Naar Beauchatel, op kilometer 123

Vanochtend zijn we vliegensvlug vertrokken: we hoorden een schip langskomen en die bleek stroomafwaarts te gaan. Dus de sluis stond aan onze kant open. Ik riep Jean-Pierre de sluiswachter op en we mochten naar binnen. Nou, zó snel hebben we ons nog nooit klaargemaakt! Gauw wat kleren aan, de motor aangezet, reddingsvest aan, onze oortjes in en de trossen los!

Het is een mooie sluis, de Ecluse de Bollène: niet alleen lijkt het aan de buitenkant wel een muur als van een kasteel of klooster, de deuren zijn ook nog eens half rond. Hoe verzinnen ze het! We gingen 22 meter omhoog, dus het duurde een poosje voor we de zon weer zagen.

En vandaag werd de Rhône opeens veel leuker! Okee, we voeren eerste langs het Tricastin nucleair krachtwerk, en het Pierrelatte atoom energie centrum, maar de dijken waren lekker laag dus we zagen veel meer van de omgeving. De rivier bleef breed, we maakten ontelbare bochten, zagen bergen en dorpjes, en ergens langs het water, op de dijk, liep een grote kudde koeien. Dat is lang geleden, dat we koeien hebben gezien.

Ergens in de buurt van kilometerpaal 170 moesten we een stuk aan de (voor ons) linkerkant van de Rhône varen. Dat geven grote borden aan, en is voor iedereen verplicht. Hoewel we geen schip tegenkwamen hebben we het toch maar braaf gedaan, je weet maar nooit.....

Het haventje van Viviers lieten we links liggen. Vanaf het zuiden zag het er niet zo leuk uit, maar toen we achterom keken had het toch wel wat. Ach, we vonden het varen helemaal niet vervelend, de zon scheen en het schoot toch best wel op.

Trouwens, af en toe hadden we wel het gevoel of we weer op de Donau aan het varen waren. Buiten de vaargeul leek het vaak erg ondiep: we zagen witte reigers lopen en zwanen met de koppen onder water, dus dan weet je het wel. En ook omdat er veel takken en stukken boomstam dreven. Soms enorme boomstammen, daar moesten we dan even omheen.

Maar alles ging goed, en toen we om ongeveer kwart voor zes weer vlot geschut werden door de sluis van Beauchatel (weer alle sluizen in ons eentje gehad vandaag) troffen we de wachtsteiger ook nog eens op een mooi plekje aan. Na 64 kilometer zaten we voldaan met een Anleger in het zonnetje. Het was weer een prima dag!

We hebben nog even met Gerard gebeld, die nu voor de sluis in Port Saint Louis ligt zodat hij morgenvroeg geschut kan worden, en met Thomas die weer verzuchtte dat hij liever met ons mee was gegaan. Het valt hem niet mee om wat van baai naar baai te varen, in soms slecht weer, en te moeten wachten tot zijn broer ergens in juni komt en Nicole ergens in juli. Hij zit vast aan hun aankomst- en vertrekplaatsen en dat vindt hij nu niet zo leuk.

Met Marloes, July en de Brasseur hebben we ook nog geappt. Leuk hoor, zulke contacten!