De weermannen willen niet dat we ankeren

Het bevalt ons goed, om vroeg te vertrekken. Vanochtend gingen er tegelijk met ons twee vissers (hobby-vissers) de zee op. De zon kwam al gauw op, er was een noordoost windje en we voeren langs een boven-water-pijpleiding waar een Nederlandse tanker bij lag. Dat het industrie was (hoogovens of zo) was zelfs op zee te ruiken.

Bij de haven van Livorno was het een drukte van belang. Er lagen vijf grote vrachtschepen voor anker, er voeren ferry's en er kwamen twee cruiseschepen aan. Vlak na Livorno stond ergens midden op zee (nou ja, voor ons gevoel dan, het was ruim drie kilometer van de wal), een grote ton, die een ondiepte van zeven en een halve meter aan gaf. Nou, daar hadden wij geen moeite mee, met zeven en een halve meter, haha.

 

En ja, er kwam weer een snelle grijze boot van de Guardia di Finanza naar ons toe. Weer een controle? Dat was al even geleden. Nee, ze minderden vaart toen ze op ongeveer driehonderd meter van ons vandaan waren, bleven een poosje liggen en gingen weer terug.

Het weer was heerlijk, tegen koffietijd zaten we al in korte broek en even later kon die ook uit. En daarna verbaasden we ons weer over de mini-zeilbootjes die bij honderden op de golven dreven. Ik kon het niet laten, en pakte een schepnetje van de kleinkindjes en viste een zeilbootje op. Wat het is weten we niet, dat gaan we binnenkort wel uitzoeken. 

Maar het lijkt iets levends, terwijl het niet beweegt. Een mooi blauw, knalblauw bootje, met een doorzichtig zilverachtig zeiltje. Ik heb het niet aangeraakt, want je weet maar nooit wat het is.

We wilden dus ankeren, maar de weermannen vonden dat geen goed idee. Via de marifoon kregen we een onweeralarm, en Windy liet ook rode vlekken zien. Okee, dan plan B: de haven van Carrara. 

Carrara is bekend om het marmer. Het wordt wel de marmerhoofdstad van Italië, en sommigen zeggen zelfs van de hele wereld, genoemd. Feit is dat hier ongeveer 5 miljoen ton marmer wordt gedolven en bewerkt. En zelfs uit andere landen wordt marmer hiernaartoe gebracht om het te laten bewerken, dat scheelt de aanschaf van superdure machines.

Michelangelo schijnt hier al marmer voor zijn beelden te hebben uitgezocht. En dat al die jaren marmer is gedolven hier is van ver al duidelijk: er zijn grote happen uit de bergen genomen, en de witte vlekken is geen sneeuw maar marmer. Een apart gezicht, maar eigenlijk hartstikke fout natuurlijk.

De havenmeester reageerde pas heel laat op mijn marifoon-oproep, en ik moest ook nog in mijn beste half Italiaans en half Engels om een plek vragen, maar die kregen we uiteindelijk wel. Een mooi plekje. Met uitzicht op de bergen. 

Mensen zijn hier niet erg hartelijk en begroeterig, maar wij houden stug vol. De marinero is wel aardig hoor, maar wees ons in eerste instantie een waterkraan waar niet-drinkbaar water uit kwam. Een andere kraan was wel goed, volgens onze buurman.

De mooringlijnen zijn flink aangegroeid met schelpachtigen. Handschoenen waren echt nodig deze keer. De lijn van onze buurman heeft aangroeisels van wel twintig centimeter. Het lijken wel aquariumplantjes!

Omdat het zondag is zijn alle winkels vanmiddag dicht. We gaan morgen daarom wat later vertrekken, zodat we eerst nog wat boodschappen kunnen doen. En diesel tanken, dat kan hier ook. 

Betalen kan vandaag niet meer, het kantoor is gesloten. Het zal wel niet meevallen, want het  grote havengebouw herbergt niet alleen een sjieke balie, maar ook een modern restaurant. Nou ja, we liggen op een mooi plekje, kunnen morgen boodschappen doen en tanken, hebben nu de zon in de kuip en morgen zien we wel weer.