Bij Châtillon-sur-Marne, op kilometer 14,9

Naar aanleiding van het brug-incident en de rellen in de verschillende steden hebben we vanochtend onze route-mogelijkheden weer eens bekeken. Het lijstje met de rivieren en kanalen tot in Nederland werd langer dan we dachten. De Fransen geven zomaar, van de ene op de andere kilometer, andere namen aan hun binnenwateren. 

En zoekend op Teletekst, pagina 722 Buitenlandse Binnenvaart, is het wel handig om te weten welke kanalen of rivieren voor ons van belang zijn.

Oei, op het Canal de la Meuse (de gekanaliseerde Maas) is het  niet best. Er blijkt er dus slechts 1,3 meter water te staan vanaf het begin in het noorden, vlak na Givet, tot het Canal des Ardennes. En de sluizen van even ten zuiden van Verdun tot je op het Canal de la Marne au Rhin komt zijn gestremd. 

We hebben Gerard een berichtje gestuurd, want hij is nog op de Canal de la Meuse of is hopelijk al verder. 

Wij zijn met vers stokbrood aan boord vertrokken. Het was bewolkt, een beetje fris, maar prima te doen in rokje/korte-broek met een vestje. De Marne is hier prachtig: breed, bebost, mooie vergezichten op de bergen, wijngaarden en prachtige huizen. En zonder wier! Vandaag hebben we onderweg niet eens naar het wierfilter gekeken, dat is weer een soort van luxe hoor.

Op een gegeven moment zag Hidzer iets groots op een berg staan. En vlak daarna troffen we een mooie steiger, speciaal voor ons gemaakt, haha! Op kilometer 14,9 vlakbij het dorpje Châtillon-sur-Marne.

We hebben de fiets op de wal gezet, de picknickspullen gepakt en zijn richting richting het beeld gefietst. Een klimmetje van ruim 100 meter, waarbij we af en toe echt moesten lopen. Maar we werden beloond met mooie uitzichten.

Het beeld was van een paus. Urbain de Tweede. Wij zouden hem Urbanus noemen, maar Urbain klinkt toch leuker. Hij heette trouwens eerst Eudes.

Hij is als zoon van een ridder geboren in Châtillon-sur-Marne, maar wanneer weten ze niet. Ergens tussen 1035 of 1042. Hij heeft het tot Paus geschopt, dat is wel zeker, en organiseerde en financierde (samen met allerlei rijke bisschoppen)  de Eerste Kruistocht. Dat was om onder andere Jeruzalem te bevrijden van de Seltsjoeken, die de christelijk gelovige inwoners, pelgrims en het Byzantijnse Rijk bedreigden. 

Klinkt als een goede zaak.

Tegen de tienduizend ridders, veertigduizend bewapende voetknechten, honderdduizend ongewapende pelgrims trokken via verschillende routes, over land en zee naar het Heilige Land.

Het project leidde tot plunderingen onderweg, het vermoorden van duizenden andersgelovigen, verwoesting van (religieuze) gebouwen en uiteindelijk tot de gewelddadige verovering van Jeruzalem.

Ondanks al dat geweld vonden ze Urbain de Tweede toch een goede kerel, en hij werd zelfs zalig verklaard. Een beetje wrang is wel dat hij nog leefde toen Jeruzalem bevrijd werd (laten we het maar zo noemen), maar toen het bericht Rome bereikte was hij net gestorven. Op 29 juli 1099.

Maar goed, in 1877 hebben ze dit beeld geplaatst. Urbain is 9 meter hoog en staat op een sokkel van 16 meter. Zijn hoofd en tiara zijn alleen al 2,4 meter. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen in 1877, vragen we ons af.

Onder toeziend oog van deze paus sneed Hidzer onze Baguette Tradition aan, nee, we braken het brood niet, en picknickten we aan een heuse tafel. 

Met geweldig uitzicht! Dat was het klimmen wel waard hoor.

Met een omweggetje fietsten we weer naar de boot. Onderweg kwamen we langs een grote erebegraafplaats, waar 2671 mannen begraven liggen. Gestorven tijdens de Eerste Wereldoorlog bij verschillende Slagen hier in de buurt. 

Tussen 1921 en 1934 hebben ze de lichamen hier bij elkaar gebracht. We lazen ook op het infobord dat er veel mannen uit de Ivoorkust, Frans-Guinee, Mali, en Senegal hier gestorven waren. Dat waren landen die ooit door Frankrijk in bezit genomen zijn.

We liggen op een prachtig rustig plekje. Er zijn twee ongeladen épiches vanuit het westen langs ons gekomen, aan de linkerkant van het eiland. Om het eiland heen is eenrichtingsverkeer, want de Marne is nogal smal en heeft hier krappe bochten. 

Gerard is gelukkig al in Luik. Hij schrok van ons berichtje en beseft dat hij veel geluk gehad heeft. Wel heeft hij twee keer de bodem geraakt, dat was wel schrikken.