. Bestaat uit 12 onderdelen, en vormt volgens de info-borden een modern en natuurlijk stedelijk landschap. Dat vinden wij maar een lastige omschrijving: natuurlijk en stedelijk en landschap. 

We wandelden en fietsten over de brug naar boven. Want het kunstwerk start boven op de berg. Dat was even een klimmetje. Het start bij een halve cirkel met gebouwen, en gaat dan met een hoek naar een lange rechte lijn van tuinen (nou, nu gewoon zand met een enkel sprietje gras) via twaalf ronde zuilen naar trappen, een amfitheater en die rode voetgangersbrug, en eindigt in het meer waar een rond eiland en een piramide "liggen". 

Het was leuk om te bekijken, ook indrukwekkend door de vorm en de grootte. Maar we hebben de "Gallische culturele revolutie" niet zo goed begrepen. Het mooie was ook dat je de lijn door kunt trekken naar de Eiffeltoren. Tja, die staat hier hemelsbreed ruim 27 kilometer vandaan. Volgens onze navigatie is de lijn niet zo recht als de info-borden ons willen doen geloven, maar een kniesoor die daar op let. Toch?

We kregen goed nieuws van Gerard, die al in Kampen is, en van Conny uit Nydri. De pontoon waar wij aan hebben gelegen is volgende winter niet mee beschikbaar voor passanten. Maar hij heeft een ander pontoon geregeld, door voor de overwinteraars als Julie en Rob en Robbert zijn er geen zorgen mee. Fijn!