nog een dag in Compiègne

Vanmiddag wilden we het Mémorial de l'internement et de la déportion Camp de Royaliieu bezoeken. Het museum over het grootste interneringskamp en tevens doorgangskamp in het door nazi-Duitsland bezette Frankrijk.

Vroeger lag het buiten het dorp, nu staan er woonwijken om heen. Het was ongeveer 2,5 kilometer fietsen voor ons, maar we maakten er een veel langere toer van. We gingen weer naar het park van het kasteel en het enorme bos, waar we picknickten, fietsten, lekker verdwaalden (ondanks de vele grappige wegwijzers) en toch bij het museum kwamen.

Buiten stond een knalblauwe container, met felrode wanden. Op de knalrode binnenkant stond uitgelegd wat #StolenMemory betekent: het is een reizende tentoonstelling die aandacht vraagt voor het doel om memorabilia terug te geven aan de rechtmatige eigenaren of hun families. 

Voordat mensen naar concentratiekampen werden afgevoerd, moesten ze alles wat ze hadden inleveren. Foto's, sieraden, persoonlijke documenten enzovoort. De stichting Arolsen Archives beheert de spullen en de gegevens. 

Erg indrukwekkend!

Oh, en het museum ook! We hadden gelezen dat de meeste mensen er anderhalf tot twee uur doorbrengen, maar wij waren er ruim drie uur. Jonge jonge, wat een informatie. Vooral in de vorm van films en luisterverhalen. 

De entréé was al indrukwekkend: op grote glazen wanden waren alle (!) namen van mensen die hier gevangen gehouden zijn ge-etst. Alle namen, en dat waren er heel veel. 

Want in Royallieu werden ongeveer 54.000 Joden, verzetsstrijders, politici, ongehuwde moeders, homofielen, politici en vakbondsleden opgesloten. Ruim 50.000 van hen werden vanaf hier naar concentratie- en vernietigingskampen gedeporteerd.

Er waren 10 kampen binnen het grote kamp, en kamp C, waar Joodse mensen opgesloten zaten, was al een vernietigingskamp op zich door de honger en de ziekten.

We liepen door de drie kampen die er nu nog staan (soort grote barakken), en de tuin. Met behulp van de audioguide werden alle ingesproken verhalen voor ons vertaald. Ook buiten, want daar stonden een paar zuilen met zitjes er om heen, waren ervaringen van Franse opgepakte mensen te horen.

De meeste indruk op ons maakten de filmpjes die in het laatste gebouw vertoond werden. Dat waren filmpjes zonder geluid, in zwart wit, gemaakt door Amerikanen die de concentratiekampen bevrijdden. Verschrikkelijk! We wisten het, maar als je bewegende beelden ziet...... 

En aan de andere kant van diezelfde zuilen hingen schermen waarop overlevenden (die waren er gelukkig ook) hun verhaal deden. Bijna niet te begrijpen dat deze mensen verder konden leven na deze verschrikkelijke ervaringen.

We waren van plan om vanmiddag nog verder te varen, maar we waren moe van alles wat we gezien hadden. Morgen starten we de motor wel.