Naar Compiègne, op kilometer 96

Het was gisteren en vandaag minder zonnig maar wel weer lekker warm. Met een baguette van de prijswinnende bakker, die trouwens in een prachtig pand zijn bedrijf heeft, en ook nog eens super dichtbij onze steiger, gingen we op weg. Ons doel was Compiègne, maar ach, het kon ook zomaar iets anders worden. 

Maar het werd Compiègne. De Oise, die soms op de Vecht leek, soms op het PrinsesMargrietkanaal en soms op de Marne, bracht ons er met behulp van vijf sluizen naar toe.

We hadden van alles te zien onderweg: afwisselend bomen of landbouwgrond, heuvels of vlak land, dorpen of steden, en verrassend veel industrie. Voornamelijk grind- en zandoverslag. Bij Creil, dat met meerdere gemeenten een heuse stad vormt, vonden we alles maar erg triest. Weinig kleur, maar vooral veel dichtgetimmerde panden. Vandaag  hoorden we dat ook in Creil onlusten waren geweest een paar weken geleden, dat verklaart het misschien.

Jean-Pierre, van écluse de Verberie, heeft groene vingers. Bij "zijn" sluis staan en hangen veel bloembakken met bloeiende geraniums en andere planten, struiken zijn in rechthoekige vormen gesnoeid (mooi rechthoekig is niet lelijk.....) en er stond een groot insectenhotel. Het was een leuke verrassing tijdens het schutten, want we gingen anderhalve meter omhoog en zagen steeds meer. Grappig!

Aan de kade van Compiègne was nog veel plaats. Het is niet het meest rustige plekje maar we hebben het er goed. Vandaag zijn we de stadswandeling gaan doen, aan de hand van een Nederlandstalige folder van het Office de Tourisme.

Vanaf de boot kijken we naar de muur rondom het Parc de Songeons, waar prachtige bogen staan die waarschijnlijk ooit bij het Jacobijnenklooster hoorden. 

Om in het centrum te komen lopen we langs een ruïne van een donjon (woonverblijf) uit de 12de eeuw. Elke keer verbazen we ons over de dikte van de muren. Wat een werk is het geweest om dit te bouwen, en waarschijnlijk is het altijd koud geweest binnen. 

Bij het mooie stadhuis staat een beeld van Jeanne d'Arc. Ja, ze is er weer! In 1430 kwam ze hier bidden in de Eglise Saint-Jacques, en 's middags is ze gevangen genomen door de Bourgondiërs bij de oude brug. Ze was nog maar 18 (denkt men) toen ze uitgeleverd werd aan de Engelsen. Achttien! Vandaag was ze in gevecht met de vlag van de stad, die zat aan haar speer.

De voorgeven van de Eglise de Saint-Antoine was erg mooi, verder was het een saaie kerk.

Maar de kerk Saint-Jacques, eveneens in 1199 gesticht, was daarentegen vol pracht en praal. Veel marmer en veel houtwerk rondom de vele zuilen. Het zijdeurtje waardoor Jeanne d'Arc hier in 1430 binnen kwam hebben ze later dichtgemetseld, dat is nou jammer.

Maar het meest bijzondere vonden we toch wel het kleine kapelletje van Sainte Marguerite. Het is afgesloten met een hek, dus de foto is niet zo goed, maar er schijnen 37 kastjes te staan met 150 relikwieën van verschillende Heiligen. 

We kwamen door een deel van het Château de Compiègne, dat een prachtig hek had met goudkleurige punten en kwastjes.

Door een lange gang, met een prachtig uitgesleten stenen vloer, kwamen we in de enorme tuin. Nou, het is geen tuin maar een heus park. 

Alle slaapkamers (denken we) kijken uit over lange lanen, veel mooie beelden, oude bomen en veel bloeiende borders. Vanaf het terras kun je vier kilometer ver kijken. Ongelofelijk!

Wij picknickten op een eeuwenoude stenen bank, met uitzicht op een grappig beeld. Misschien niet grappig bedoeld, want het heet Philoctète Blessé. De tragedie heeft zich tijdens de Trojaanse oorlog afgespeeld, en inderdaad lijkt het alsof de arme man een speer in zijn bil heeft. 

Wij hebben heerlijk in het park gezeten, en gewandeld in het aansluitende bos, en zaten daarna lekker met de voetjes omhoog in de kuip.

Elders in Europa is het bar en boos met het weer: hittegolven in Zuid-Frankrijk, Spanje, Italië, en de Balkan. En in Noord-Italië is er vreselijk onweer geweest, met hagelstenen als tennisballen en zo'n 100 flitsen per minuut.