Naar Caderousse op kilometer 216

Gisteravond is een Engelsman bij ons komen liggen (hij was op de fiets even over de sluis gekomen om te kijken of er plek voor hem was), met een WideBoat. Dat is een Engelse Narroboat maar dan wat breder. Hij is al jaren onderweg en gaat steeds weer even naar huis.

Hij vertelde dat er tot Lyon weinig havens zijn. Bij Avignon moet je te veel betalen, maar hij vind de steigers zoals deze steeds prima en het zijn volgens hem veilige plekken. In Viviers kwam hij na aan de wal geweest te zijn aan boord en bleek er een dronken dame op het schip te zitten. Ze was met moeite op de wal te krijgen, en hij was bang om nog een beschuldiging aan zijn broek te krijgen ook. Lyon schijnt erg leuk te zijn, en we kregen de code van het hek van de gratis (?) steiger.

De dame van de Ecluse Vallabrègues sprak supersnel Frans, en na vragen om herhaling bleek dat we dertig minuten moesten wachten. Op een vrachtschip van de andere kant, die net van de wal ging, zagen we op AIS.

Het is wat met de Franse mensen: al maak je bij ’t begin van een gesprek je excuses omdat je niet zo goed Frans spreekt, ze ratelen gewoon op topsnelheid door. Maar tot nu toe kan ik ze nog wel aardig verstaan, mits ze voor hun doen langzaam praten. En niet te veel bijzinnen produceren.

Vandaag hebben we drie grote sluizen genomen, die speciaal voor ons bediend werden. Dat betekent drie maal 190 x 12 meter, met een verval van 9,5 meter, dus dat is in totaal bijna 65 duizend kubieke meter water! Bij twee ervan werd energie opgewekt door het “vallende” water, dus we hebben de Franse mensen in de buurt gewoon een beetje geholpen wat elektriciteitsvoorziening betreft. Zou dit ook duurzaam genoemd kunnen worden? We vrezen van niet.....

Het nemen van de sluizen is een peuleschilletje. Okee, voor de sluis is er wat stroming, maar in de sluis merk je nauwelijks dat het waterpeil stijgt. De drijvende bolders doen hun werk zonder te piepen, en zijn enorm groot. En het water stijgt ook nog eens snel, dat is wel lekker.

De Rhône valt ons wat tegen. We hadden ‘m romantischer verwacht. Het is gewoon een brede rivier, met af en toe wat meer stroming, af en toe wat minder, bomen op de oevers, grijsgroen water (en in de sluizen vies grijs), en op  gekanaliseerde stukken hoge dijken. Vandaag zien we wel wat meer bebouwing. En zwanen en witte reigers. Maar ook veel drijfhout langs de kant, soms complete bomen!

We hebben Avignon niet aangedaan, de beroemde brug van het kinderliedje kennen we wel van foto’s. Okee, het is een beroemde brug, de eerste en heel lang de enige brug over de Rhône ten zuiden van Lyon, maar we voeren in het zonnetje, met steeds een beetje meer tegenwind, door tot na de écluse van Gaderousse. In de sluis hebben we nog een filmpje voor Marit opgenomen, want zij heeft vorig jaar met ons ook best grote sluizen “gedaan”.

In flinke wind legden we aan vlak ten noorden van de sluis, aan een wachtsteiger. Het was al bijna vijf uur, dus er zou wel niet zoveel pleziervaart komen, schatten we in. We hebben er eentje gezien vandaag, een Nederlandse kruiser die stroomafwaarts voer.

Tussen onze drijvende steiger en de wal ligt een heleboel drijfhout. Prachtig materiaal om er een afzetting van je tuin van te maken. Het ligt goed en veilig hier, weliswaar heel dicht bij de sluis, maar bijna achter enorm grote meerpalen voor vrachtschepen. We liggen met de kop in de wind, dus in de kuip zit het nog heerlijk in het zonnetje. We nemen een Anleger met een toastje Franse kaas, dat hebben we wel verdiend vinden we. En daarbij: elke dag verzinnen we wel een reden om de dag te vieren!